کره‌شمالی آمریکا را آچمز کرده است. سال‌های سال است که آمریکا نمی‌داند با این کشور کمونیستی چگونه برخورد کند. سیاست‌های مبتنی‌بر تحریم بیشتر این کشور تاکنون جواب نداده و این کشور از لحاظ فناوری موشکی پیشرفت قابل توجهی داشته است. با دست یافتن این کشور به موشک‌های قاره‌پیما، این کشور هم به جمع کلوب کشورهای قدرتمند غربی و البته چین و روسیه پیوست که دارای چنین فناوری هستند. کره‌شمالی، کشوری بسته و ناشناخته است. کشوری تک صدایی که در آن اینترنت وجود ندارد و ارتباط داشتن با این کشور به سختی صورت می‌گیرد. تصاویری هم که از این کشور تاکنون به بیرون درز کرده است بیشتر با اجازه خود مقامات کره‌شمالی بوده که به شدت همه‌چیز را تحت نظر دارند. با وجود این، در مورد این کشور شایعات فراوان است. حتی گفته می‌شود به‌دلیل قحطی‌های پشت‌سر هم این کشور از لحاظ اقتصادی به‌شدت تحت فشار است و برخی نیز گزارش‌هایی از آدمخواری در این کشور داده‌اند.

جمهوری دموکراتیک خلق کره، معروف به کره‌شمالی، کشوری است در بخش شمالی شبه‌جزیره کره در شرق آسیا. پایتخت آن پیونگ‌یانگ است. جمعیت این کشور حدود ۲۴ میلیون و ۴۷۹ هزار نفر با میانگین سنی ۳۳ سال است. امید به زندگی برای زنان ۷۵ سال و برای مردان ۶۹ سال است. آماری از مبتلایان به ایدز در این کشور در دست نیست. مردم این کشور به‌طور سنتی پیرو بودا هستند. زبان رسمی در این کشور کره‌ای است. تولید ناخالص داخلی آن ۴۰ میلیارد دلار است. حدود ۲۰ میلیون نفر نیروی کار آن را تشکیل می‌دهند که حدود ۳۷ درصد آن در بخش کشاورزی مشغول به فعالیت هستند. صادرات کره شمالی مواد اولیه و برخی تجهیزات نظامی است و در مقابل مواد نفتی، زغال کک، ماشین‌آلات و مواد خوراکی وارد می‌کند.

عمده تجارت این کشور با کشور‌های چین و روسیه ‌است. کره‌شمالی همواره با کمبود مواد غذایی روبه‌رو بوده‌ است. در دهه ۹۰ میلادی قحطی مواد غذایی جان دست کم یک میلیون تن را در این کشور گرفت. حدود یک‌سوم زنان و کودکان کره شمالی با سوء‌تغذیه روبه‌رو هستند. کره شمالی و کوبا تنها نقاطی از جهان هستند که همچنان به شیوه کمونیستی اداره می‌شوند. کوبا به‌واسطه نزدیکی‌اش به آمریکا و روابط خارجی‌اش با بسیاری از کشورهای دنیا، سرزمین نسبتا شناخته شده‌تری است. اما بسیاری از مردم دنیا از وقایع و حقایق درون کره شمالی که با سیستمی استالینی اداره می‌شود، خبر چندانی ندارند. گفته می‌شود در کره‌شمالی تنها کسی که حق فکر کردن دارد رهبر حکومت است که «فرمانده بزرگ» نامیده می‌شود. وقتی فرمانده بزرگ درباره مساله‌ای حرفی زد دیگر هیچ‌کس حق ندارد در آن زمینه اظهارنظر کند. از نظر حکومت کمونیستی آن کشور، مردم کره‌شمالی و حتی مدیران و مقامات آن کشور وظیفه‌ای جز کشف حقیقت در افکار و سخنان رهبر نظام کمونیستی را ندارند.

