قرار گرفتن ایران در فهرست مدعوین نیز در حالی صورت می‌گیرد که ژئوپلیتیک خاورمیانه به طور فزاینده‌‌‌ای در حال پیچیده شدن است و در حال حاضر برخی از متحدان ایالات متحده در منطقه از شراکت خود با واشنگتن انتقاد می‌کنند. هم عربستان سعودی و هم امارات متحده عربی در موضوعاتی مانند تولید نفت، جنگ در اوکراین و روابط با ایران و سوریه راه خود را در پیش گرفته‌‌‌اند. ایران زمستان گذشته روابط دیپلماتیک خود را با عربستان سعودی پس از سال‌ها اختلاف بین دو کشور در توافقی با میانجی‌گری چین از سر گرفت. سپس به سازمان همکاری شانگهای، یک گروه منطقه‌‌‌ای به رهبری چین پیوست. ایران همچنین به یک توافق برای مبادله زندانیان با ایالات متحده دست یافت که بر اساس آن به شش میلیارد دلار از وجوه مسدود‌شده‌‌‌اش در کره‌جنوبی دسترسی یافت که به گفته برخی رسانه‌‌‌ها، بخشی از توافقی غیررسمی با ایالات متحده با هدف کاهش تنش‌‌‌ها میان دو کشور است.

هنری روم، تحلیلگر ارشد اندیشکده آمریکایی «موسسه واشنگتن برای سیاست شرق نزدیک» در این باره گفت: وقتی همه اینها را کنار هم می‌‌‌گذارید، از منظری وسیع‌‌‌تر، ایران مطمئنا دیگر منزوی نیست. برای ایران چرخش به سمت شرق تاحدودی ناشی از تصمیم دونالد ترامپ، رئیس‌جمهور پیشین آمریکا برای خروج یک‌‌‌جانبه از توافق هسته‌‌‌ای با ایران، موسوم به برجام در سال ۲۰۱۸ است که در دوران ریاست جمهوری باراک اوباما در سال ۲۰۱۵ میان ایران و قدرت‌‌‌های جهانی به دست آمد. پس از آن، دولت ایران به این نتیجه رسید که دیگر نمی‌تواند به غرب اعتماد و برای توسعه اقتصادی به آن تکیه کند و با تغییر سیاست، به روسیه و چین نزدیک شد. این کشور همچنین برنامه هسته‌‌‌ای خود را به سطوحی فراتر از آنچه در برنامه جامع اقدام مشترک (برجام) توافق شده بود، گسترش داد.

ایران و چین در سال ۲۰۲۱ نیز یک توافق‌نامه اقتصادی و امنیتی گسترده امضا کردند که بر اساس آن چین موافقت کرد در ازای عرضه مداوم نفت ایران با تخفیف، در این کشور سرمایه‌گذاری کند که به ایران از نظر اقتصادی کمک کرده است. سپس ایران و روسیه روابط و همکاری‌‌‌های خود، به‌‌‌ویژه در زمینه دفاعی و نظامی را تقویت کردند. ایران همچنین اقتصاد خود را از نفت دور کرده و تجارت غیرنفتی خود را با سایر کشورها افزایش داد. به گفته کارشناسان، این موفقیت‌‌‌ها در عرصه سیاست خارجی به ایران اهرمی در برابر آمریکا می‌دهد. ایران می‌تواند بگوید که ایالات متحده نتوانسته آن را از نظر سیاسی منزوی کند و آن را از نظر اقتصادی شکست دهد. در نتیجه با اعتماد به نفس وارد مذاکره جدید شود و آمریکایی‌‌‌ها را به چالش بکشد.