در چنین اوضاع و احوالی عراقی‌ها در بهار سال ۱۳۴۸ سفیر ایران در بغداد را به وزارت امور خارجه احضار کرده، به وی اطلاع دادند که حاکمیت عراق بر اروند رود غیرقابل تردید است و ایرانی‌ها برای احترام گذاشتن به حاکمیت عراق بر این آبراه، ضروری است که پرچم کشتی‌های خود را در این آبراه پایین بیاورند. این درخواست عراقی‌ها درحالی صورت می‌گرفت که آنها در گذشته و طبق قراردادهای ۱۸۴۸ ارزروم، ایران و عثمانی و عهدنامه مرزی ۱۹۳۷ اصل آزادی کشتیرانی در آبراه را پذیرفته بودند و طبق ماده ۴ قرارداد ۱۹۳۷ طرفین حق استفاده برابر از اروند رود را داشتند. در چنین شرایطی ایران با قاطعیت عهدنامه مرزی ۱۹۳۷ میان دو کشور را به علت عدم رعایت مفاد آن از سوی عراق، باطل اعلام کرده و با بالا گرفتن اختلافات دو کشور، اقدامات خصمانه علیه یکدیگر را تشدید کردند و در سال ۱۳۵۰ روابط سیاسی با یکدیگر را تا حد دفتر حافظ منافع کاهش دادند و دولت سوئیس به‌عنوان حافظ منافع ایران در بغداد و افغانستان به‌عنوان حافظ منافع عراق در ایران معرفی شد.

اخبار مرتبط