در سال ۱۹۱۰ شرکت بی اف گودریچ آمریکا تایرهای تقویت شده با دوده را عرضه کرد که  طول عمر و دوام به مراتب بیشتری نسبت به تایرهای هم‌عصر خود داشتند و در سال ۱۹۴۶ این شرکت میشیلن فرانسه بود که تایرهای رادیال را به دنیا معرفی کرد و در همین سال شرکت بی اف گودریچ آمریکا تایرهای بدون تیوب را به‌عنوان نسل جدید تایرهای با‌دوام به ناوگان حمل و نقل مسافری ارائه کردند. چند سال زمان لازم بود تا تایرهای بدون تیوب مورد استقبال رانندگان قرار گیرد و سرانجام در سال ۱۹۵۴ اولین خودروی تولیدی در ایالات متحده با تایرهای بدون تیوب به حرکت در آمد.

بالغ بر ۸۰ سال طول کشید که نگرش‌های دوستدار محیط زیست با هدف کاهش مصرف سوخت و کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای و آلاینده‌ها، دانشمندان و مهندسان صنعت تایر را مجاب کند که تایر تقویت شده با سیلیکا را به دنیا معرفی کنند. این امر اولین بار در سال ۱۹۹۲ توسط شرکت میشیلن فرانسه با عنوان جسورانه «تایر سبز» که به جای بخشی از دوده آن از سیلیکا استفاده شده بود صورت پذیرفت.

شرکت سومیتوموی ژاپن در سال ۲۰۰۸ با معرفی تایر پایدار (sustainable tire ) ۲۰۰۸ که ادعا می‌شد تمامی ‌مواد به کار گرفته شده در آن منشأ طبیعی داشته و از هیچ ماده شیمیایی سنتزی در آن استفاده نشده و کلیه اجزای سازنده این تایر زیست تخریب‌پذیر (biodegradable) است، دنیای تایر را به حیرت واداشت. از سال ۲۰۰۸ به بعد شرکت‌های پیشرو تولیدکننده تایر در دنیا، علاوه بر تلاش در جهت بهبود مستمر در ویژگی‌های عملکردی و ایمنی تایر، تمرکز ویژه خود را در راستای توسعه پایدار صنعت تایر و محصول راهبردی آن قرار داده و ارتقای شاخص‌های زیست محیطی، کاهش مصرف سوخت به واسطه تایر، کاهش آلاینده‌های جوی و ارتقای ایمنی تایر در سطح خیس جاده را در دستور کار خود قرار داده‌اند.

داستان توسعه فناوری در صنعت تایر به‌صورت مستمر و بدون وقفه ادامه دارد و هر روز شاهد یک دستاورد جدید در این حوزه هستیم. نکته حائز اهمیت اینکه صنعت تایر ایران اگر چه نمی‌تواند در جایگاه خالق فناوری قرار گیرد، اما می‌تواند با تمهیداتی دنباله‌رویی هوشمند (Smart Follower) در این صنعت بزرگ و پیچیده باشد.  

 

 

 

اخبار مرتبط