پایگاه خبری تحلیلی انتخاب: پایگاه خبری تحلیلی المانیتور در گزارشی به بررسی روابط روسیه و اسرائیل پرداخت و نوشت: «۱۴‌اکتبر، یونسکو قطع ‌نامه توصیه‌ای را در انتقاد از تشدید تهاجم‌های اسرائیل درخصوص بیت‌المقدس علیه مسلمانان صادر کرد. این قطع‌ نامه که مورد حمایت روسیه بود، از نام عربی بیت‌المقدس استفاده کرد و همین مساله خشم رژیم اسرائیل را به همراه داشت.»

براساس این گزارش، یک هفته بعد رئیس‌جمهوری روسیه تولد نخست‌وزیر اسرائیل را تبریک گفت. به گفته یک منبع آگاه در رژیم صهیونیستی، نتانیاهو نارضایتی‌اش را از حمایت روس‌ها در ماجرای قطع‌نامه ضداسرائیلی یونسکو ابراز کرده بود. پوتین برای از بین بردن این سوءظن قصد دارد به‌طور تدریجی مقامات بلندپایه روسی را در راس هیات‌هایی به سرزمین‌های اشغالی بفرستد تا موضع روسیه در برابر این قطع ‌نامه را برای طرف اسرائیلی توضیح دهد. روسیه و اسرائیل به‌رغم چشم‌اندازهای متفاوت در دوران پسا جنگ سوریه، اما یک چیز مشترک دارند: «هیچ‌کدام نمی‌خواهند کشور بی‌ثبات دیگری در خاورمیانه را ببینند چراکه در نهایت بی‌ثباتی می‌تواند خود آنها را نیز تهدید کند.» درخصوص سوریه، حضور فیزیکی نیروهای روسیه در سوریه شاید لزوما علیه منافع اسرائیل نباشد، اما به حفظ اسرائیل در مقابل این تهدیدات کمک می‌کند. مواضع و جایگاه روسیه در برنامه‌های نظامی بشار اسد، دمشق را از هرگونه اقدام علیه اسرائیل بازداشته است. این می‌تواند ضمانت خوبی برای نتانیاهو باشد تا شرایط فعلی را بپذیرد. مراحل اولیه عملیات روسیه در سوریه نشان داد که اطلاعات جمع‌آوری شده توسط تهران و دمشق همیشه کامل نبوده است. اسد چیزی نیست که اسرائیل نسبت به آن نگرانی جدی‌ای داشته باشد بلکه این نفوذ ایران بر اسد است که آنها را نگران می‌کند. تهران و هم‌پیمانان منطقه‌ای‌اش شامل بشار اسد و حزب‌الله موجبات نگرانی رژیم اسرائیل را فراهم کرده‌اند. همچنین برخی منابع اطلاعاتی دیپلماتیک اسرائیل به المانیتور گفته‌اند که روسیه تا جایی پیش‌رفت که عمدا تحویل سامانه ضدموشکی اس ۳۰۰ به ایران را به تاخیر انداخت چراکه تهران سلاح‌های روسی به حزب‌الله داده بود. این حادثه مسکو و تل‌آویو را تشویق کرد که به توافقی دست پیدا کنند که در این توافق اسرائیل حق حمله به کاروان‌های حمل سلاح حزب‌الله را که به‌طور بالقوه امکان استفاده از آنها علیه اسرائیل می‌رود را به‌دست آورد و روسیه نیز ضمانتی دریافت کرد که بر مبنای آن تا زمانی که اسرائیل تهدید نشود، آن را از دخالت در جنگ سوریه دور نگه دارد. با توجه به حجم سرمایه‌گذاری‌های مادی و تلاش‌های روسیه در حل بحران سوریه به نظر می‌رسد پوتین در صورت عدم توانایی برای جلب نفوذ مدنظرش در منطقه این مساله را شکست خودش در سیاست‌های ژئوپلیتیک قلمداد کند. با این تصور روسیه فعالانه به دنبال راهی است که آن را به‌عنوان یک بازیگر کلیدی و تصمیم‌ساز در خاورمیانه در بلندمدت مطرح کند. طرح صلح اسرائیل و فلسطین یکی از این راه‌ها است.