برسون، عکاس روح
کارتیه برسون به کشف درونیات فردی اندیشید و در عـکس‌هایش، بـه روح آدمی توجه داشت. وی کوشید تا حالات آدمی را منعکس کند. او می‌گوید: «ضرباهنگ سـاختاری شـکل‌ها تـوسط خود رویدادها پدید می‌آید و کسی که مطابق این ضرباهنگ کار کند، «لحظه قطعی» را کشف خواهد کرد؛ لحظه‌ای که شکل کامـلا بـا مـوضوع خود منطبق و هماهنگ است و آماده عکس‌برداری می‌شود.» در پایان سال‌های ۱۹۲۰، «لحظه قطعی»، الگوی اولیه‌ای در کار عکاسی داشـت. اما کارتیه برسون با استفاده از دوربین سبک و ساده لایکا در آن زمان توانست امکان عـکاسی سـریع را به‌دست آورد و با شناخت لحظه‌ای روانی آشنا شد و به مفهوم لحظه روانی تسلط یافت و بـا اینکه این مفهوم در عکاسی مطبوعات ورزشی پدیدار بود، آن‌را برای عکاسی از توده‌های انبوه مردم به کار گـرفت. بـدین‌سان، تـحول مهمی در نقش عکاسان مطبوعاتی پدیدار کرد.
کارتیه برسون یکی از سردمداران تفکر نو در سبک عکاسی خبری است. در واقع او باعث شد هـمان عـکاسانی که از آنـان انتظار می‌رفت طبق قالب‌های تصویری مقررشده‌ای کار کنند، به تفکر نویی روی آورند. آنچه موجب آزاد شـدن عـکاسی مـطبوعاتی از قیدوبندهای کهنه شد، عبارت بود از نگرش‌های هنرمندان سوررئالیست، به بازار آمدن دوربـین‌های سـبک و مطرح شدن اندیشه‌های تازه در عرصه‌ی عکاسی؛ به‌ویژه او نخستین عکس‌های خود را در نشریه هـفتگی مـصور فرانسه «وو» به چاپ رساند و از راهنمایی‌های «آندره کرتس» که یکی از عکاسان اصلی این مجله بود، بـرخوردار شـد. کارتیه برسون با وقوف کامل به تـاثیری که از «آنـدره کرتـس» پذیرفته بود، به امور جنبی و حاشیه‌ای زنـدگی مـی‌پرداخت و آنها را در درجه اول اهمیت قرار می‌داد. بدین‌سان بیش از آنکه برای خودنمایی در عرصه هنری کار کنـد، بـرای مخاطبان خویش فعالیت می‌کرد.
ارسال نظر