چرا جمهوری‌خواهان به لحاظ مالی برتر از دموکرات‌ها ظاهر شدند؟
فیل‌های پولدار الاغ‌های فقیر
راس کوما تحلیلگر رسانه‌ای جمهوری‌خواهان بیشترین میزان اعانه و بیشترین مزیت را در انتخابات میان دوره‌ای ۴ نوامبر به دست آورده و دموکرات‌ها را از میدان به در کردند. آنها اکثریت مجلس سنا را در دست گرفته و برتری خود را در مجلس نمایندگان هم تثبیت کردند و این در حالی است که اهداکنندگان مالیِ کمتری در این فرآیند شرکت کرده و بیشتر دلارها از منابع مخفی به دست آمد. وقتی پای «بازی پول» به میان می‌آید درست است که دموکرات‌ها در باتلاق غرق نمی‌شوند اما جمهوری‌خواهان به وضوح دست بالاتری داشتند. با وجودی که دموکرات‌ها در رقابت‌های مهم مجلس سنا پول بیشتری جمع کردند اما همچنان زمین‌گیر بودند.
راس کوما تحلیلگر رسانه‌ای جمهوری‌خواهان بیشترین میزان اعانه و بیشترین مزیت را در انتخابات میان دوره‌ای 4 نوامبر به دست آورده و دموکرات‌ها را از میدان به در کردند. آنها اکثریت مجلس سنا را در دست گرفته و برتری خود را در مجلس نمایندگان هم تثبیت کردند و این در حالی است که اهداکنندگان مالیِ کمتری در این فرآیند شرکت کرده و بیشتر دلارها از منابع مخفی به دست آمد. وقتی پای «بازی پول» به میان می‌آید درست است که دموکرات‌ها در باتلاق غرق نمی‌شوند اما جمهوری‌خواهان به وضوح دست بالاتری داشتند. با وجودی که دموکرات‌ها در رقابت‌های مهم مجلس سنا پول بیشتری جمع کردند اما همچنان زمین‌گیر بودند. چند تفاوت کلیدی میان دو طرف در جبهه جمع‌آوری کمک مالی رخ نمود و دموکرات‌ها اتکای خود به «اهداکنندگان کوچک» ( کمتر از 200 دلار) را از سال 2010 افزایش دادند در حالی که جمهوری‌خواهان به شدت به سوی «اهداکنندگان بزرگ» دلار روی آوردند.
ماجرای واقعی «پدیده پول» در این مبارزات انتخاباتی این نبود که کدام طرف منابع بیشتری دارد بلکه این بود که این حجم زیاد از هزینه‌ها از سوی گروه کوچکی از اهداکنندگان فوق‌العاده ثروتمند (با استفاده از گروه‌های بیرونی) برای دفن رأی دهندگان زیر آوار هزینه‌ها پرداخت می‌شد. هر دو طرف از حمایت زیاد هزینه‌کنندگان بیرونی برخوردار بودند اما حمایت و صرفِ هزینه از سوی گروه‌های بیرونی جمهوری‌خواه و محافظه کار از همتایان دموکرات و لیبرال شان پیشی گرفت. گروه‌های دموکرات/لیبرال بیشتر پول خود را از طریق سازمان‌هایی به دست آوردند که هویت اهداکنندگان را افشا می‌کرد در حالی که همتایان محافظه کارترشان به شدت بر منابعی مخفی متکی بودند که پول را از طریق سازمان‌های غیرانتفاعی سیاسی به دست می آورند.
به نظر می‌رسد برخی چیزها هرگز عوض نشده باشد و انتخابات میان‌دوره‌ای امسال تکرار همان ماجراهای قبل بود. اما شگفتی‌هایی هم وجود داشت که برخی از آنها ممکن است حاکی از تحولات جدیدی در این مساله باشد که انتخابات چگونه تامین مالی می‌شود.« CRP» پیش‌بینی کرده است که هر انتخاباتی از سال 1998 به این سو از انتخابات قبل از خود پرهزینه‌تر بوده است و به شکلی قابل پیش‌بینی انتخابات میان دوره‌ای 2014 هم از این قاعده مستثنا نیست هر چند کل هزینه پیش‌بینی شده 67/3 میلیارد دلاری تنها چشم‌اندازی اندک مثبت تر نسبت به هزینه‌های انتخابات میان دوره‌ای سال 2010 بود. با شمارش تمام انواع هزینه‌ها- از سوی نامزدها، احزاب و گروه‌های بیرونی- پیش‌بینی می‌شود که «تیم قرمز» (یا Team Red) 75/1 میلیارد دلار هزینه کرده درحالی که پیش‌بینی می‌شود هزینه‌های «تیم آبی» یا (Team Blue) حدود 64/1 میلیارد دلار باشد.
آنچه متفاوت است همانا کاهش آشکار تعداد اهداکنندگان است. درست مثل هر انتخاباتی از سال ۱۹۹۸ به بعد که بیش از انتخابات ماقبل خود پرهزینه بوده، هر انتخاباتی هم شاهد اهداکنندگانی بیش از دوره قبل بوده است. به نظر می‌رسد انتخابات ۲۰۱۴ این زنجیره را با تعداد کمتری از اهداکنندگان منفرد، در مجموع، شکسته باشد. با این حال، در سال ۲۰۱۰، اهداکنندگان منفرد ۸/۱ میلیارد دلار هزینه کردند و این بار ۵/۱ میلیارد دلار. تجزیه و تحلیل CPR نشان می‌دهد که از پول جمع شده توسط کمپین‌های سنا و مجلس نمایندگان، بخش عمده‌ای از کمک‌ها هنوز هم از سوی اهداکنندگان منفرد است (درست مخالف PACs ) اما جمهوری‌خواهان به‌طور چشمگیری از اتکای خود بر اهداکنندگانی که ۲۰۰ دلار یا کمتر می‌دهند، کاسته در حالی که دموکرات‌ها اندکی بیش از سال ۲۰۱۰ بر آنها اتکا یافته‌اند.
