‌درنظرخواهی سایت گل درباره محبوب‌ترین تیم ایران همان طور که پیش‌بینی می‌شد هواداران‌ تراکتورسازی بیشترین آرا را برای تیم خود جمع کردند. ‌تراکتورسازی در این نظرسنجی با اختلاف ۱۳۰۰ رای از حدود ۱۴‌هزار رای داده شده، بالاتر از پرسپولیس،‌ فاتح این نظرسنجی شد که این دومین پیروزی طرفداران‌تراکتور محسوب می‌شود. آنها در نظرسنجی برنامه نود نیز با اختلاف عنوان پرشورترین هواداران ایران را به خود اختصاص داده‌اند.

نکته جالب توجه این نظرسنجی حضور طرفداران نساجی مازندران است که در رده‌ای بالاتر از آنچه که تصور می‌شد قرار گرفتند. به تعداد آرای نظرسنجی محبوب‌ترین تیم ایران توجه کنید:

تراکتورسازی - ۶۶۵۴/ پرسپولیس - ۵۳۸۳ / نساجی - ۹۰۱ / سپاهان - ۳۳۵ / استقلال - ۳۰۶ / ملوان - ۶۹ / شاهین - ۳۶/ ابومسلم - ۱۸/ صنعت نفت - ۱۰ / استقلال اهواز - ۷/ سایر تیم‌ها - ۵ هواداران پرشور‌ تراختور

ورزشگاه آزادی تهران زیر کشت رفته بود. صفایی‌فراهانی، رییس وقت فدراسیون فوتبال سفارش داده بود تا چمن هلندی درجه یک و مرغوب برای ورزشگاه صدهزار نفری آورده شود. چمنی که بعدها قیمتش معلوم شد. دو‌میلیارد تومان هزینه چمنی شد که تا همین الان هم برایمان چمن است و دیگر خبری از چاله چوله‌های روی اعصاب ورزشگاه آزادی نیست. بگذریم. آن روزها بازی‌های استقلال و پرسپولیس در ورزشگاه تختی تهران برگزار می‌شد، اما داربی فرا رسیده بود و باید بازی به یک شهر دیگر که ورزشگاهی درخور توجه دارد برده می‌شد. البته ورزشگاه نقش جهان اصفهان مثل الان نیمه‌کاره نبود و می‌شد در آن بازی‌های مهمی‌ هم برگزار کرد. اصفهان، مشهد، شیراز و حتی جزیره کیش هم نام‌هایی بودند که آن روزها بر سر زبان‌ها افتاده بود. اما نام تبریز با حال و هوای دیگری همراه بود. این درست که تبریز سال‌ها بود در سطح اول فوتبال ایران حضور نداشت، اما بهار ۸۱ ورزشگاه نیمه تمام

یادگار امام تبریز میزبان یکی از مهمترین دو بازی فصل شد. در جلسه‌ای که صفایی‌فراهانی با هیات‌رییسه‌اش در این باره برگزار کرد مخالفان بسیاری حضور داشتند. نیمه‌کاره بودن ورزشگاه، دوری از شهر و احتمال بروز اغتشاشات مسائلی بود که صفایی‌فراهانی همه آنها را رد کرد و به هیات‌رییسه‌اش گفت: «مردم تبریز فوتبال را می‌شناسند، سر کوه قاف هم بازی بگذارید با عشق وعلاقه باورنکردنی می‌روند و بازی را می‌بینند، هیچ اتفاقی هم نمی‌افتد.»چه داربی به یاد ماندنی هم شد.سامره در ثانیه ۳۰ گل زد و علی ۳۰ ثانیه شد.همان صبح بازی سکوها پر شد و بیش از ۹۰‌هزار نفر بازی را از نزدیک نگاه کردند. با همان شور و حال تبریزی!

