دستیابی زنان بریتانیا به حق رای

هفتم فوریه ۱۹۱۸ زنان انگلیس پس از دهه‌ها مبارزه در راه دستیابی به حق رای، آن را به‌دست آوردند. نیوزیلند نخستین کشور مستقلی بود که حق رای زنان را به رسمیت شناخت. در سال ۱۸۹۳، قانون انتخابات به نفع مشارکت سیاسی زنان تغییر یافت و در سال ۱۸۹۳ زنان برای نخستین بار در انتخابات ملی آن کشور شرکت کردند. در سال ۱۸۶۶، دادخواستی به مجلس بریتانیا ارائه شد که در آن زنان بریتانیا نیز تقاضا کرده بودند قانون انتخابات تغییر کند و حق رای کامل زنان را نیز دربرگیرد. این دادخواست با اعتراض خشونت‌بار مخالفانی روبه‌رو شد که معتقد بودند؛ حق رای زنان بزرگ‌ترین خطرات را برای انگلستان به همراه خواهد آورد. پارلمان بریتانیا، نخست عقیده داشت که دخالت زنان در سیاست، زندگی سیاسی را مبتذل کرده و در عین حال ثبات خانواده را از میان می‌برد؛ بنابراین به دادخواست عمل نکرد. در سال ۱۸۶۷، نخستین جامعه ملی حق رای زنان تاسیس شد. اعضای این جامعه که به «سافروجت»ها معروف شدند؛ خود را هواخواه حق رای زنان می‌دانستند. سافروجت‌ها تا پایان قرن نوزدهم برای دادن حق رای به زنان بیش از چهل دادخواست به پارلمان بریتانیا ارائه دادند که این کار، تا سال ۱۹۰۰ به طول انجامید.

در سال ۱۹۰۳ جنبش حق رای زنان گسترده تر شد و تظاهرات خیابانی و راهپیمایی‌های فراوانی را در بر گرفت. در یک اجتماع فضای باز که در ماه ژوئن ۱۹۰۸ در لندن برپا شد، بیش از پانصدهزار زن طرفدار حق رای زنان حضور یافتند. امیلین پانکهرست از شخصیت‌های برجسته هواخواه حق رای زنان بود که برای اجتماعات بزرگی از مبارزات زنان انگلیسی صحبت کرد. امیلین پانکهرست معتقد بود که حق رای زنان، زندگی سیاسی را اساسا دگرگون خواهد کرد و حس جدید نوع‌دوستی و اخلاق را به وجود خواهد آورد. در سال ۱۹۱۰، آلیس‌پین و هریت استنتون بلچ در مبارزات زنان در بریتانیا شرکت کردند که پیوند عمیقی بین سافروجت‌های بریتانیا و ایالات متحده آمریکا ایجاد کرد. برخی مبارزات سافروجت‌ها در بریتانیا با خشونت همراه بود؛ چندین کلیسا نابود شد و نخست‌وزیر اسکویت چندبار مورد سوءقصد قرار گرفت. بسیاری از طرفداران حق رای زنان زندانی شدند که باعث شروع اعتصاب سراسری زنان بریتانیا شد. این کشور سرانجام در سال ۱۹۱۸، حق رای زنان را به رسمیت شناخت. سن رای برای زنان بریتانیا بالای ۳۰ سال بود در حالی که مردان می‌توانستند پس از ۲۰ سالگی در انتخابات شرکت کنند. در سال۱۹۲۱، حدود یک‌سوم زنان بریتانیا برای نخستین بار در انتخابات ملی شرکت کردند. پس از به دست آوردن حق رای زنان در سال ۱۹۱۸، جنبش‌های طرفدار حقوق زنان در انگلستان و دیگر کشورهای اروپایی رو به زوال گذاشتند و زنان انقلابی بیشتر جذب جنبش‌های دیگر ضدفاشیسم می‌شدند.