یکی از انتقاداتی که به دو استراتژی قبلی وارد است این بود که این استراتژی‌ها شرایط سنی سرمایه‌گذار را در نظر نمی‌گیرند. سرمایه‌گذاری با ۳۰ سال سن که سال‌های فعالیت زیادی را در پیش دارد قاعدتا باید استراتژی متفاوتی از سرمایه‌گذار ۶۰ ساله در تخصیص دارایی داشته باشد. با این توضیح، برای مدیریت دارایی، استراتژی ۱۲۰-سن مثل استراتژی ۶۰/ ۴۰، فرض می‌کند تنها دو کلاس دارایی سهام و اوراق قرضه در دسترس سرمایه‌گذار است. سرمایه‌گذار سن خود را از ۱۲۰ کم می‌کند و به میزان باقیمانده، دارایی خود را در سهام سرمایه‌گذاری می‌کند.  برای مثال: سرمایه‌گذار ۴۰ ساله، ۸۰ درصد دارایی خود را در سهام شرکت‌ها سرمایه‌گذاری می‌کند و ۲۰ درصد در اوراق قرضه و سرمایه‌گذاری با ۶۰ سال سن، ۶۰ درصد دارایی خود در اوراق قرضه و ۴۰ درصد باقی‌مانده را در سهام شرکت‌ها سرمایه‌گذاری می‌کند. این استراتژی فرض می‌کند سرمایه‌گذار ۳۰ ساله توانایی تحمل ریسک بیشتری نسبت به سرمایه‌گذار ۶۰ ساله دارد. همچنین سرمایه‌گذاری ۶۰ ساله ممکن است به درآمد ثابت بیشتری نیاز داشته باشد. این استراتژی نیز نیاز به تعدیل دارد. یعنی مثلا با افزایش قیمت سهام ممکن است این نسبت‌ها بهم بخورد. پس با فروش مقداری از سهام و خرید اوراق قرضه، تعادل را دوباره به سبد برمی‌گردانیم. البته که سالانه با افزایش سن نیز این نسبت‌ها باید تعدیل شوند.

اخبار مرتبط