یک بحث قابل توجه: چنان که پول خرج شده توسط خود نامزدها نشان می‌دهد، هزینه متوسط کمپین پیروز هم در مجلس نمایندگان و هم سنا کاهش یافت حتی اگر هزینه کل انتخابات افزایش یافته باشد. هزینه متوسط کمپین پیروز در مجلس نمایندگان 2/1 میلیون دلار بود که کمتر از 5/1 میلیون دلار سال 2012 است. هزینه متوسط کمپین پیروز در سنا 6/8 میلیون دلار بود که کمتر از 4/11 میلیون دلار سال 2012 است- حتی با چندین رقابت برای سنا که رکوردی هزینه‌ای برای هزینه‌های نهایی بر جا گذاشت. یک دلیل آن این است که گروه‌های بیرونی برخی از وزنه‌های سنگین را بلند کردند و به لحاظ هزینه از نامزدها در 36 رقابت پیشی گرفتند. این تحولی جدید در انتخابات است: این گروه‌ها - که ده‌ها تن از آنها وقف یک کاندیدای واحد شده بودند- به شدت در حال خرید تبلیلغات و رأی بودند و برنامه هایشان هم در راستای تضعیف طرف دیگر بود.
رقابت‌های تنگاتنگ
در حالی که نامزدها رقابت تنگاتنگی داشتند، میزان هزینه‌ها سر به فلک می‌زد. حتی بدون گزارش نهایی اردوگاه‌ها برای آخرین هفته قبل از 4 نوامبر، پرهزینه‌ترین رقابت برای کنگره در سال جاری- یا هر سال دیگری- رقابت‌های کارولینای شمالی برای سنا بود که در آن سناتور «کی هاگان» از «تام تیلیس» شکست خورد. در آخرین شمارش اعلام شد که این رقابت‌ها 3/113 میلیون دلار هزینه در برداشت. هزینه‌های گزارش شده بیرونی در رقابت هاگان- تیلیس در مجموع 2/81 میلیون دلار می‌شد که رکورد قبلی که 4/52 میلیون دلار بود را شکست؛ رکوردی که در سال 2012 در رقابت‌های سنا در ویرجینیا ثبت شد. دو رقابت دیگر سنا در سال جاری به آن رکورد آغازین کمک کرد: کلرادو (2/69 میلیون دلار) و آیووا (7/61 میلیون دلار).
گفته می‌شود گروه‌های بیرونی ۱۳ درصد هزینه‌های انتخاباتی سال جاری را تامین کردند؛ در حالی که برخی اعلام کردند که کل هزینه‌های پرداخت‌شده از سوی نامزدها، کمیته‌های اقدام ملی و احزاب در قیاس با انتخابات میان‌دوره‌ای گذشته از ۹/۲ میلیارد دلار در سال ۲۰۱۰ به ۷/۲ میلیارد دلار در انتخابات ۴ نوامبر کاهش خواهد یافت. پیش از تصمیم «شهروندان متحده» دیوان عالی و حتی در اولین انتخاباتی که پس از آن حکم برگزار شد، رقابتی که در آن نامزدها بیشترین هزینه را پرداختند همیشه مدعی عنوان «پرهزینه‌ترین» بودند. دیگر چنین نیست. برای مثال، در سال ۲۰۱۲، رقابت‌های ماساچوست برای سنا پرهزینه‌ترین بود و بالغ بر ۴/۸۴ میلیون دلار شد که ۲/۷۷ میلیون دلار آن را نامزدها پرداختند. در سال جاری، در رقابت‌های رکوردشکن کارولینای شمالی، دو نامزد اصلی فقط ۳/۳۲ میلیون دلار از کل ۳/۱۱۳ میلیون دلار را پرداختند.
با استفاده از معیار قدیمی هزینه نامزدها، رقابت برای سناتوری کنتاکی پرهزینه‌ترین رقابت بود. رهبر اقلیت جمهوری‌خواه سنا یعنی میچ مک کانل (جمهوری‌خواه) و آلیسون گرایمز (دموکرات) روی هم رفته 3/40 میلیون دلار هزینه کردند. در حالی که هزینه مبارزات انتخاباتی سناتورهای دموکرات از کارولینای شمالی و کلرادو به شدت از رقبای جمهوری‌خواه‌شان پیشی گرفته بود اما شکست قاطعانه‌ای خوردند و ضرر بزرگی به نامزدهای پولدار وارد کردند.
