گروه تاریخ و اقتصاد: وقتی آلیسون، وزیرمختار انگلیس در تهران در سال ۱۸۶۱ مذاکرات (مربوط به تاسیس تلگرافخانه) را در ایران آغاز کرد - ناصرالدین - شاه صریحا اظهار کرد با اینکه انگلیس نصف مخارج احداث خط تلگراف را برعهده می‌گیرد در این کار برای ایران فایده‌ای نمی‌بیند. عدم علاقه او موجب شد که مذاکرات تا پایان سال ۱۸۶۲ قطع شود. تا اینکه موافقتنامه‌ای به صورت تعهداتی که وزیر امور خارجه ایران پذیرفته به دست آمد. این تعهدات که بیش از ۶ ماده مختصر نیست به خاطر عدم تعهدهایش جالب بود. مورداک اسمیت که متصدی یکی از پنج قسمت خط بود بعدها وضع انگلیس را چنین توصیف کرد: وضع روی هم رفته بد و ناجور بود. خطی به طول ۱۹۰۰ کیلومتر از میان کشوری بسیار صعب‌العبور و پر خطر به هر ترتیب که بود با مصالح ایرانی، به خرج ایرانی، به دست یک مشت خارجیانی ساخته می‌شد که همه مملکت از شاه تا گدا آنان را به چشم مداخله‌گران مزاحم می‌دیدند.

انگلیسیان در ایران، سر دنیس رایت، ترجمه غلامحسین صدری افشار، نشر اختران