تحریم‌های جدید آمریکا علیه ونزوئلا

محمدحسین باقی: او مدام از توطئه و برنامه‌هایی برای ترور خود سخن می‌گوید. می‌گوید هر شب با چشمان باز سر بر بالین می‌گذارد. بسیاری از ونزوئلایی‌ها حتی نمی‌دانند او در کجا زندگی می‌کند. فارغ از تمام خطرات اما نیکولاس مادورو، رئیس‌جمهور ونزوئلا می‌گوید: هیچ‌کس نمی‌تواند او را بترساند، دیوانه جلوه‌اش دهد یا او را از ماموریتی که «چاوز فرمانده همیشگی» به او داده باز دارد؛ «ماموریتی که اکنون و برای همیشه بر عهده اوست.» مادورو از زمانی که روی کار آمده سعی کرده پا جای چاوز بگذارد. او همواره سعی کرده از نحوه سخن گفتن، راه رفتن و لباس پوشیدن چاوز تقلید کند و مدام علیه امپریالیسم آمریکا سخن‌سرایی کند و مشکلات داخلی خود را در پس پرده مخالفت با امپریالیسم پنهان سازد. اما اکنون، دو سال پس از مرگ چاوز، کشور غرق در بحران اقتصادی شده و آنچه روزگاری بزرگ‌ترین مزیت مادورو بود - یعنی وفاداری بی‌قید و شرط به چاوز- اکنون به بزرگ‌ترین نقطه ضعف او تبدیل شده است. «ویکتور آلوارز»، ستون‌نویس چپگرا و وزیر سابق در دوران چاوز، می‌نویسد: «بی‌عملی دولت از این باور برمی‌خیزد که مادورو و دولت او مدافع بی‌چون و چرای میراث چاوز هستند؛ گویی هر آنچه چاوز بر جای نهاده را نمی‌توان لمس یا نقد کرد و هیچ چیز قابل تغییر نخواهد بود زیرا خیانت به او محسوب می‌شود.» اما مادورو که خود را فرزند چاوز می‌پندارد به تعبیر اقتصاددانان چنان اشتباهات اقتصادی را مرتکب شده که به توفان بحران در اقتصاد انجامیده است و مصادیق آن رکود، تورم فراوان و کمبود دائمی کالاها و مایحتاج اساسی است.

«آلبرتو باررا»، رمان‌نویس و ستون‌نویس یکی از روزنامه‌ها، می‌نویسد: «مادورو سرنوشتی تراژیک دارد.» او مدام باید مشکلات را به گردن یک دشمن خارجی بیندازد چرا که در غیر این صورت می‌داند که اثری از میراث چاوز بر جای نمی‌ماند. این رمان‌نویس می‌افزاید: «مادورو می‌داند که باید با بحرانی بسیار بزرگ مواجه شود اما پذیرش و شناسایی این بحران یعنی شناسایی این مساله که چاوز و انقلاب او به پایان راه رسیده است.» اگرچه در دوران چاوز ترساندن مخالفان سیاسی و تبعید برخی از آنها جریان داشت اما رهبران اپوزیسیون می‌گویند فضا در دوره مادورو بدتر از قبل شده است. برخی حتی پا را فراتر می‌گذارند و می‌گویند؛ «حاضریم به دوران چاوز بازگردیم و سختی‌های آن دوران را تحمل کنیم».

«استالین گونزالس»، یکی از رهبران اپوزیسیون، می‌گوید: «مادورو می‌داند که کاریزمای رهبری ندارد بنابراین سعی می‌کند خود را قدرتمند جلوه دهد. مردم به او می‌خندند و او را جدی نمی‌گیرند. او به خشونت روی می‌آورد تا مردم از او حساب ببرند.» مادورو یک رهبر غیرنظامی است که سابقه نظامی‌گری ندارد. به همین دلیل و برای رعب‌افکنی، نظامیان از سر و کول کابینه او بالا می‌روند. منتقدان می‌گویند او به نظامیان به‌گونه‌ای بال و پر داده که آنها تلویزیون، بانک و سایر امتیازات خاص خود را دارند. این سوال مطرح شده که آیا مادورو با نظامیان زد و بند کرده یا آنها او را اسیر خود کرده‌اند یا هر دو. «آلوارز» که در دوران چاوز به وزارت رسیده بود، می‌گوید: «دولت به جای اینکه به علت بپردازد و مشکلات را حل کند به معلول می‌پردازد و کاسبان و مغازه‌داران را به خاطر جنس گران و کمبود کالاها دستگیر می‌کند.»

این‌گونه بود که باراک اوباما رئیس‌جمهور آمریکا در دستور اجرایی دیروز ۷ تن از مقام‌های ارشد ونزوئلا را تحریم کرده و این کشور را تهدیدی برای امنیت ملی خود خواند. این در حالی است که رابطه ایالات‌متحده با همسایه ونزوئلا- کوبا- دوره‌ای از تنش‌زدایی و عادی‌سازی را پشت‌سر می‌گذارد. ناظران می‌گویند ایالات‌متحده می‌خواهد ونزوئلا هم به راه کوبا برود. ایالات‌متحده اعلام کرد این «فرمان اجرایی کسانی را هدف قرار داده که فرآیندها و موسسات دموکراتیک را تضعیف کرده، مرتکب خشونت علیه ملت خود شده، از حقوق بشر سوءاستفاده کرده و آزادی بیان را محدود کرده‌اند.» رئیس‌جمهور ونزوئلا در مقابل، این ۷ مقام ارشد خود را مورد تجلیل قرار داده و «امپریالیسم آمریکا» را تقبیح و اعلام کرد که «از مسیر انقلاب چاوز با تهدید عقب نمی‌نشینیم.»