استعفای آموزگار، صدارت امامی

۵ شهریور ۱۳۵۷ در پی برکناری جمشید آموزگار از نخست‌وزیری، شریف امامی جای او را گرفت و با شعار «دولت آشتی ملی» و با اختیارات تام از سوی شاه به مقام صدارت رسید. شریف‌امامی با ایراد چند نطق و اعلامیه، مخصوصا نطق معروف «من شریف‌امامی بیست روز پیش نیستم» ضمن اعلام وابستگی خود به خاندان روحانیت از ملت خواست تا برای تشکیل «دولت آشتی ملی» به‌پا خیزند.

وی در اولین نطق خود گفت: «دولت تمام سعی خود را مصروف به ایجاد نظم و امنیت کشور خواهد نمود و کوشش خواهد کرد بین طبقات ملت تفاهم به وجود آورد و در حقیقت دولت یک دولت آشتی ملی خواهد بود که تمام تلاش خود را به کار خواهد برد وسایلی فراهم کند که همه طبقات آشتی و تفاهم داشته باشند.»  تلاش دولت شریف‌امامی در تغییر مسیر انقلاب از امور سیاسی به امور رفاهی و فرهنگی بی‌نتیجه ماند و مردم به مخالفت با او پرداختند. اینچنین بود که وی در دومین هفته صدارت خود با برقراری حکومت نظامی در تهران و ۱۱ شهر دیگر کشور و سپس کشتار مردم تهران در میدان ژاله در روز ۱۷ شهریور چهره اصلی خود و «کابینه آشتی ملی» را نشان داد. برخلاف تصور شاه، هر چند شریف‌امامی طی دوران ریاست مجلس سنا، به‌عنوان سمبل «آشتی» و «تفاهم» کانون‌های قدرت وجهه‌ای اندوخته بود و بنابراین می‌توانست نمادی از «آشتی» به‌شمار رود، ولی او هیچ‌گاه نتوانست در سطح مردم به‌عنوان یک چهره «وجیه‌المله» مطرح شود. شریف‌امامی سرانجام در پی گسترش اعتراض‌ها به عملکردش در تاریخ ۱۴ آبان ۱۳۵۷ از صدارت استعفا و جای خود را به دولت نظامی ارتشبد غلامرضا ازهاری سپرد.