چه چیزی تعیین‌کننده است؟
از نظر هزینه‌های گزارش شده، گروه‌های بیرونی که یا از هاگان پشتیبانی کرده یا به تیلیس حمله می‌کردند 2/37 میلیون دلار هزینه کردند که از طرف دیگر که 1/33 میلیون دلار می‌شد پیشی گرفتند. اما «آمریکایی‌ها برای رفاه» (AFP) به تنهایی ادعا کردند که لااقل 9 میلیون دلار در «مسائل تبلیغاتی» صرف کردند و هاگانی را هدف گرفتند که هرگز مجبور به فاش کردن هویت کمک کنندگان نبود. این نشان می‌دهد که «تیم آبی» در کارولینای شمالی بیشتر هزینه کرد. اما اینکه AFP چقدر در آن ایالت هزینه کرد هنوز معلوم نیست و این- همراه با این احتمال که سایر گروه‌ها، محافظه‌کاران یا لیبرال‌ها، ممکن است هزینه‌های زیاد گزارش‌نشده‌ای صرف کرده باشند- ممکن است حل و فصل این مساله را غیرممکن سازد.
به گفته « Wesleyan Media Project» و دیگران، به‌طور کلی، میزان هزینه‌های گزارش نشده از سوی گروه‌های بیرونی تقریبا فراتر از ۱۰۰ میلیون دلار است. در کلرادو، گروه‌های بیرونی در «تیم آبی» اعلام کردند که ۳/۳۳ میلیون دلار هزینه کرده‌اند و این اندکی فراتر از رقم ۳۲ میلیون دلاری است که گروه‌های بیرونیِ «تیم قرمز» هزینه کردند و «تام اودال» سناتور دموکرات باز هم به «کوری گاردنر» نامزد جمهوری‌خواه باخت. اما در آیووا «پول گُنده بیرونی» باعث پیروزی شد: تیم آبی ۳/۲۷ میلیون دلار هزینه کرد در حالی که تیم قرمز ۵/۳۰ میلیون دلار صرف کرد و «بروس برالی» نماینده دموکرات در رقابت برای سنا بازنده شد. در کنتاکی «گروه‌های بیرونیِ تیم قرمز»گزارش دادند که هزینه‌هایشان ۴/۲۰ میلیون دلار بود که از مک کانل حمایت کردند که این رقم دو برابر میزانی (۵/۹ میلیون دلار) بود که همتایان‌شان در تیم آبی هزینه کردند؛ مک کانل به آسانی پیروز شد. در نیوهمپشایر، جایی که «جان شاهین» سناتور دموکرات پیروز شد، گروه‌های بیرونی تیم آبی هزینه ۹/۱۱ میلیون دلاری را اعلام کردند که رقمی است بیشتر از گروه‌های بیرونی تیم قرمز که ۴/۱۳ میلیون دلار هزینه کردند.
پول سیاه
در حالی که هزینه صرف شده از سوی تمام «گروه‌های بیرونی» زیاد است اما هزینه گروه‌هایی که هویت بخشی یا تمام اهداکنندگان خود را افشا نمی‌کنند بسیار بالاتر است. در سال ۲۰۱۰، هزینه گزارش شده این گروه ۸/۱۶۰ میلیون دلار بود؛ رقمی که امسال به ۶/۲۱۵ میلیون دلار رسید. و از ۲۱۹ میلیون دلاری که از سوی گروه‌های بیرونی خرج شد که تا حدی یا به‌طور کامل امسال فاش نشد، ۶۹ درصد از آن از سوی تیم قرمز هزینه شد. رقابتی که بیشترین سهم از این پول را به خود جلب کرد رقابت‌های کلرادو برای سنا بود که شاهد ۲۲ میلیون دلار در هزینه‌های گزارش شده بیرونی از سوی گروه‌هایی بود که هیچ یک از اهداکنندگان خود را فاش نکرده و ۳/۵ میلیون دلار از سوی گروه‌هایی بود که برخی اهداکنندگان را فاش کرده بود. پول بیرونی از سوی گروه‌های کاملا فاش شده‌ای خرج شد که تقریبا ۹/۲۷ میلیون دلار می‌شد.
در رقابت‌های مجلس نمایندگان- منطقه یکمِ آریزونا- جایی که «آن کرکپاتریک»، نماینده دموکرات، با رقیب خود «اندی توبین» رقابت می‌کرد بیشترین هزینه بیرونی از سوی گروه‌های فاش نشده را جذب کرد: 5/2 میلیون دلار. بخش زیادی از این پول از سوی گروه‌های محافظه کار دارای پول سیاه- «شبکه اقدام آمریکا4» و «شبکه اسلحه‌های جوان5»- به دست آمد که روی هم رفته 6/1 میلیون دلار هزینه گزارش شده خرج کردند یا به‌طور قابل توجهی بیش از 1/1 میلیون دلار گزارش شده از سوی اردوگاه انتخاباتی توبین خرج شد که هر دو گروه از آن حمایت می‌کردند.
مولفه «مک کوچون»
در ماه آوریل، دادگاه عالی ایالات متحده جدیدترین تصمیم خود در مورد مباحث مالی در انتخابات را صادر کرد و محدودیت کلی 123 هزار و 200 دلاری در مورد اینکه چقدر افراد می‌توانند به نامزدها، کمیته‌های اقدام ملی و احزاب در یک دور از انتخابات کمک کنند را کنار گذاشت. وقتی این حکم در پرونده «مک کوچون و کمیسیون انتخاباتی فدرال» اعلام شد، بسیاری از ناظران مالی مبارزات انتخاباتی پیش‌بینی کردند که این حکم می‌تواند موجب توانمند شدن طبقه جدیدی از اهداکنندگان نخبه شده و منجر به ایجاد «کمیته‌های بزرگ و مشترک جمع آوری کمک مالی» شود؛ یعنی تیمی از نامزدها، کمیته‌های حزبی و گروه‌های دیگر که می‌تواند اهداکنندگان بزرگ را در کنار هم قرار داده و فرآیند چک کشیدن‌های انفرادی را از میان ببرد. هر دوی اینها در سال 2014 رخ داد.
