حمید صفاری چه اتفاقی در جزایر قشم، کیش، تنب و ابوموسی افتاده است که در آنها چشمه‌های آب شیرین وجود دارد در صورتی که دور تا دور آن را آب شور فرا گرفته است؟ ممکن است گفته شود بر اثر فعل و انفعالاتی که در خاک صورت گرفته چنین مساله‌ای حادث شده است؛ خاک که نمی‌تواند آب شور را شیرین کند؛ داستان بزرگ‌تر و مهم‌تر از این‌گونه سخن‌ها است. ایران به علت داشتن کوه‌های بلند و گسل‌های شکسته فراوان شبیه پیاله‌ای ترک خورده است که آب در آن نمی‌ماند؛ قسمتی از آن به داخل سفره‌های زیرزمینی نفوذ کرده و مقداری به صورت رودخانه جریان پیدا می‌کند که در انتها به دریا می‌ریزد. بیشتر این آب عظیم از رشته کوه‌های البرز و زاگرس فرار کرده، از شیار گسل‌های استان‌ های تشنه کشور عبور کرده و به داخل خزر و خلیج فارس می‌ریزد و آبی بس بزرگ‌تر از زیر خلیج فارس گذشته و به آرامی از کشورمان خارج می‌شود و کمی از آن آب ارزشمند، خود را در جزایر مذکور نشان می‌دهد. تاکنون چنین بوده است که به جای اینکه بیایند با ترفندی علمی جلوی فرار این آب خالص که نیازمند تصفیه هم نیست را بگیرند، با بودجه‌ای گران آب شور آلوده شده خلیج‌فارس را تصفیه و شیرین می کردند که البته این کار هنوز هم ادامه دارد. ما حق نداریم از آب سفره‌های زیرزمینی کشور استفاده کنیم مگر در شرایط بحرانی؛ این آب حاصل بیش از صدها سال جمع شدن و ذخیره گشتن است که باید در روز مبادا استفاده شود نه اینکه چون دانش فنی زدن چاه در مسیر گسل‌ها را نداریم از ذخایر ارزشمند که همان سفره‌های زیرزمینی است، استفاده کنیم. مهم‌ترین کار این است که به وسیله حفر چاه‌های متعدد و فراوان در داخل گسل‌ها از فرار آب جلوگیری کرده و این آب خالص و تمیز را به مصرف شرب و کشاورزی برسانیم. نجات این آب ارزشمند قطعا تحولی بزرگ در صنعت کشاورزی ایجاد خواهد کرد و به تبع آن، بخش بزرگی از بیکاری نیز حل خواهد شد.