اقتصاد کره‌شمالی

کره شمالی حدود ۲۵ میلیون نفر جمعیت دارد. این رقم، شاید تنها عدد روشن و مشخص در میان اعداد مربوط به شاخص‌های اقتصادی اجتماعی کره شمالی باشد. درباره نرخ رشد اقتصاد، میزان فقر، سرانه تولید و دیگر شاخص‌های اقتصادی این کشور، فقط حدس و گمان وجود دارد نه عدد و رقم. کره‌جنوبی وزارتخانه‌ای مختص رصد کره‌شمالی دارد. این وزارتخانه هر سال گزارش‌ها و تحلیل‌های خود را براساس اطلاعاتی که به هر طریق از کره شمالی به‌دست می‌آورد، منتشر می‌کند. در جدیدترین گزارش کره‌جنوبی درباره وضعیت اقتصاد کره‌شمالی آمده که احتمالا اقتصاد این کشور در سال ۲۰۱۴ یک درصد رشد کرده ‌است. حجم اقتصاد کره‌شمالی ۵/ ۲۸ میلیارد دلار برآورد شده که این رقم یعنی ۲ درصد از اقتصاد کره‌جنوبی. براساس گزارش‌ها و برآوردهای کره جنوبی، مجموع واردات و صادرات کره شمالی در سال ۲۰۱۴ رقمی معادل ۹/ ۹ میلیارد دلار بوده ‌است. این رقم شامل تجارت ۴/ ۲ میلیارد دلاری با کره جنوبی هم می‌شود که از طریق منطقه اقتصادی مشترک در مرز دو کره به دست آمده‌ است. مجموعه کارخانه‌هایی که در این منطقه در سال‌های اخیر با فعالیت مشترک دو کره مشغول به کار بوده‌اند یکی از معدود موارد تجارت خارجی یا فعالیت اقتصادی مشترک کره‌شمالی را تشکیل می‌دادند. براساس برآوردهای سئول، این منطقه از زمان تاسیس در سال ۲۰۰۴ رقمی حدود ۵۶۰ میلیون دلار پول نقد در اختیار کره‌شمالی قرار داده ‌است. بیش از ۱۲۰ شرکت کره‌جنوبی در این منطقه فعال بوده‌اند و ۵۴ هزار شهروند کره شمالی برای این شرکت‌ها در این منطقه کار می‌کردند.

حقوق هر کدام از این افراد ۱۵۰ دلار بوده و تولیدات آنها شامل پوشاک، ساعت مچی و تجهیزات الکترونیک می‌شد. این منطقه سال ۲۰۱۵ بعد از آزمایش هسته‌ای کره‌شمالی ازسوی سئول تعطیل شد. بخش دیگر تامین درآمد کره شمالی از طریق تجارت با چین صورت می‌گیرد که تنها هم‌پیمان سیاسی اقتصادی پیونگ‌یانگ در جهان خوانده می‌شود. صادرات کره شمالی به چین شامل زغال‌سنگ، مواد معدنی، پوشاک و منسوجات است. در مقابل، کره شمالی از چین مواد پتروشیمی، فولاد، ماشین‌آلات، خودرو و لوازم الکترونیک وارد می‌کند. بیش از ۷۴ درصد از تبادلات تجارت خارجی کره‌شمالی با چین صورت می‌گیرد. صادر کردن نیروی کار به خارج، دیگر منبع تامین درآمد برای اقتصاد کره‌شمالی است. برآوردها حاکی از آن است که بین ۶۰ تا ۱۰۰ هزار شهروند کره‌شمالی برای کار به بیش از ۴۰ کشور دنیا فرستاده شده‌اند. خانواده‌های این افراد به‌صورت گروگان در اختیار دولت هستند تا آنها هر ماه پول نقدی را که دریافت می‌کنند، به داخل بفرستند. این پول نقد منبع درآمد ارزی کره‌شمالی است. از سوی دیگر کره‌شمالی در سال‌های اخیر از این همه کنجکاوی جهان نسبت به خودش بهره برده‌ است. صنعت گردشگری یکی از منابع تازه درآمدی کره‌شمالی است. دولت این کشور اعلام کرده در سال ۲۰۱۴ بیش از ۱۰۰ هزار گردشگر خارجی از کره شمالی دیدن کرده‌اند. بخش عمده‌ای از آنها البته از چین بوده‌اند.