علاوه بر گروه‌های بیرونی که سهم بزرگی در انتخابات را به خود اختصاص داده‌اند، ظهور «اَبَر کمک کنندگان پسا مک کوچونی» به احتمال زیاد یک عامل موثر در تبیین تعداد اندک اهداکنندگان منفرد است. ۴۹۸ فقره از این اهداکنندگان وجود داشت؛ منفردانی که بیش از آنچه محدودیت‌های پیشا مک کوچونی مجاز کرده بود، کمک می‌کردند. فرد شماره ۱ در این زمینه در انتخابات اخیر «الیون کلارک» از دالاس - تگزاس- بود. او بیوه وکیل «ویلیام. اچ. کلارک» بود که این دوره ۴۴۲ هزار و ۷۶۶ دلار کمک کرد. تمام کمک‌های مالی او به جیب دریافت‌کنندگانی رفت که دارای پیوندهایی با جمهوری‌خواهان بودند. راه او از سوی «تاتنال هیلمان» از شیلمارک، ماساچوست، دنبال شد که ۴۰۳ هزار و ۶۵۹ دلار کمک کرد؛ بار دیگر، تمام دریافت‌کنندگان او که با برچسب حزبی مشخص می‌شوند جمهوری‌خواه بودند. اهداکنندگان بزرگ دموکرات از این وضعیت عقب ماندند- کمک هفت نفر از ۱۰ اهدا‌کننده پول، کاملا یا تا حد زیادی به جیب جمهوری‌خواهان رفت- اما به همان اندازه حزبی بودند. سومین کمک کننده از این پول «مارشال. زد. لوفر» بود که ۳۹۸ هزار و ۵۰۰ دلار کمک کرد که همگی به دست دموکرات‌ها رسید. بخش زیادی از پول نقد به دست آمده از سوی این کمک‌کنندگان نخبه، گزافه‌گویی نیست. پنج تای اول ۹/۱ میلیون دلار دادند. این بسیار بیشتر از میانگین هزینه رقابت‌های مجلس نمایندگان در سال جاری با ۲/۱ میلیون دلار بود.
تعداد اهداکنندگان منفرد
در هر انتخابات میان دوره‌ای از سال ۱۹۹۰ به این سو(و نیز در هر انتخابات ریاست جمهوری)، تعداد کل اهداکنندگان منفرد همراه با کل هزینه‌ها افزایش یافته است. این بار، CPR پیش‌بینی کرده که کل هزینه انتخابات افزایش خواهد یافت اما برای اولین بار طی ۲۴ سال گذشته، تعداد کل اهداکنندگان گزارش شده احتمالا کاهش خواهد یافت. همچون اواسط اکتبر، حداقل ۶۶۶ هزار و ۷۷۳ اهدا‌کننده منفرد وجود داشت که این دوره بیش از ۲۰۰ دلار کمک کردند؛ بسیار کمتر از ۸۱۷ هزار و ۴۶۴ کمک‌کننده منفرد در سال ۲۰۱۰. (نمودار ۱ ). اهداکنندگان کوچک (که ۲۰۰ دلار یا کمتر می‌دهند) سهم بزرگ‌تری از جمع‌آوری اعانه برای دموکرات‌ها (بیش از سال ۲۰۱۰ ) را برعهده داشتند، اگرچه خیلی زیاد نیست. بااین‌حال، سهم جمهوری‌خواهان از شیرینی جمع‌آوری اعانه به‌طور قابل‌ملاحظه‌ای کاهش یافت.
در سال 2010، تمام دریافت‌کنندگان دموکرات (ازجمله کمپین‌ها، سازمان‌های حزبی و برخی از کمیته‌های اقدام ملی) 2/205 میلیون دلار از اهداکنندگان کوچک یا حدود 25درصد از کل مبلغی که از اهداکنندگان منفرد به دست آمده بود جمع کردند. در سال 2014، آنها 3/205 میلیون دلار به دست آوردند، تنها اندکی بیشتر اما از آنجا که مجموع دریافت‌کنندگان از اهداگران منفرد کاهش یافت؛ اما این سهم به 28 درصد افزایش یافت. از سوی دیگر، در سال 2010، دریافت‌کنندگان جمهوری‌خواه 8/212 میلیون دلار از اهداگران کوچک جمع کردند که 3/36 درصد از اعانه‌ها از افراد را تشکیل می‌داد. اما در سال 2014، دریافت‌کنندگان جمهوری‌خواه فقط 7/150 میلیون دلار از این همکاران کوچک یا 3/26 درصد از کل این درآمدها را دریافت کردند.
به‌طور متوسط، نامزدهای دموکرات مجلس نمایندگان در انتخابات عمومی سال ۲۰۱۴، مبلغ ۸۹ هزار و ۱۹۴ دلار از اهداکنندگانی که ۲۰۰ دلار یا کمتر پرداخت می‌کردند جمع کردند؛ یعنی ۴/۹ درصد از متوسط کل افراد. این کمتر از متوسط ۱۰۶ هزار و ۴۹۴ دلار در سال ۲۰۱۰ است؛ اما بالاتر از ۸/۸ درصد در این دوره است. نامزدهای جمهوری‌خواه مجلس نمایندگان به‌طور متوسط اندکی کمتر از مخالفان دموکرات خود را در این دوره جمع کردند- ۸۵ هزار و ۱۱۸ دلار- اما این کاهشی جدی از سال ۲۰۱۰ را نشان می‌دهد؛ آنگاه که متوسط آنها ۱۵۳ هزار و ۲۰۹ دلار بود...
