هادی افتخار آفرید، ولی...
قهر نقره‌ای
اول از همه کمی راجع به مستر المپیا صحبت کنیم؛ رقابتی که حد غایت رشته بدن‌سازی و پرورش اندام در دنیاست. اگر گذرتان به باشگاه‌های بدن‌سازی افتاده باشد، حتما تصاویری از بدن‌های عضلانی برخی اسطوره‌ها دیده‌اید. نفراتی نظیر آرنولد شوارتزنگر، رونی کولمن، جی کاتلر و فیل هیث که حتی افراد ناآشنا با این رشته ورزشی یا کسانی که به صورت آماتور آن را دنبال می‌کنند، این قهرمانان سابق مستر المپیا را می‌شناسند. با احتساب امسال، تنها ۱۸ نفر تاکنون توانسته‌اند قهرمانی در این رقابت‌ها را که از دهه ۶۰ میلادی آغاز شده، به دست بیاورند. حال تصور کنید برای ایرانی‌ها که تنها افتخارشان در این تورنمنت حضور مرحوم بیت‌الله عباسپور در مرحله مقدماتی‌اش بوده، قهرمانی ظهور کند که از دل خود آنهاست.
یک کارگر گچ‌کار ساده از یکی از روستاهای شیراز و رقابتش با قهرمانانی که از آخرین امکانات بهره‌مند هستند. هنوز هم یکی از بزرگ‌ترین معضلاتی که هادی چوپان در بزنگاه مستر المپیا با آن دست و پنجه نرم می‌کند نه رژیم سفت و سخت و آبگیری و تمرین فیگور که استرس طی کردن پروسه ویزای آمریکاست! هر نتیجه‌ای برای چوپان با وجود محدودیت‌ها و عدم حمایت مسوولان از وی که بارها خودش هم به آن اشاره کرده، قطعا موفقیت محسوب می‌شود و قصد غلو در این باره را نداریم. او با نایب قهرمانی در مسترالمپیای ۲۰۲۳ جایزه ۲۵۰ هزاردلاری را به دست آورد و اکنون با دو مدال برنز، یک نقره و یک طلا جزو پرافتخارترین بدن‌سازان تاریخ محسوب می‌شود، اما روی اصلی صحبت درباره چهره‌ای است که بامداد یکشنبه از گرگ پارسی به دنیا مخابره شد.
هادی که پس از اعلام نام درک لانسفورد آمریکایی به عنوان قهرمان وی را در آغوش کشید و به او تبریک گفت، در کمال تعجب برای عکس یادگاری نفرات برتر ترجیح داد تا استیج را ترک کند و هنگامی که مدال نقره را از گردن درآورد و از صحنه خارج شد، بهت و حیرت قهرمانان حاضر واکنشی بود که به این حرکت غیر‌حرفه‌ای نشان دادند. چوپان نسبت به داوری مسابقات گلایه داشت و شاید در برخی آیتم‌ها حتی از رقیب جوان‌ترش بهتر هم بود، اما شیوه مسابقات این‌گونه اجرا می‌شود و باید آن را قبول داشت. کما اینکه سال گذشته هم برخی اعتقاد داشتند که همین لانسفورد می‌توانست قهرمان شود، اما این عنوان با اقتدار به چوپان رسید.
به نظر می‌رسد واکنش احساسی قهر در هنگام فیگور پایانی و عدم احترام به تصمیم داوران ولو اگر باب میل نبوده و غلط هم باشد، قرار است همیشه در دستور کار ورزشکاران ایرانی باشد. چه انفرادی و چه تیمی، در هر سطح و رقابتی، بارها این تصویر زشت مخابره شده که ایرانی‌ها جنبه شکست ندارند. فقط کافی است حجم واکنش‌های بین‌المللی به این اتفاق را در فضای مجازی مشاهده کنید.
