روی خوش فوتبال ایران
از معجـزه اراک چه‌فهمیدیــم؟
گوشی در دستان اوسمار
از زمان سرمربی شدن اوسمار، پرسپولیس در اکثر دیدارهایی که به میدان رفته نسبت به حریف برتری داشته و همین سبب تمجیدهای زیادی از مرد برزیلی شد. اما این هفته ثابت شد که اگر نخواهیم بگوییم که نفر یک شدن اوسمار زود بوده، او ولی احتیاج دارد تا همچنان بیاموزد و با تجربه‌تر عمل کند. تعویض‌های دستیار سابق یحیی برای نگه داشتن نتیجه بازی اصلا خوب نبود و حتی اگر پای اشتباهات فردی در میان باشد، در دوبار از دست رفتن برتری دو گله قطعا سرمربی هم مقصر است.
چرا همیشه نه؟
تمام کسانی که بازی جمعه شب را دنبال کردند، از تماشای یک جدال جذاب سیراب شدند. دو بار کامبک تیم شایسته آلومینیوم حتی پرسپولیس آماده را هم زمین‌گیر کرد تا یک بار دیگر ثابت شود در فوتبال هیچ چیزی قابل پیش‌بینی نیست. تنها حسرتی که بعد از تماشای نبرد ۴–۴ آلومینیوم و پرسپولیس به وجود می‌آید، این است که وقتی تیم‌های ایرانی می‌توانند این‌قدر زیبا مردم را سرگرم کنند، چرا اکثر مواقع بازی‌ها فقط حاوی حواشی و کیفیت فنی پایین است؟
سقوط از بالای برج
۴ کلین‌شیت پیاپی در غیاب علیرضا بیرانوند، حسابی پرسپولیسی‌ها را سر ذوق آورد که آینده دروازه این تیم تامین شده است. اما امیررضا رفیعی در بازی با آلومینیوم تا می‌توانست گل خورد تا درخشش مدت اخیرش را جبران کرده باشد! هرچند او نمایش افتضاحی هم نداشت، اما همین که جای خالی بیرو احساس شد و رفیعی برخلاف سنگربان قرضی پرسپولیس در آلومینیوم یعنی احمد گوهری که دو پنالتی گرفت حتی از مهار یک ضربه هم عاجز ماند، نشان می‌دهد که نباید این گلر جوان را این‌قدر بالا می‌بردند که حالا با سطح توقعی زیاد سقوطی آزاد را تجربه کند.
بازنده کل‌کل‌ها
پرسپولیسی‌ها قبل از این مسابقه حسابی بابت حضور در تورنمنتی که رقیب دیرینه‌شان از آن کنار رفته بود، به استقلالی‌ها فخر می‌فروختند، اما عمر خودشان در جام حذفی هم تنها به اندازه یک برد برابر نفت و گاز گچساران و حذف مقابل آلومینیوم بود. این نشان می‌دهد که کل‌کل‌های زودهنگام و مجازی فقط سبب می‌شود تا فشار روی تیم خودی بیشتر شود و وقتی که ناکامی بار می‌آید، نوبت جبران رقیب می‌شود تا همان کنایه‌ها را بازگرداند.
او پنالتی‌زن نیست
این بازی یک بار دیگر ثابت کرد وحید امیری پنالتی‌زن نیست. کاپیتان پرسپولیس که ۹ سال قبل در ترکیب تیم ملی پنالتی حساسش برابر عراق را از دست داد تا ایران در یک چهارم نهایی با جام ملت‌ها وداع کند، این‌بار با گل نکردن ضربه زمینه‌ساز حذف تیم باشگاهی‌اش شد. درحالی که به پایان فصل نزدیک می‌شویم، امیری در ۳۶ سالگی آن‌قدر درگیر مصدومیت‌های پیاپی شده که هنوز به ترکیب اصلی نرسیده و بعید نیست این شیب نزولی منجر به جدایی از پرسپولیس شود.
مزد آن گرفت جان برادر...
پاداش دلچسب تلاش
ورزش‌مدیا: بدون تردید مسابقه آلومینیوم اراک و پرسپولیس در مرحله یک‌هشتم نهایی جام حذفی یکی از زیباترین بازی‌های چند سال اخیر فوتبال ایران بود. این دیدار در طول اوقات عادی و اضافی 8 گل داشت و بعد هم فوجی از پنالتی‌ها که در نهایت کام میزبان را شیرین کردند. این دیدار شاید به نوعی یادآور بازی مشهور اواخر دهه هشتاد بین استقلال و استیل‌آذین در جام حذفی بود که با برتری 5بر4 استیل‌آذین به پایان رسید. فارغ از همه نکات فنی، اساسا چنین نمایش‌هایی است که فوتبال را به محبوب‌ترین رشته ورزشی جهان تبدیل کرده و اصلا انتظار این است که بیشتر از این دست مسابقات ببینیم؛ بازی‌هایی که دو تیم بی‌محابا روی دروازه هم یورش می‌برند و در نهایت بیننده کیف می‌کند. از اینکه بگذریم، قطعا آنچه در اراک اتفاق افتاد یک فراز باشکوه برای آلومینیوم بود؛ تیمی جسور، نترس و خوش‌وزن که به زیبایی هر چه تمام‌تر مزد کوشش خود را گرفت. بعد از بازی خیلی‌ها از زاویه دید تیم بازنده به ماجرا نگاه کرده‌اند؛ اینکه تعویض‌های اوسمار ویرا بد بود، چطور بازیکنان باتجربه‌ای مثل دانیال اسماعیلی‌فر و وحید امیری پنالتی خراب کردند و سایر قضایا. با این حال به نظر می‌رسد تیم برنده هم استحقاق آن را دارد که بیشتر در کانون توجه باشد. تیم مجتبی حسینی در این مسابقه به معنای واقعی عالی بود و غیر از جنبه‌های حائز اهمیت فنی، مخصوصا از این جهت باید آلومینیوم را ستایش کرد که بعد از 2 بار عقب افتادن از حریف نامدار خود و حتی از دست دادن پنالتی اول، بازیکنان تیم اراکی ناامید نشدند و با همه وجود دنبال هدف‌شان رفتند. آیا چنین مجموعه‌ای شایسته موفقیت نیست؟ قطعا هست. حذف پرسپولیس، نوش جان‌تان.