به‌طور متوسط، نامزدهای دموکرات مجلس سنا پول بیشتری - در قیاس با سال 2010 - از اهداکنندگان کوچک در سال 2014 جمع کردند؛ یعنی این دوره 45/1 میلیون دلار در قیاس با 923 هزار دلار در سال 2010 و اتکای آنها بر اهداکنندگان کوچک هم افزایش یافته است. اهداکنندگان کوچک 2/12 درصد از متوسط درآمد نامزدها از این افراد در سال 2010 و 2/17 درصد در سال 2014 را شامل می‌شود. در همین حال، پول جمع شده به‌طور متوسط ازسوی نامزدهای جمهوری‌خواه در مجلس سنا از همکاران کوچک شان به شدت کاهش یافته است: از 6/1 میلیون دلار (یا 3/16 درصد از کل پول جمع‌آوری شده از سوی افراد) در سال 2010 به 508 هزار و 275 دلار (یا 1/8 درصد) در سال 2014 کاهش یافت.
ماجرای واقعی «پدیده پول» در این مبارزات انتخاباتی این نبود که کدام طرف منابع بیشتری دارد بلکه این بود که این حجم زیاد از هزینه‌ها از سوی گروه کوچکی از اهداکنندگان فوق‌العاده ثروتمند (با استفاده از گروه‌های بیرونی) برای دفن رأی دهندگان زیر آوار هزینه‌ها پرداخت می‌شد. هر دو طرف از حمایت زیاد هزینه‌کنندگان بیرونی برخوردار بودند اما حمایت و صرفِ هزینه از سوی گروه‌های بیرونی جمهوری‌خواه و محافظه کار از همتایان دموکرات و لیبرال شان پیشی گرفت. گروه‌های دموکرات/لیبرال بیشتر پول خود را از طریق سازمان‌هایی به دست آوردند که هویت اهداکنندگان را افشا می‌کرد در حالی که همتایان محافظه کارترشان به شدت بر منابعی مخفی متکی بودند که پول را از طریق سازمان‌های غیرانتفاعی سیاسی به دست می آورند.
به نظر می‌رسد برخی چیزها هرگز عوض نشده باشد و انتخابات میان‌دوره‌ای امسال تکرار همان ماجراهای قبل بود. اما شگفتی‌هایی هم وجود داشت که برخی از آنها ممکن است حاکی از تحولات جدیدی در این مساله باشد که انتخابات چگونه تامین مالی می‌شود.« CRP» پیش‌بینی کرده است که هر انتخاباتی از سال 1998 به این سو از انتخابات قبل از خود پرهزینه‌تر بوده است و به شکلی قابل پیش‌بینی انتخابات میان دوره‌ای 2014 هم از این قاعده مستثنا نیست هر چند کل هزینه پیش‌بینی شده 67/3 میلیارد دلاری تنها چشم‌اندازی اندک مثبت تر نسبت به هزینه‌های انتخابات میان دوره‌ای سال 2010 بود. با شمارش تمام انواع هزینه‌ها- از سوی نامزدها، احزاب و گروه‌های بیرونی- پیش‌بینی می‌شود که «تیم قرمز» (یا Team Red) 75/1 میلیارد دلار هزینه کرده درحالی که پیش‌بینی می‌شود هزینه‌های «تیم آبی» یا (Team Blue) حدود 64/1 میلیارد دلار باشد.
آنچه متفاوت است همانا کاهش آشکار تعداد اهداکنندگان است. درست مثل هر انتخاباتی از سال ۱۹۹۸ به بعد که بیش از انتخابات ماقبل خود پرهزینه بوده، هر انتخاباتی هم شاهد اهداکنندگانی بیش از دوره قبل بوده است. به نظر می‌رسد انتخابات ۲۰۱۴ این زنجیره را با تعداد کمتری از اهداکنندگان منفرد، در مجموع، شکسته باشد. با این حال، در سال ۲۰۱۰، اهداکنندگان منفرد ۸/۱ میلیارد دلار هزینه کردند و این بار ۵/۱ میلیارد دلار. تجزیه و تحلیل CPR نشان می‌دهد که از پول جمع شده توسط کمپین‌های سنا و مجلس نمایندگان، بخش عمده‌ای از کمک‌ها هنوز هم از سوی اهداکنندگان منفرد است (درست مخالف PACs ) اما جمهوری‌خواهان به‌طور چشمگیری از اتکای خود بر اهداکنندگانی که ۲۰۰ دلار یا کمتر می‌دهند، کاسته در حالی که دموکرات‌ها اندکی بیش از سال ۲۰۱۰ بر آنها اتکا یافته‌اند.
یک بحث قابل توجه: چنان که پول خرج شده توسط خود نامزدها نشان می‌دهد، هزینه متوسط کمپین پیروز هم در مجلس نمایندگان و هم سنا کاهش یافت حتی اگر هزینه کل انتخابات افزایش یافته باشد. هزینه متوسط کمپین پیروز در مجلس نمایندگان 2/1 میلیون دلار بود که کمتر از 5/1 میلیون دلار سال 2012 است. هزینه متوسط کمپین پیروز در سنا 6/8 میلیون دلار بود که کمتر از 4/11 میلیون دلار سال 2012 است- حتی با چندین رقابت برای سنا که رکوردی هزینه‌ای برای هزینه‌های نهایی بر جا گذاشت. یک دلیل آن این است که گروه‌های بیرونی برخی از وزنه‌های سنگین را بلند کردند و به لحاظ هزینه از نامزدها در 36 رقابت پیشی گرفتند. این تحولی جدید در انتخابات است: این گروه‌ها - که ده‌ها تن از آنها وقف یک کاندیدای واحد شده بودند- به شدت در حال خرید تبلیلغات و رأی بودند و برنامه هایشان هم در راستای تضعیف طرف دیگر بود.
