نقش عالمانه و معرفت‌گونه زنان در نهضت امام حسین(ع)
این جمله خلاصه‌ای از جملاتی است که مرضیه محمدزاده، نویسنده و مدرس دانشگاه ادیان و مذاهب، ۸ مردادماه، در سومین شب از نشست‌های عاشوراپژوهی بیان کرد که به همت مؤسسه فرهنگی هنری آیه و دبیرخانه دوسالانه کتاب عاشورا در تکیه میرفندرسکی برگزار شد.
او با بیان اینکه در نهضت امام حسین(ع) از ۴۰ زن نام‌برده شده و البته تعداد واقعی از این عدد بیشتر است، اظهار کرد: این ۴۰ زن به ۳ دسته تقسیم می‌شوند؛ دسته اول زنانی هستند که وقتی فرمان الرحیل امام(ع) صادر شد، همراه با او از مدینه به مکه و از مکه به عراق حرکت کردند و سپس پیروزمندانه به کوفه، شام و درنهایت به مدینه وارد شدند. این گروه، خواهران، همسران و دختران امام(ع) و برخی از اصحاب بودند. گروه دوم، زنانی بودند که در بین راه به امام پیوستند. این گروه افرادی مثل همسر مسلم بن عوسجه را شامل می‌شود که در نزدیکی کربلا به امام پیوستند. گروه سوم نیز اگرچه در نهضت نقش داشتند، اما به دلایلی با کاروان امام حسین(ع) همراه نبودند و یا با اذن امام در مدینه، بصره کوفه ماندند، برای مثال ام‌سلمه همسر بزرگوار رسول‌الله، حرمتی خاص داشت و باید می‌ماند. ام‌البنین، همسر امیرالمؤمنین(ع) سن و سالی داشت و بیمار بود. لوابه همسر حضرت عباس(ع) پرستاری مادر همسرش را به عهده داشته، ام هانی خواهر حضرت علی(ع)، ام نعمان دختر عقیل در مدینه ماندند. در بصره ماریه دختر منقذ عبدی و در کوفه، طوعه و زنان دیگر ماندند و در نهضت نقش داشتند.
این پژوهشگر تاریخ اسلام با اشاره به اولین ویژگی زنان نهضت عاشورا، گفت: آن‌ها نسبت به مبانی دین آگاهی کامل داشتند و مکتب‌شناس بودند. قرآن را کامل می‌شناختند با آیات قرآن احتجاج می‌کردند. نمونه بارز آنان زینب(س) بود. زینب(س) مثل خورشید درخشانی می‌تابد و بقیه زنان چون ستاره‌های کم نورتر از او هستند. محمدزاده با بیان اینکه وقتی زینب(س) سخن می‌گوید، ابتدا و انتهای کلام خود را با آیات قرآن تثبیت می‌کند، ادامه داد: کلام زینب(س) نیز سراسر قرآنی است. او خطاب به یزید می‌گوید که یزید پنداری اکنون که آسمان و زمین را بر ما تنگ کردی و چون اسیران شهر به شهرمان می‌گردانی، در پیشگاه خدا تو را عزت است و ما را ذلت؟ بر خود می‌بالی و از کرده خود خوشحالی که جهان تو را به کام است و کارها به نظام؟ نه چنین نیست. این مهلت برای تو بلاست و این شادی برای تو عزاست و این کلام خداست. کافران می‌پندارند مهلتی که به آنان می‌دهیم، به سودشان است! ما به آنان مهلت می‌دهیم فقط برای اینکه بر گناهان خود بیفزایند؛ و برای آن‌ها عذاب خوارکننده‌ای (آماده‌شده) است. محمدزاده ویژگی دیگر زنان عاشورایی را امام شناس بودن آن‌ها دانست و افزود: این زنان به‌راستی حسین بن علی(ع) را عمود خیمه اسلام می‌دانستند و اطاعتشان از حسین(ع)، اطلاعات کورکورانه نبود. بلکه معرفت و شناخت داشتند. شور و اشتیاق اگر همراه با شناخت و معرفت نباشد، فاجعه رخ می‌دهد. این زنان امام خود را می‌شناختند و به همین خاطر همه هستی خود را فدای امام(ع) کردند.
زنان عاشورا زمان‌شناس و امام‌شناس بودند
این پژوهشگر عاشورا که معتقد است زنان عاشورا زمان‌شناس بودند و نسبت به وقایع دوران خودآگاهی کامل داشتند، تصریح کرد: نمونه‌ای از زنان زمان‌شناس، دلهم همسر زهیر است که زهیر را تشویق و قانع می‌کند که دعوت امام(ع) را بپذیرد. زهیر پس در بازگشت از ملاقات امام(ع)، با شور و شعف فراوان به خیمه خود واردشده و شیعه حسین می‌شود. در کربلا روبروی سپاه دشمن می‌گوید همه شما من را می‌شناسید. من حسین را دعوت نکردم، اما شما دعوتش کردید و این‌طور جلوی او می‌ایستید؟ او صراحتاً می‌گوید فرزندان فاطمه(س) از فرزندان سمیه برای حمایت سزاوارترند. زهیر فرمانده جناح راست سپاه امام(ع) است. یک زن همسرش را که هنوز در کلاف سردرگم وقایع سال ۳۵ هجری و کشته شدن عثمان به سر می‌برد، هدایت می‌کند.
محمدزاده با اشاره به اینکه ویژگی دیگر زنان عاشورایی این است که آنان پناهندگی سیاسی دادند، اضافه کرد: پناهندگی، رسمی از دوره جاهلیت بود که پیامبر(ص) بر آن صحه گذاشتند. وقتی دخترش به ابوالعاص‌بن‌ربیع پناهندگی داد، پیامبر پذیرفت. وقتی ام‌سلمه به دو نفر از خاندانش پناهندگی داد، پیامبر(ص) پذیرفت. وقتی همسر اکمره‌بن ابی‌جهل که در فتح مکه نیز آدم کشته بود به همسرش پناهندگی می‌دهد، پیامبر(ص) می‌پذیرد.
محمدزاده که ویژگی بعدی زنان نهضت را مدیریت قوی آن‌ها می‌داند، تصریح کرد: مدیر یک سازمان، ارکان و نقاط قوت و ضعف سازمان خود را می‌شناسد و تلاش می‌کند این سازمان را در یک راستا پیش ببرد، اما مدیریت در بحران‌ها مثل بحران جنگ، سیل و زلزله خیلی سخت و مشکل است.
در عصر عاشورا همه نیروها از بین رفته بودند و با مدیریت زینب(س) و دیگر خواهرانش، در آن شام شوم یک نفر از کودکان این کاروان زیر سم ستوران نرفت، گوشواره از کودکان جدا نشد و اجازه ندادند آسیب جدی به کودکان وارد شود. در آن شب، حضرت زینب(س) آن‌چنان فریادی کشید که عمر بن سعد خود را به خیام رساند و پریشانی آن‌ها را دید. پس چند نفر را مأمور کرد که از خیمه‌ها محافظت کنند. البته آسیب اولیه و آتش‌سوزی هست، اما اینکه که کودکان کشته شدند، در بیابان گم شدند، زیر سم ستوران رفته باشند، خطاست. زینب(س) همه این‌ها را مدیریت کرد.
