نمایش‌های شادی‌آور ایرانی به توده مردم تعلق دارد

ایسنا- دکتر قطب‌الدین صادقی معتقد است: نمایش‌های شادی‌آور ایرانی به توده مردم تعلق داشته است و از آنجا که مردم در طول تاریخ هیچ تریبون و وسیله تبلیغی برای بیان افکار خود نداشتند، از این نمایش‌ها استفاده می‌کردند تا بتوانند دغدغه‌ها و مشغولیات خود را مطرح کنند.

این نمایشنامه‌نویس و کارگردان تئاتر درباره کم‌توجهی به گونه‌های نمایشی شادی‌آور یادآور شد: پایگاه اصلی این‌گونه نمایش‌ها فرهنگ توده‌های مردم است، نمایشی است که از مردم برآمده، از مردم می‌گوید و در کنار مردم رشد کرده است. به ویژه در دوره فرهنگ شفاهی و زندگی سنتی ما این نمایش کارکرد بسیار گسترده‌ای داشت.او با توضیح نقش این نمایش‌ها در بیان مسائل مردمی اضافه کرد: در نمایش روحوضی اصلا قصه یک بهانه است. آن‌قدر ساختار قصه را گسترده می‌کردند تا بتوانند آن را به مدت هفت، هشت ساعت طول بدهند و بعد در دل این نمایش بداهه‌سازی، نیش‌ها، شوخی‌ها و مطالب روز را مطرح ‌کنند، وجه زنده و ارتباط گرم تئاتر مردمی به این بود. صادقی در توضیح اهمیت بداهه‌سازی در این گونه نمایش متذکر شد: در آن دوره بی‌سوادی ویژگی عام جامعه ایرانی بود. به جز طبقه اشراف و اهل عبا کسی باسواد نبود. بنابراین این نمایش‌ها برآمده از یک دوره فرهنگ شفاهی است. دانش سینه به سینه منتقل می‌شد. نویسنده‌ای نبود که بنویسد. هرکس باید نقش خود را‌ آماده می‌کرد و برای این آمادگی جملات مربوط، اشعار و... را حفظ می‌کرد و در دل قصه می‌گنجاند.