روز جهانی آرایشگری
به گفته این پژوهشگر تاریخ و مردم شناسی، نوشته‌ها، کتاب‌ها و نقاشی‌ها و اسناد دیگر هم نشان می‌دهد آرایش و هنر آرایشگری بعد از اسلام تا دوران قاجار و دوران معاصر پهلوی اول و دوم و اکنون که تجهیزات مدرن جای وسایل سنتی را گرفته در ایران رواج داشته و سیر تحولی فرهنگی و اجتماعی را طی کرده است. ابوحمزه با اشاره به اینکه اسناد و مقالاتی درباره آرایشگری در کشور وجود دارد؛ اما فقدان یک کتاب جامع و مفصل درباره تاریخچه آرایشگری کاملا احساس می‌شود، گفت: اکنون که گام‌های اولیه راه‌اندازی موزه آرایشگری برداشته شده است، ضرورت دارد مجموعه‌ای مدون به‌عنوان کتاب تاریخ آرایشگری ایران در قالب دایره‌المعارف و دانشنامه‌ای جامع از این حرفه ثبت و ضبط و شود.
عضو هیات‌علمی دانشگاه فرهنگیان خاطرنشان کرد: در موزه تاریخ آرایشگری یا موزه آرایشگری ایران می‌توان وسایل و تجهیزات آرایشگری را که در دوره معاصر وجود دارد، جمع‌آوری و به نمایش عمومی گذاشت؛ حتی می‌توان وسایل سنتی و کهن این حرفه را هم بازسازی کرد. در همین راستا می‌توان بررسی کرد این هنر و مهارت در گذشته چگونه رواج داشته و شیوه‌های آرایش در میان اقشار و طبقات مختلف جامعه چگونه بوده است و مردم در دوره‌های مختلف چگونه به زیبایی و آرایشگری مو و صورت خود توجه نشان می‌دادند.
دلاکی بخشی از وظایف آرایشگر در دوران‌های قدیم بوده است. در بیشتر روستاها و شهرهای کوچک، مزد دلاکان پولی نبود؛ سر سال کشاورزی و هنگام برداشت محصول، مقداری گندم به آنها می‌دادند. البته برای ختنه‌کردن و جشن عروسی، دستمزدی جداگانه به آنها پرداخت می‌شد به هنگام عید نوروز نیز مشتریان به آنها عیدی پرداخت می‌کردند. در سیرجان، دلاکانِ زن به عیددیدنی مشتریان خود می‌رفتند؛ مشتری نیز قبلا ظروف آجیل و شیرینی را برای آنها پر می‌کرد، مقداری پول روی آنها می‌گذاشت و به آنها می‌داد. پادوهای مردانه به عیددیدنی نمی‌آمدند؛ اما مردم پیش یا پس از عید، ظرف شیرینی و پولی را به‌عنوان عیدی برای آنها می‌فرستادند
