ما در عصری قرار داریم که بیش از هر زمان دیگری به یکدیگر متصل هستیم، در حرکتیم و با حداکثر سرعت کار میکنیم تا از پس بار کاریمان بربیاییم و از گردونه رقابت حذف نشویم. به همین دلیل یک جور حس اضطرار و شتاب و کمبود وقت در زندگی روزانهمان رسوخ میکند. اکثر مواقع، بخش زیادی از فعالیتهای دیوانهکننده و پرجنب و جوش سازمانها ناشی از اضطرار و شتاب کاذب است؛ رویکرد بیحاصلی که به پیشرفت معناداری منجر نمیشود.