احمد پورفلاح
رئیس اتاق ایران و ایتالیا
در جریان حضور پرتعداد چهارمین هیات ایتالیایی در تهران در روزهاى 29 و 30 نوامبر (8 و 9 آذر ماه) و بر مبناى برنامه از پیش تعیین شده، بازدید از دو واحد صنعتی نزدیک به تهران در پاسخ به درخواست گروهى از مدیران بنگاه‌هاى ایتالیایی (فعال در ساخت خطوط تولیدى و تجهیزات صنعتى) برنامه‌ریزی شد.


در بعد از ظهر روز نهم آذر براى بازدید از این دو واحد صنعتی به طرف هشتگرد کرج حرکت کردیم. اولین کارخانه‌ای که بازدید کردیم یک مجتمع عظیم صنعتى بود که در زمینه ساخت بتونیر، کانتینر، بدنه کامیون، بدنه تریلر و کانتینر‌هاى یخچال‌دار فعالیت می‌کرد. وسعت کارخانه و سالن‌ها، تجهیزات نصب شده و در حال کار ماشین‌آلات، اشتیاق کارگران به انجام دلسوزانه کارى که می‌کردند، نظم و ترتیب حاکم در جاى جای این مجموعه توانمند، همه و همه گواه حضور یک مدیریت علمى و کارآ در گوشه گوشه این واحد بود. استقبال و بدرقه صمیمانه مدیران ارشد و مسوولان روابط‌عمومى این مجتمع از دیگر نکات مورد توجه هیات بازدیدکننده بود. در راه بازگشت از این سایت، اغلب اعضای ایتالیایی همراه، به دفعات اعلام کردند که «باورنکردنی و دور از انتظارمان بود، چقدر همه چیز در حد عالى قرار داشت.» کارخانه دیگرى که مورد بازدید هیات قرار گرفت کارخانه‌اى در رشته مواد غذایی (ماکارونى و اسپاگتى) بود؛ کارخانه‌اى به غایت تمیز، زیبا، مرتب و منظم. در جاى‌جاى این مجموعه بزرگ نقش اعمال مدیریت علمى و عملى کاملا دیده می‌شد. در راه بازگشت، دوستان ایتالیایی‌مان بارها گفتند: «واقعا افتخارآمیز است.» آنها می‌گفتند در اطراف رم واحدهایی به این بزرگى و با این درجه از توانمندی نداریم.


توضیح دادم که با وجود اینکه در راه صنعتى شدن در ایران، محدودیت‌هاى زیادى وجود داشت و وجود دارد، با این وجود در اقصى نقاط ایران، واحدهاى اینچنینی و بزرگ‌تر و کوچک‌تر فراوان دیده می‌شود. به آنها گفتم که اگر ایرانى فرصت و ابزار کافى در اختیارش قرار بگیرد، شاهکار خلق می‌کند. خلاصه همراه دوستان ایتالیایی با حس خوبى به تهران برگشتیم، ولى در سراسر شب این فکر من را در بر گرفته بود که چرا ما نسبت به این توانمندی‌ها غافلیم و این‌گونه فرصت‌ها را از دست می‌دهیم. در مواقع بحرانى به یاری صنایع نمی‌شتابیم، در مواقع فراوانى فراموشش می‌کنیم، قوانین یاری‌دهنده صنعت را اجرایی نمی‌کنیم، تشکل‌هاى در برگیرنده صنعتی را به بازى نمی‌گیریم. به‌طور کلى، صنایع را قبول نداریم و همراهی این بخش را در حرکت‌هاى اقتصادى مغتنم نمی‌داریم. در نهایت نه آنها را به‌طور کامل رها کرده‌ایم و نه آنها را مسوولانه حمایت کرده‌ایم. هر روز بر مبناى مصلحت صرف، یک‌طرفه سیاست‌‌گذارى می‌کنیم و باد می‌کاریم و توفان درو می‌کنیم. امید به اینکه دولت تدبیر و امید به کمک سایر سطوح تاثیرگذار، فرصت باقیمانده را دریابد و به یارى واحدهایی بشتابد که هنوز رمقى براى سرپا ماندن دارند.