رقابت‌های تنگاتنگ
در حالی که نامزدها رقابت تنگاتنگی داشتند، میزان هزینه‌ها سر به فلک می‌زد. حتی بدون گزارش نهایی اردوگاه‌ها برای آخرین هفته قبل از 4 نوامبر، پرهزینه‌ترین رقابت برای کنگره در سال جاری- یا هر سال دیگری- رقابت‌های کارولینای شمالی برای سنا بود که در آن سناتور «کی هاگان» از «تام تیلیس» شکست خورد. در آخرین شمارش اعلام شد که این رقابت‌ها 3/113 میلیون دلار هزینه در برداشت. هزینه‌های گزارش شده بیرونی در رقابت هاگان- تیلیس در مجموع 2/81 میلیون دلار می‌شد که رکورد قبلی که 4/52 میلیون دلار بود را شکست؛ رکوردی که در سال 2012 در رقابت‌های سنا در ویرجینیا ثبت شد. دو رقابت دیگر سنا در سال جاری به آن رکورد آغازین کمک کرد: کلرادو (2/69 میلیون دلار) و آیووا (7/61 میلیون دلار).
گفته می‌شود گروه‌های بیرونی ۱۳ درصد هزینه‌های انتخاباتی سال جاری را تامین کردند؛ در حالی که برخی اعلام کردند که کل هزینه‌های پرداخت‌شده از سوی نامزدها، کمیته‌های اقدام ملی و احزاب در قیاس با انتخابات میان‌دوره‌ای گذشته از ۹/۲ میلیارد دلار در سال ۲۰۱۰ به ۷/۲ میلیارد دلار در انتخابات ۴ نوامبر کاهش خواهد یافت. پیش از تصمیم «شهروندان متحده» دیوان عالی و حتی در اولین انتخاباتی که پس از آن حکم برگزار شد، رقابتی که در آن نامزدها بیشترین هزینه را پرداختند همیشه مدعی عنوان «پرهزینه‌ترین» بودند. دیگر چنین نیست. برای مثال، در سال ۲۰۱۲، رقابت‌های ماساچوست برای سنا پرهزینه‌ترین بود و بالغ بر ۴/۸۴ میلیون دلار شد که ۲/۷۷ میلیون دلار آن را نامزدها پرداختند. در سال جاری، در رقابت‌های رکوردشکن کارولینای شمالی، دو نامزد اصلی فقط ۳/۳۲ میلیون دلار از کل ۳/۱۱۳ میلیون دلار را پرداختند.
با استفاده از معیار قدیمی هزینه نامزدها، رقابت برای سناتوری کنتاکی پرهزینه‌ترین رقابت بود. رهبر اقلیت جمهوری‌خواه سنا یعنی میچ مک کانل (جمهوری‌خواه) و آلیسون گرایمز (دموکرات) روی هم رفته 3/40 میلیون دلار هزینه کردند. در حالی که هزینه مبارزات انتخاباتی سناتورهای دموکرات از کارولینای شمالی و کلرادو به شدت از رقبای جمهوری‌خواه‌شان پیشی گرفته بود اما شکست قاطعانه‌ای خوردند و ضرر بزرگی به نامزدهای پولدار وارد کردند.
چه چیزی تعیین‌کننده است؟
از نظر هزینه‌های گزارش شده، گروه‌های بیرونی که یا از هاگان پشتیبانی کرده یا به تیلیس حمله می‌کردند 2/37 میلیون دلار هزینه کردند که از طرف دیگر که 1/33 میلیون دلار می‌شد پیشی گرفتند. اما «آمریکایی‌ها برای رفاه» (AFP) به تنهایی ادعا کردند که لااقل 9 میلیون دلار در «مسائل تبلیغاتی» صرف کردند و هاگانی را هدف گرفتند که هرگز مجبور به فاش کردن هویت کمک کنندگان نبود. این نشان می‌دهد که «تیم آبی» در کارولینای شمالی بیشتر هزینه کرد. اما اینکه AFP چقدر در آن ایالت هزینه کرد هنوز معلوم نیست و این- همراه با این احتمال که سایر گروه‌ها، محافظه‌کاران یا لیبرال‌ها، ممکن است هزینه‌های زیاد گزارش‌نشده‌ای صرف کرده باشند- ممکن است حل و فصل این مساله را غیرممکن سازد.
