آنتننگاهی به پربیننده‌ترین برنامه ورزشی
۹۰ ، تقدیر و نفوذ
۹۰ برنامه خاصی است. حتی اگر مخاطب این برنامه خاص میلیون‌ها نفر باشند و حتی اگر لابه‌لای آن ساده‌انگاری و سهل‌نگری‌های بسیاری از مطبوعات ورزشی دیده شود، چیزی که ذات فوتبال ما شده است. می‌توان بخشی از مقبولیت این برنامه را به گستردگی تلویزیون در ایران نسبت داد اما طی سال‌های اخیر برنامه‌های ورزشی و فوتبالی کم نبوده است. ۹۰ اما هم اکنون به چنان قدرت رسانه‌ای رسیده است که می‌تواند همواره بالاترین جریانات و مهمترین اشخاص حاضر در تحولات فوتبال را پشت میز خود بنشاند و آنها را بسان متهمانی در برابر دادگاه به پاسخ وادارد. دادگاهی که در آن ادله و شاهدان عینی به سرعت راست یا دروغ بودن حرف یا عملی را به اثبات می‌رسانند. مجری در این برنامه در نقش دادستان، در هر برنامه دادخواست‌های افراد را قرائت می‌کند و متهمان( میهمانان) در مقابل میلیون‌ها عضو هیات منصفه به پاسخ‌گویی می‌پردازند. از بازیکن و مربی گرفته تا داور و رییس فدراسیون و حتی رییس سازمان در این جایگاه قرار می‌گیرند و پرسش‌ها و حساسیت‌های این برنامه را همچون شمشیر داموکلسی در طول هفته بالای سر خود می‌بینند.
حافظه تصویری برنامه بزرگترین مزیت آن است جایی که سخنان افراد بلافاصله و در مقابل عملکردشان رودررو قرار می‌گیرد. به عنوان مثال در برنامه این هفته علی دایی در مقابل حرفی قرار گرفت که درست یک هفته قبل به همین برنامه زده بود. هفته قبل در جریان سروصداهای انتخاب مربی تیم ملی، علی دایی که خود را از جایگاه مربی‌گری تیم ملی دور می‌دید، به اعتراض گفت: «تنها کسانی مربی تیم ملی می‌شوند که دارای لابی‌های قدرتمندی هستند.» اما از قرعه بد خود او مربی تیم ملی شد تا پاسخ‌اش این باشد: «بعضی با بنده خدا لابی می‌کنند و من با خود خدا.» جمله‌ای که هرچند می‌توانست او را از پرسش‌های بعدی مجری فراری دهد، اما قطعا تماشاگران را راضی نکرد، چراکه انتخاب مربی برای تیم ملی یک کشور را نمی‌توان امری فرازمینی و الهی تصور کرد. به‌رغم شیوه جذاب این برنامه در مقابل هم قرار دادن افراد، این برنامه خود گاهی اسیر فضای سطحی و کوچه خیابانی می‌شود. نشان دادن بازیکنی که دست در بینی خود کرده و گفتن این که «این بازیکن چارچوب‌ها را خوب پیدا می‌کند!» هر چند ممکن است لبخند به چهره تماشاگر بکشاند اما افتادن به ورطه‌ای است که برنامه‌ای در این سطح احتیاجی به آن ندارد. صندلی مجری برنامه مثل جایگاه تقدیری است، قدرتی که صاحبان قدرت در عرصه فوتبال را نیز وادار به پاسخ‌گویی می‌کند. اما قدرت این صندلی معطوف به قدرت افکار عمومی‌است. ۹۰ برنامه‌ای است که پرسش‌های صریح حاضر در فضای فوتبال را مطرح می‌کند کاری که سایر برنامه‌ها آنچنان در طرح آن ملاحظه‌کاری می‌کنند که سخت کسالت بار می‌نمایند. این برنامه‌ای است که حتی رییس فدراسیون که جنجال بر سر پستش یک سال ما را در آستانه تحریم فوتبالی قرار داد از مجری می‌خواهد فقط یک بار جای خود را با او عوض کند!
ارسال نظر