فوتبال تبریز و همه چیز

فوتبال تبریز را همه آنهایی که خوره فوتبال هستند به خوبی می‌شناسند. فوتبالی استقامتی، مبتنی بر تعصب ذاتی و ناشی از سردی و خشنی هوای سرد و کوهستانی. این استقبال پرشور مردم از بازی‌های ‌تراکتورسازی در لیگ برتر و حتی دیدارهای این تیم در برابر تیم‌های نه چندان صاحب نام، نشستن روی سقف اتوبوس‌ها و ماشین‌ها و تشویق کردن تا سرحد جان مسلما نتیجه کار یک روز و دو روز و یک ماه و دو ماه و یک سال و دو سال نیست. پشت این غلیان احساسی تاریخی وجود دارد. تاریخی که گویای همه چیز است و آنقدر ریشه دوانده که قابل تصور نیست. میراث این تاریخ، مطمئنا به امثال شفق مدیرعامل و فراز کمالوند سرمربی و دیگران نخواهد رسید. در دهه ۲۰ دکتر کوشافر، استاد علوم‌تربیتی دانشگاه تبریز یک مدرسه فوتبال در تبریز تاسیس کرد. مدرسه‌ای که تا ۲۰ سال نیروی جوان و بومی‌فوتبال تبریز را تضمین کرد. در حالی «مجید ناظمی» و «رحیم مه‌نمای اقدم» به تیم ملی دعوت شدند که استخوان‌بندی تیم ملی نوجوانان ایران را ستاره‌های مدرسه دکتر کوشافر تشکیل می‌دادند.در سال۱۳۳۴ که رقابت‌های استانی برگزار می‌شد تبریز تیم قدرتمندی داشت که قهرمان ایران شد. آنها با گارلو«Garlo» دروازه بان رومانیایی توانستند قهرمان ایران شوندو البته این درخشش سال‌های سال ادامه داشت.فوتبالی که از مسجد سلیمان و توسط انگلیسی‌هایی که در آن منطقه نفت خیز در جنوب غرب ایران کار می‌کردند به شمال غرب رسیده بود.باشگاه‌ها به سرعت در تبریز تشکیل شدند. تبریزی‌های قدیمی‌یادشان هست. آنهایی که ورزشگاه تختی رو حرفه‌ای بودند.آذر، سیمرغ، آهن، شهاب، ظفر، شایان، نصرت (دوچی)، جوانان سرخاب.دو تیم آذر و سیمرغ که معمولا اکثر بازیکنان منتخب استان از آن‌ها گلچین می‌شد بازی‌هایشان ورزشگاه را لبالب می‌کرد. اولین بازیکنی هم که از تبریز به تیم ملی رسید و در سال ۱۹۵۴ در بازی‌های آسیایی شرکت کرد «داوود ارغوانی» بود که از بهترین‌ها بود، اما این آخرین بازیکن تبریزی تیم ملی نبود.بیوک جدی کار، حبیب دایی اوغلی، بیوک صباغ، حسین خداپرست،احد شیخ لاری، کریم باقری،کورش برمک،علیرضا اکبرپور،یونس باهنر،حسین ورسول خطیبی،سیروس دین محمدی و… هم در تمام این سال‌ها به اردوی تیم ملی دعوت شده‌اند.فوتبال تبریز در دهه ۴۰ به اوج اقتدار رسیده بود و فدراسیون وقت دیداری دوستانه بین تیم ملی ایران و منتخب تبریز در تبریز‌ترتیب داد. وقتی که سعید صدری، شوخ‌ترین داور تاریخ فوتبال ایران برای تبریزی‌ها پنالتی گرفت، مدافع تبریزی توپ را به بغل گرفت و گفت : «کیشی! تبریز ده پنالتی اولماز. نامرد اولما !» یعنی:« مرد! در تبریز پنالتی وجود ندارد. نامرد نباش !»شور و حال مردم متعصب و خونگرم تبریز همیشه در مورد فوتبال فوق‌العاده بوده است. ۸ سال دوری تبریز از سطح اول فوتبال ایران مطمئنا به نفع کلیت فوتبال ایران نبود.

تراختور قهرمان می‌شه؟

مگر می‌شود فوتبال تبریز را دنبال کرد و ‌تراکتورسازی را نشناخت. باشگاه ریشه دار و قدیمی ‌تراکتورسازی سال ۱۳۴۹ با حمایت کارخانه‌ تراکتورسازی تبریز شروع به کار کرد. اولین سری بازیکنان این تیم را کارگران این کارخانه تشکیل می‌دادند. ‌تراکتورسازی تبریز تا سال ۱۳۸۰-۱۳۸۱ در سطح اول فوتبال ایران بازی می‌کرد، اما در آن سال به لیگ دسته یک سقوط کرد و ۸سال در لیگ یک دست و پا زد. نایب قهرمانی نهمین دوره جام حذفی در سال ۷۳ آخرین افتخار این تیم محسوب می‌شود، اما پیش از انقلاب در در دوره پنجم جام تخت جمشید فصل ۵۶ - ۵۷ پنجم شد و به عنوان بهترین تیم شهرستانی رسید. پس از انقلاب و در جام آزادگان ۷۲ - ۷۱ و جام آزادگان ۷۸ - ۷۹ رده ششم بهترین رتبه ای بود که‌ تراکتورسازان به دست آوردند. حالا این تیم پس از سال‌ها به لیگ برتر صعود کرده و خون همه تبریزی‌ها به جوش آمده است. مردمان شهری صنعتی که یکی از شریان‌های اقتصاد کشور است حالا با عشق روزها را می‌شمارند تا روز بازی برسد و بتوانند راهی ورزشگاه یادگار امام شوند. پدرهای تبریزی حالا به بچه‌هایشان قول می‌دهند که اگر نمرات بیست بگیرند آخر هفته به ورزشگاه یادگار امام برده شوند.

خنثی نیستند

تراکتور سازی و طرفدارانش برای همه خوره‌های فوتبال آنقدر نوستالژیک هست که حضورش در لیگ برتر همه را خوشحال کند. آن برف باریدن‌ها در زمستان و باران‌های تبریز روی سبزی چمن همیشه‌ تر و تازه ورزشگاه تختی، بازی‌های استقلال و ‌تراکتور که همیشه دیدنی و جذاب بوده‌اند، نوع تشویق کردن تماشاگران تبریزی، حتی گزارشگران تبریزی و آن آقایی که در ورزشگاه تختی تعویض‌ها را اعلام می‌کرد را دوست داریم. تیمی‌ که تنها در تبریز طرفدار ندارد، در استان‌های آذربایجان غربی، زنجان و شهرهای آذربایجان شرقی‌ تراکتور هواداران دو آتشه‌ای دارد. این روزها اریس، باسلوق، پشمک، قرابیه و نوقا در دهان تبریزی‌ها شیرین‌تر از روزهای دیگر است. چون آنها پس از هر برد از این دست شیرینی‌ها پخش می‌کنند و یک صدا می‌خوانند: «آقنان، قرمز رنگیمیز، قهرمانلیق هدفیمیز، قرمزی، بیاض رنگیمیز، قهرمانلیق حقیمیز» همه تیم‌های لیگ برتری می‌دانند که در تبریز هیچ تیمی‌ کار راحتی برای بردن قرمزهای‌ تراکتورسازی ندارد. مهمترین نقطه قوت‌ تراکتورسازی حمایت هواداران آن است. درست مثل منچستر یونایتد و داربی کانتی انگلستان و هر باشگاه ریشه‌دار اروپایی که هوادارانشان در خانه ۹۰‌درصد ورزشگاه را پر می‌کنند.