به گفته « Wesleyan Media Project» و دیگران، به‌طور کلی، میزان هزینه‌های گزارش نشده از سوی گروه‌های بیرونی تقریبا فراتر از ۱۰۰ میلیون دلار است. در کلرادو، گروه‌های بیرونی در «تیم آبی» اعلام کردند که ۳/۳۳ میلیون دلار هزینه کرده‌اند و این اندکی فراتر از رقم ۳۲ میلیون دلاری است که گروه‌های بیرونیِ «تیم قرمز» هزینه کردند و «تام اودال» سناتور دموکرات باز هم به «کوری گاردنر» نامزد جمهوری‌خواه باخت. اما در آیووا «پول گُنده بیرونی» باعث پیروزی شد: تیم آبی ۳/۲۷ میلیون دلار هزینه کرد در حالی که تیم قرمز ۵/۳۰ میلیون دلار صرف کرد و «بروس برالی» نماینده دموکرات در رقابت برای سنا بازنده شد. در کنتاکی «گروه‌های بیرونیِ تیم قرمز»گزارش دادند که هزینه‌هایشان ۴/۲۰ میلیون دلار بود که از مک کانل حمایت کردند که این رقم دو برابر میزانی (۵/۹ میلیون دلار) بود که همتایان‌شان در تیم آبی هزینه کردند؛ مک کانل به آسانی پیروز شد. در نیوهمپشایر، جایی که «جان شاهین» سناتور دموکرات پیروز شد، گروه‌های بیرونی تیم آبی هزینه ۹/۱۱ میلیون دلاری را اعلام کردند که رقمی است بیشتر از گروه‌های بیرونی تیم قرمز که ۴/۱۳ میلیون دلار هزینه کردند.
پول سیاه
در حالی که هزینه صرف شده از سوی تمام «گروه‌های بیرونی» زیاد است اما هزینه گروه‌هایی که هویت بخشی یا تمام اهداکنندگان خود را افشا نمی‌کنند بسیار بالاتر است. در سال ۲۰۱۰، هزینه گزارش شده این گروه ۸/۱۶۰ میلیون دلار بود؛ رقمی که امسال به ۶/۲۱۵ میلیون دلار رسید. و از ۲۱۹ میلیون دلاری که از سوی گروه‌های بیرونی خرج شد که تا حدی یا به‌طور کامل امسال فاش نشد، ۶۹ درصد از آن از سوی تیم قرمز هزینه شد. رقابتی که بیشترین سهم از این پول را به خود جلب کرد رقابت‌های کلرادو برای سنا بود که شاهد ۲۲ میلیون دلار در هزینه‌های گزارش شده بیرونی از سوی گروه‌هایی بود که هیچ یک از اهداکنندگان خود را فاش نکرده و ۳/۵ میلیون دلار از سوی گروه‌هایی بود که برخی اهداکنندگان را فاش کرده بود. پول بیرونی از سوی گروه‌های کاملا فاش شده‌ای خرج شد که تقریبا ۹/۲۷ میلیون دلار می‌شد.
در رقابت‌های مجلس نمایندگان- منطقه یکمِ آریزونا- جایی که «آن کرکپاتریک»، نماینده دموکرات، با رقیب خود «اندی توبین» رقابت می‌کرد بیشترین هزینه بیرونی از سوی گروه‌های فاش نشده را جذب کرد: 5/2 میلیون دلار. بخش زیادی از این پول از سوی گروه‌های محافظه کار دارای پول سیاه- «شبکه اقدام آمریکا4» و «شبکه اسلحه‌های جوان5»- به دست آمد که روی هم رفته 6/1 میلیون دلار هزینه گزارش شده خرج کردند یا به‌طور قابل توجهی بیش از 1/1 میلیون دلار گزارش شده از سوی اردوگاه انتخاباتی توبین خرج شد که هر دو گروه از آن حمایت می‌کردند.
مولفه «مک کوچون»
در ماه آوریل، دادگاه عالی ایالات متحده جدیدترین تصمیم خود در مورد مباحث مالی در انتخابات را صادر کرد و محدودیت کلی 123 هزار و 200 دلاری در مورد اینکه چقدر افراد می‌توانند به نامزدها، کمیته‌های اقدام ملی و احزاب در یک دور از انتخابات کمک کنند را کنار گذاشت. وقتی این حکم در پرونده «مک کوچون و کمیسیون انتخاباتی فدرال» اعلام شد، بسیاری از ناظران مالی مبارزات انتخاباتی پیش‌بینی کردند که این حکم می‌تواند موجب توانمند شدن طبقه جدیدی از اهداکنندگان نخبه شده و منجر به ایجاد «کمیته‌های بزرگ و مشترک جمع آوری کمک مالی» شود؛ یعنی تیمی از نامزدها، کمیته‌های حزبی و گروه‌های دیگر که می‌تواند اهداکنندگان بزرگ را در کنار هم قرار داده و فرآیند چک کشیدن‌های انفرادی را از میان ببرد. هر دوی اینها در سال 2014 رخ داد.
علاوه بر گروه‌های بیرونی که سهم بزرگی در انتخابات را به خود اختصاص داده‌اند، ظهور «اَبَر کمک کنندگان پسا مک کوچونی» به احتمال زیاد یک عامل موثر در تبیین تعداد اندک اهداکنندگان منفرد است. ۴۹۸ فقره از این اهداکنندگان وجود داشت؛ منفردانی که بیش از آنچه محدودیت‌های پیشا مک کوچونی مجاز کرده بود، کمک می‌کردند. فرد شماره ۱ در این زمینه در انتخابات اخیر «الیون کلارک» از دالاس - تگزاس- بود. او بیوه وکیل «ویلیام. اچ. کلارک» بود که این دوره ۴۴۲ هزار و ۷۶۶ دلار کمک کرد. تمام کمک‌های مالی او به جیب دریافت‌کنندگانی رفت که دارای پیوندهایی با جمهوری‌خواهان بودند. راه او از سوی «تاتنال هیلمان» از شیلمارک، ماساچوست، دنبال شد که ۴۰۳ هزار و ۶۵۹ دلار کمک کرد؛ بار دیگر، تمام دریافت‌کنندگان او که با برچسب حزبی مشخص می‌شوند جمهوری‌خواه بودند. اهداکنندگان بزرگ دموکرات از این وضعیت عقب ماندند- کمک هفت نفر از ۱۰ اهدا‌کننده پول، کاملا یا تا حد زیادی به جیب جمهوری‌خواهان رفت- اما به همان اندازه حزبی بودند. سومین کمک کننده از این پول «مارشال. زد. لوفر» بود که ۳۹۸ هزار و ۵۰۰ دلار کمک کرد که همگی به دست دموکرات‌ها رسید. بخش زیادی از پول نقد به دست آمده از سوی این کمک‌کنندگان نخبه، گزافه‌گویی نیست. پنج تای اول ۹/۱ میلیون دلار دادند. این بسیار بیشتر از میانگین هزینه رقابت‌های مجلس نمایندگان در سال جاری با ۲/۱ میلیون دلار بود.
