مرثیه‌ای برای یک رویا
همه‌چیز در ۳۷دقیقه اتفاق افتاد و تمام رویاهای برزیل و هوادارانش را بر باد داد. ششمین قهرمانی جوگوبونیتو، درخشش جام قهرمانی روی دستان لوسیو و بوسه‌های فابیانو بر کفش طلای آقای‌گلی، تصاویر محوی از رویاهای یک ملت بود که در همان چند دقیقه نفرین‌شده به خاک سپرده شد.
مجتبی هاشمی
همه‌چیز در ۳۷دقیقه اتفاق افتاد و تمام رویاهای برزیل و هوادارانش را بر باد داد. ششمین قهرمانی جوگوبونیتو، درخشش جام قهرمانی روی دستان لوسیو و بوسه‌های فابیانو بر کفش طلای آقای‌گلی، تصاویر محوی از رویاهای یک ملت بود که در همان چند دقیقه نفرین‌شده به خاک سپرده شد. معروف است که در برزیل تنها ۲۰۰میلیون علاقه‌مند فوتبال وجود دارد، چراکه جمعیت این کشور بیش از این نیست! برای مردمی که هر نتیجه‌ای جز قهرمانی جهان را یک شکست می‌دانند، چشیدن طعم حسرت در جام‌های جهانی اتفاق جدیدی نیست. اتفاقی که در ۱۰جام اخیر ۸ بار برای عاشقان جوگوبونیتو، رخ داده است. امروز، «حسرت» نام کوچک تمام برزیلی‌ها است.
این برزیل دوست نداشتنی
بازگشت طلایی‌پوشان به خانه اما، این‌بار تلخ‌تر از همیشه بود. هرچند شکست در مرحله یک‌چهارم نهایی اتفاق جدیدی برای برزیلی‌ها نیست و جام قبلی هم درست در همین مرحله برای قهرمان همیشگی جام ژول‌ریمه به پایان رسید، اما این شکست طعم متفاوتی از تمام ناکامی‌های ۳۰ سال اخیر داشت.
اگر برزیل رویایی تله‌سانتانا در دهه۸۰ با ارائه زیباترین بازی‌ها و سیراب کردن عاشقان جوگوبونیتو حذف می‌شد، اگر حذف در جام ۸۶ با شکست برابر فرانسه در یکی از جذاب‌ترین بازی‌های تاریخ جام اتفاق افتاد، اگر خداحافظی با جام ۹۰ را اعجوبه‌ای چون مارادونا پایه‌ریزی کرد و اگر شکست مقابل فرانسه ۲۰۰۶ با هنرنمایی زیدان در خاطرات ثبت شد تا برزیلی‌ها دلخوش باشند که به کم کسی نباخته‌اند، در عوض این بار تیم دونگا رقیب آنچنانی در مقابل نداشت و تنها و تنها به خودش باخت. اسفبار است حذف قهرمان ۵ دوره جام‌جهانی برابر تیمی که در طول یک‌ساعت اول بازی و حتی تا زمان گل دوم و برتری‌اش، حتی یک موقعیت جدی گل هم خلق نکرده بود! برزیل به تیمی باخت که برای انجام «فوتبال» در میدان مسابقه تنها یک بازیکن افتان و خیزان داشت؛ بازیکنی به‌نام «آرین‌روبن».
تیم دونگا نه برزیلی بسته شده بود و نه اروپایی بازی می‌کرد. نه ستاره بزرگی مثل رونالدینیو را با خود به آفریقا آورده بود و نه خط دفاع قدرتمندی داشت که هواداران خود را به پیروزی با حداقل گل دلخوش کند؛ و مهم‌تر اینکه فاقد آن روحیه برتری‌جویی بود که از مواد اولیه و لازمه قهرمانی در چنین تورنمنت بزرگی است.برزیل باخت، از بس که حذف شد! سال۲۰۱۰ هم برای عاشقان فوتبال شاعرانه، رنگ افسوس به خود گرفت.
شاید اگر شکست مقابل هلند هم رخ نمی‌داد در مراحل بالاتر شکست بزرگ‌تری در انتظار تیم شکننده دونگا بود، اما خاطره بازی ۱۱تیر برای برزیلی‌ها همیشه با یک حسرت بزرگ تداعی خواهد شد: «ای‌کاش فیلیپه ملو ۲۰دقیقه زودتر از بازی اخراج شده بود؛ پیش از آنکه در دقیقه نحس۵۳، دروازه ژولیوسزار را باز کرده و ناجی نارنجی‌ها لقب بگیرد»!
ارسال نظر