محمدحسین باقی: در بهار ۲۰۱۰، مقام‌های افغانی برای آزادی دیپلمات اسیر شده به دست القاعده دست به یک معامله زدند. قیمتی که برای این آزادی از سوی القاعده تعیین شده بود ۵ میلیون دلار بود و مقام‌های امنیتی افغان به دنبال این بودند که این مبلغ را به هر قیمتی تهیه کنند. آن دیپلمات آزاد شده کسی نبود جز «عبدالخالق فراهی» که به‌عنوان سرکنسول افغانستان در پیشاور (پاکستان) خدمت می‌کرد. به گفته چندین مقام آمریکایی، مسوولان دولتی افغان در گام اول به بودجه مخفی و البته نقدی روی آوردند که آژانس اطلاعات مرکزی آمریکا (CIA) ماهانه به کاخ ریاست‌جمهوری افغانستان می‌داد. این مقام‌ها می‌گویند دولت افغانستان یک میلیون دلار را از همین طریق تامین کرد. ظرف چند هفته این مبلغ علاوه بر ۴ میلیون دلار دیگر که از کشورهای دیگر تهیه شده بود به القاعده داده شد. عطیه عبدالرحمان، مسوول هماهنگی القاعده، در نامه‌ای که در ژوئن ۲۰۱۰ به اسامه بن لادن نوشت با اشاره به اینکه این پول برای خرید تسلیحات و سایر نیازهای عملیاتی خرج خواهد شد، افزود: «خوشبختانه این ماه پول خوبی به دستمان رسید که می‌توانیم بخشی از نیازهایمان را با آن برطرف کنیم.» بن‌لادن اصرار بر احتیاط داشت و می‌ترسید آمریکایی‌ها از این پرداخت آگاه بوده و این پول‌ها را یا مسموم کرده باشند یا به نوعی اقدام به رصد این پول‌ها کنند. بن لادن در جواب نامه نوشت: «این احتمال هست که شاید آمریکایی‌ها در جریان این پرداخت باشند و کارهای خبیثانه‌ای انجام دهند و احتمال دارد آنها از طریق هوا اقدام به رصد کردن این پول‌ها کنند.»

سهم سازمان سیا در اقداماتی از این دست‌کم نیست. این فقط یک نمونه دیگر در فهرست بلند بالایی است که ایالات متحده عمدتا به دلیل نظارت ضعیف و کنترل مالی سست، گاهی به سهو یا عمد به تامین مالی شبه‌نظامیان کمک کرده است. اگرچه آمریکا هرگونه کمک مالی یا پرداخت باج به القاعده، طالبان یا داعش را رد کرده، اما این کشور طی یک دهه اخیر میلیاردها دلار را صرف جنگ‌های عراق و افغانستان کرده که بی‌تردید بخشی از این پول‌ها به دست مبارزان دشمن رسیده است.

نامه عطیه عبدالرحمان، مسوول هماهنگی القاعده و سایر اسناد در کامپیوتری به دست آمد که نیروهای آمریکایی در سال ۲۰۱۱ با یورش به محل اختفای بن لادن در ابوت‌آباد- پاکستان- که منجر به کشته شدن رهبر القاعده شد به آن دست یافتند. در این اسناد و نیز مصاحبه‌هایی که مقام‌های آمریکایی (به شرط فاش نشدن نام) با افغانی‌ها داشتند کشف شد که سازمان سیا باج‌های دیگری هم به القاعده می‌داد. نیویورک‌تایمز می‌نویسد: « عبدالخالق فراهی که به‌عنوان سرکنسول افغانستان در پیشاور در سال ۲۰۰۸ از سوی شورشیان افغانی و پاکستانی ربوده شد، اما ظرف چند روز آنها او را به اعضای القاعده تحویل دادند. او دو سال در بند بود.» دولت افغانستان پیوند مستقیمی با القاعده نداشت تا زمانی که شبکه حقانی به‌عنوان واسط میان دولت و القاعده پا به میدان گذاشت. رهبران القاعده ابتدا خواستار آزادی زندانیان خود از سوی دولت و مقام‌های افغانستان بودند (نه زندانیانی که از سوی آمریکایی‌ها اسیر بودند). دولت افغانستان آزادی آنها را رد کرد. رحمان در نامه ژوئن ۲۰۱۰ خود به بن لادن می‌نویسد: «وقتی دولت افغانستان درخواست ما را رد کرد به دنبال چاره بودیم تا بحث آزادی در قبال پول را پیش کشیدیم. در نهایت بر سر ۵ میلیون دلار توافق کردیم.»

القاعده همچنین از این پول برای کمک به خانواده‌های زندانیان خود استفاده کرد که در زندان‌های دولتی بودند. بخش دیگری هم به ایمن الظواهری داده شد که قرار بود جانشین بن لادن شود. در نامه رحمان، نام الظواهری «الیاس ابو محمد» ذکر شده بود. اگرچه رحمان از دریافت این پول‌ها ابراز خوش‌بینی می‌کند، اما بن لادن می‌نویسد: «یک چیز مشکوکی در این میان وجود دارد چرا که در کشوری مانند افغانستان معمولا این پول‌ها برای آزادی کسی پرداخت نمی‌شود. ممکن است آمریکایی‌ها از طریق این پول‌ها بخواهند مکان ما را ردیابی کنند.» بن لادن به رحمان می‌گوید برای احتیاط بهتر است این پول‌ها را به یک بانک ببری و آنها را به ارز دیگری تبدیل کنی. سپس به بانکی دیگر رفته و باز هم آن پول را به ارز دیگری که صلاح می‌دانی تغییر بده: «دلیلش این است که جانب احتیاط رعایت شود.»