دنیای‌اقتصاد، بندرعباس: مدیرعامل شرکت فولاد هرمزگان گفت: توسعه شبکه برق کشور ارتباط مستقیمی با رشد اقتصادی دارد، چرا که اگر کارخانه به‌دلیل کمبود برق کوره‌اش استارت نخورد، کارخانه فولاد با ضرر مواجه می‌شود که در این صورت، صنایع پایین‌دستی دیگر نیز به مشکل برخواهند خورد. بر همین اساس حمایت‌های مسوولان نقش مهمی در افزایش ظرفیت تولید، افزایش بهره‌وری و کاهش هزینه‌های تولید خواهد داشت. وی از کمبود فضای مورد نیاز برای ایجاد طرح‌های توسعه‌ای خبر داد و اظهار کرد: تامین مواد اولیه و فراهم کردن زیرساخت‌ها از مهم‌ترین مشکلات پیش رو در منطقه هستند که در صورت عدم رسیدگی به این مشکلات به‌خصوص عدم تامین مواد اولیه مورد نیاز، کارخانه‌های فولادی احداث شده، دچار مشکل اساسی خواهند شد. مرتضی آقاجانی در ادامه گفت: با توجه به اینکه از نظر تکنولوژی کشور ما به دانش فنی فولاد دست پیدا کرده است و در حال حاضر صنعت ما به بخش عظیمی از تجهیزات مورد نیاز دسترسی دارد، اما باز هم از نظر دانش طراحی و مهندسی تولید فولاد، نسبت به سایر غول‌های فولادسازی دنیا عقب هستیم. وی با اشاره به سند چشم‌انداز ۱۴۰۴ کشور گفت: در سندچشم‌انداز تولید ۵۵ میلیون تن فولاد برنامه‌ریزی شده که تنها ۲۰ میلیون تن مصرف داخل خواهد شد و مابقی صادر خواهد شد. او با تاکید بر اینکه بحث اصلی در صنعت فولاد تامین زیرساخت‌های اساسی برای تولید است، افزود: کمبود مواد اولیه و آب مشکلات زیادی را به‌ویژه برای قسمت‌های مرکزی فولاد کشور به وجود آورده از طرفی کمبود برق نیز در فصل تابستان معضلات زیادی را در این فصل برای تولیدکنندگان به همراه داشته است. آقاجانی افزود: برای تامین برق و توسعه طرح‌های فولادی در استان باید نیروگاه ایجاد شود که اگر هرچه سریع‌تر این نیروگاه ایجاد نشود برای تامین برق، کارخانه‌های فولادی فعلی نیز با مشکل روبه‌رو خواهند شد. در حال حاضر با ظرفیت فعلی محدودیت برق وجود دارد که امید است با تدابیر مسوولان این مشکلات مرتفع شود. وی در خصوص وضعیت فعلی بازار فولاد گفت: در حال حاضر رکود شدیدی بازار این محصولات را فراگرفته، اما راه‌اندازی پروژه‌های عمرانی می‌تواند کمک بزرگی برای این بازار

باشد. مدیرعامل شرکت فولاد هرمزگان در پایان خاطرنشان کرد: مهم‌ترین کمکی که در حال حاضر و با توجه به شرایط موجود فولادسازها برای پیشرفت این صنعت می‌توانند انجام دهند این است که ابتدا نیازها را بررسی کرده و خلاهای موجود را با در نظر گرفتن توان خود رفع کنند، در مرحله بعدی انرژی و وقت خود را صرف تولید محصولاتی کنند که نیازشان در بازار بیشتر از سایر محصولات احساس می‌شود، همچنین برخی از نیازهای داخلی برای تامین مواد اولیه را از طریق واردات

رفع کنند.