تنشهای تجارت سبز
دولت بایدن در تلاش است تا نگرانی‌ها در مورد قانون کاهش تورم را که متحدان نزدیک ایالات‌متحده را غافلگیر کرده است کاهش دهد. با این حال، این اختلاف‌نظر ممکن است تنها عنوان دهه‌ای باشد که با تنشهای تجارت سبز مشخص شده است. ساده‌لوحانه است اگر تصور شود تلاقی سیاستهای تجاری و اقلیمی با گذشت زمان به جای تسریع، کاهش می‌یابد. جهان باید قانون کاهش تورم و سایر سیاستهای صنعتی سبز را که اقدامات اساسی و بادوام در راستای اجرایی کردن تعهدات آبوهوایی تحت توافق‌نامه پاریس هستند، بپذیرد. با این حال، آنها با ریسک هم همراه هستند. به نوبه خود، ایالات‌متحده و سایرین باید نرده‌‌‌هایی را برای حفظ قوانین تجارت بین‌المللی که از زمان جنگ جهانی دوم پشتوانه رونق جهانی بوده است، ایجاد کنند.
عنوان تجاری ایالات‌متحده که با اقدامات اقلیمی در کنار سیاست صنعتی همراه شده امری استثنایی نیست. انگیزه‌های سیاسی که قانون کاهش تورم را شکل داده است منحصر به ایالات‌متحده نبوده و نیست. برای بسیاری از کشورهای دیگر، ایجاد سیاستهای جاه‌‌‌طلبانه آبوهوایی که حمایت‌‌‌ها از صنایع داخلی کلیدی را از بین نمی‌‌‌برد، مستلزم ترکیبی از اعطای یارانه‌‌‌ها، تعرفه‌‌‌ها و مقرراتی است که قوانین تجاری کنونی به‌شدت از آن جلوگیری می‌کنند. مهم‌تر از همه، اروپا یارانههای خود را برای تولید داخلی در قالب یک‌صندوق حاکمیت اروپایی پیشنهادی که ابتکارات سیاست صنعتی را تامین مالی می‌کند و یک صندوق نوآوری برای تامین مالی پروژه‌های نوآورانه ارائه خواهد کرد. از طرفی پیشنهادهای ایالات‌متحده برای اعمال تعرفه بر کربن موجود در واردات، از جمله ترتیبات جهانی دولت بایدن در مورد فولاد و آلومینیوم، مطمئنا خشم کشورهای در حال توسعه را نیز برانگیخته است.
مناقشات بر سر سیاست یارانههای سبز و تعرفههای کربن می‌تواند تضادهای حل‌نشدنی‌تری را در تلاقی سیاستهای آبوهوایی، تجارت و صنعتی در طول دهه به نمایش بگذارد. کریستینا جورجیوا، رئیس صندوق بین‌المللی پول، قبلا نسبت به این روند هشدار داده و تاکید کرده است که یارانههای سبز بادقت طراحی شوند تا از هزینههای بیهوده یا تنشهای تجاری جلوگیری و اطمینان حاصل شود که فناوری با کشورهای در حال توسعه به اشتراک گذاشته می‌شود.
اگر حرکت به سمت سیستم حمایت از تولیدات داخلی ادامه یابد، ایالات‌متحده، اتحادیه اروپا و سایرین می‌‌‌توانند به سمت بازارهای محصور که در آن فناوری‌‌‌های پاک ارزان‌قیمت نمی‌‌‌توانند به‌راحتی در سراسر مرزها پخش شوند و همین امر کربنزدایی در سطح جهانی را سخت‌‌‌تر می‌کنند، حرکت کنند. به‌منظور جلوگیری از چرخه معیوب اقدامات حمایتی که هزینههای جمعی را افزایش یا سرعت کربنزدایی را کاهش می‌دهد، مذاکره‌های جامع پیرامون سیاست صنعتی متمرکز بر اقلیم ضروری است. بازسازی نهادهایی مانند سازمان تجارت جهانی و توافق فوری‌تر در قالب یک باشگاه آبوهوایی که شاید از فولاد شروع شود، ضروری است.
سازمان تجارت جهانی در وضعیت کنونی خود، به طرز تاسف‌باری برای متعادل کردن مزایای سیاستهای صنعتی متمرکز بر اقلیم در برابر پیامدهای منفی آن بر روابط تجاری توانمند نیست. چراکه اولا، ذی‌نفعان سازمان تجارت جهانی باید راه‌‌‌هایی برای به‌‌‌روزرسانی سازمان متناسب با زمان پیدا کنند تا مبادا کشورهای بزرگ آن را به طور کامل نادیده بگیرند؛ به این معنا که قوانین تجارت بین‌المللی باید فضایی را برای تعرفههای کربن، مقررات منابع سبز و برنامه‌‌‌های سیاستی مشابه ایجاد کنند. ممکن است بدون این سیاست‌ها، ایالات‌متحده و اتحادیه اروپا به اهداف خود نرسند.
دوم اینکه گروه۷ که سال گذشته با ایجاد یک باشگاه آبوهوایی تحت ریاست آلمان موافقت کرد، باید انجمنی را برای توافق در مورد تشکیل باشگاه‌‌‌های آبوهوایی برای حمایت از کربنزدایی عمیق در بخش‌‌‌های صنعتی سنگین با انتشار گازهای گلخانهای فراهم کند. سیاستهای صنعتی سبز در حال ظهور نقطه شروع هستند. باید توجه کرد تصمیماتی که سیاستگذاران امروز می‌گیرند، مسیر نهایی آنها را تعیین می‌کند.