تعداد اهداکنندگان منفرد
در هر انتخابات میان دوره‌ای از سال ۱۹۹۰ به این سو(و نیز در هر انتخابات ریاست جمهوری)، تعداد کل اهداکنندگان منفرد همراه با کل هزینه‌ها افزایش یافته است. این بار، CPR پیش‌بینی کرده که کل هزینه انتخابات افزایش خواهد یافت اما برای اولین بار طی ۲۴ سال گذشته، تعداد کل اهداکنندگان گزارش شده احتمالا کاهش خواهد یافت. همچون اواسط اکتبر، حداقل ۶۶۶ هزار و ۷۷۳ اهدا‌کننده منفرد وجود داشت که این دوره بیش از ۲۰۰ دلار کمک کردند؛ بسیار کمتر از ۸۱۷ هزار و ۴۶۴ کمک‌کننده منفرد در سال ۲۰۱۰. (نمودار ۱ ). اهداکنندگان کوچک (که ۲۰۰ دلار یا کمتر می‌دهند) سهم بزرگ‌تری از جمع‌آوری اعانه برای دموکرات‌ها (بیش از سال ۲۰۱۰ ) را برعهده داشتند، اگرچه خیلی زیاد نیست. بااین‌حال، سهم جمهوری‌خواهان از شیرینی جمع‌آوری اعانه به‌طور قابل‌ملاحظه‌ای کاهش یافت.
در سال 2010، تمام دریافت‌کنندگان دموکرات (ازجمله کمپین‌ها، سازمان‌های حزبی و برخی از کمیته‌های اقدام ملی) 2/205 میلیون دلار از اهداکنندگان کوچک یا حدود 25درصد از کل مبلغی که از اهداکنندگان منفرد به دست آمده بود جمع کردند. در سال 2014، آنها 3/205 میلیون دلار به دست آوردند، تنها اندکی بیشتر اما از آنجا که مجموع دریافت‌کنندگان از اهداگران منفرد کاهش یافت؛ اما این سهم به 28 درصد افزایش یافت. از سوی دیگر، در سال 2010، دریافت‌کنندگان جمهوری‌خواه 8/212 میلیون دلار از اهداگران کوچک جمع کردند که 3/36 درصد از اعانه‌ها از افراد را تشکیل می‌داد. اما در سال 2014، دریافت‌کنندگان جمهوری‌خواه فقط 7/150 میلیون دلار از این همکاران کوچک یا 3/26 درصد از کل این درآمدها را دریافت کردند.
به‌طور متوسط، نامزدهای دموکرات مجلس نمایندگان در انتخابات عمومی سال ۲۰۱۴، مبلغ ۸۹ هزار و ۱۹۴ دلار از اهداکنندگانی که ۲۰۰ دلار یا کمتر پرداخت می‌کردند جمع کردند؛ یعنی ۴/۹ درصد از متوسط کل افراد. این کمتر از متوسط ۱۰۶ هزار و ۴۹۴ دلار در سال ۲۰۱۰ است؛ اما بالاتر از ۸/۸ درصد در این دوره است. نامزدهای جمهوری‌خواه مجلس نمایندگان به‌طور متوسط اندکی کمتر از مخالفان دموکرات خود را در این دوره جمع کردند- ۸۵ هزار و ۱۱۸ دلار- اما این کاهشی جدی از سال ۲۰۱۰ را نشان می‌دهد؛ آنگاه که متوسط آنها ۱۵۳ هزار و ۲۰۹ دلار بود...
به‌طور متوسط، نامزدهای دموکرات مجلس سنا پول بیشتری - در قیاس با سال 2010 - از اهداکنندگان کوچک در سال 2014 جمع کردند؛ یعنی این دوره 45/1 میلیون دلار در قیاس با 923 هزار دلار در سال 2010 و اتکای آنها بر اهداکنندگان کوچک هم افزایش یافته است. اهداکنندگان کوچک 2/12 درصد از متوسط درآمد نامزدها از این افراد در سال 2010 و 2/17 درصد در سال 2014 را شامل می‌شود. در همین حال، پول جمع شده به‌طور متوسط ازسوی نامزدهای جمهوری‌خواه در مجلس سنا از همکاران کوچک شان به شدت کاهش یافته است: از 6/1 میلیون دلار (یا 3/16 درصد از کل پول جمع‌آوری شده از سوی افراد) در سال 2010 به 508 هزار و 275 دلار (یا 1/8 درصد) در سال 2014 کاهش یافت.
ارسال نظر