بی مادر
مرتضی فاطمی، کارگردان: در لحظه‌‌‌ای که ایده این فیلم به ذهن من رسید، پرسشی فلسفی در ذهنم شکل گرفت و موقعیتی را تصویر می‌کردم که یک نوزاد بین ۲ مادر گیر کرده و سوالم این بود که این بچه کدام مادر را باید برای خود برگزیند. داستان فیلم من در بستر موضوعی به‌‌‌نام رحم اجاره‌‌‌ای روایت می‌شود اما موضوع ما فراتر از رحم اجاره‌‌‌ای بود پس سعی کردیم در دل مخاطب خود پرسش‌‌‌گری ایجاد کنیم. وقتی برای اولین بار بازیگر خردسال فیلم، یعنی امیررضا را دیدم در مقایسه با هم سن و سالان خود هوش بالایی داشت اما باید توجه داشت اگر کودک بااستعداد باشد شاید نتواند توانایی‌‌‌هایش را بروز دهد. با این حال او را بسیار دوست دارم و به یاد می‌‌‌آورم شب‌ها با امیررضا فوتبال بازی می‌کردیم و در سن ۵ سالگی واقعا خوب درخشید.
پژمان جمشیدی، بازیگر: نگاه من به سینما حرفه‌‌‌ای نیست و اگر احساس کنم فیلمنامه‌‌‌ای با نگاه من خوب است و نقشم را دوست دارم؛ قطعا در فیلم حضور خواهم داشت و حتما برمبنای احساسم پیش می‌‌‌روم. من به سیمرغ گرفتن فکر نمی‌‌‌کنم و باید بازی همه عزیزان را نگاه کرد و بعد نظر داد. یادداشت‌‌‌های شما من را دلگرم می‌کند اما به سیمرغ فکر نمی‌‌‌کنم.
پردیس پورعابدینی، بازیگر: این کاراکتر بسیار از من دور بود چراکه نقش هم‌‌‌سن خودم را بازی نکردم. سعی کردم با کاراکتر قصه همراهی کنم و درکش کنم. من مادر نیستم اما به این اعتقاد دارم که درون ما زنان روح مادرانگی دمیده شده و بازی کردن در آخرین سکانس برایم بسیار سخت بود و هنوز هم درگیر آن لحظه هستم. وقتی فاطمی، لالایی افغانستانی را برای ما گذاشت واقعا گریه کردم و درگیر آن حال و هوا هستم.»
