در واقع این انتخابات نشان خواهد داد که برگزیت، احزاب سنتی بریتانیا را تا چه حد دستخوش اختلاف کرده است. تونی بلر که برای ۱۰ سال تا ۲۰۰۷ نخست‌وزیر بریتانیا بود، می‌گوید بسیاری از شهروندان کشورش در آستانه انتخابات مردد هستند، نظرشان را تغییر می‌دهند و نامطمئن هستند. او تاکید می‌کند: «احساس وحدت یک تمایل است؛ برای خاتمه این آشوب، برای بیدار شدن از کابوس. این خواسته (ایجاد وحدت) که کاملا قابل درک است، در معرض خطر است و شیوه کارزارهای انتخاباتی جریان‌های اصلی در بریتانیا ما را به سمت یک اشتباه بزرگ می‌کشاند.» بلر دو حزب اصلی کشورش را به ارائه خیالات و موهومات به رای‌دهندگان متهم کرد. او تصریح کرد که حزب محافظه‌کار پیشنهاد می‌کند که کار برگزیت را تمام می‌کند و واقعیت این است که آنها مذاکرات جدید روی روابط آتی را آغاز خواهند کرد که همین روند «می‌تواند چندین سال» به طول انجامد. به گفته او، حزب کارگر به رهبری جرمی کوربین هم یک «انقلاب» را پیشنهاد می‌دهد و «مشکل اصلی انقلاب‌ها، چگونگی آغاز آنها نیست، بلکه چگونگی خاتمه یافتن آنهاست.» او از رای‌دهندگان خواست از نامزدهای میانه‌رو حمایت کنند و گفت چنین سیاستمدارانی در حزب کارگر وجود دارند. به گفته بلر، نظرسنجی‌ها از پیروزی حزب کارگر و احتمال کسب اکثریت مطلق این حزب در انتخابات حکایت دارند. او در خاتمه گفت: «اما من با یک چک سفید امضا، به بوریس جانسون اعتماد نخواهم کرد.» تونی بلر همچنین با بیان اینکه توافق روی معامله تجاری آمریکا – بریتانیا بسیار دشوار خواهد بود، گفت: حس حفاظت از تولیدات داخلی در سراسر جهان موجب سخت‌تر شدن مذاکره روی توافق‌های تجاری می‌شود. او افزود: «نفس‌هایتان را بابت توافق تجاری آمریکا – بریتانیا در سینه حبس نکنید، گمان می‌کنم بسیار دشوار باشد.»