فوق ستاره پرتغالی باشگاه یوونتوس در این مصاحبه گفت: زمانی که ۱۱ یا ۱۲ ساله بودم، پول نداشتیم و در خوابگاه مشترک باشگاه لیسبون با بازیکنان کوچک تر از خودمان زندگی می کردیم؛ هر سه ماه یک بار می توانستم خانواده ام را ببینم؛ دوران سختی بود؛ خیلی سخت و دور از خانواده.

CR۷ که حالا لقب یکی از ثروتمندترین ورزشکاران جهان را یدک می کشد، ادامه داد: معمولا اواخر شب حول و حوش ساعت ۱۰:۳۰ یا ۱۱ گرسنه می شدیم، یک شعبه همبرگر فروشی (مک دونالد) نزدیکی ورزشگاه قرار داشت و همیشه از در پشتی می رفتیم و در می زدیم: "چیزی از همبرگرها مانده؟" و بعد «ادنا» و ۲ دختر دیگر که آنجا کار می کردند، ما را از گرسنگی نجات می دادند، آنها انسان‌های فوق العاده‌ای بودند؛ آن شعبه مک دونالد تعطیل شد و هرگز دوباره آنها را ندیدم؛ در پرتغال از خیلی‌ها برای پیدا کردن نشانی از آنها سوال کردم اما هیچکس از آنها خبری نداشت.

رونالدو داستان خود را اینطور پایان داد: دوست دارم از طریق این مصاحبه آنها را پیدا کنم و به خانه ام در تورین یا لیسبون دعوت و به شام میهمانشان کنم؛ می خواهم محبتی را که آن روزها به من کردند، جبران کنم، هرگز آن روزهای سخت را فراموش نمی کنم.

بخش سایت‌خوان، صرفا بازتاب‌دهنده اخبار رسانه‌های رسمی کشور است.