مخاطبان اینترنتی را جدی نگیریم

فرزام شیرزادی

وبلاگ و سایت به نوعی رسانه محسوب می‌شود و بدیهی است که هر رسانه‌ای با هر تعداد مخاطب می‌تواند در معرفی آثار نویسنده، شاعر یا مترجم تاثیرگذار باشد. پس از شکل‌گیری وبلاگ و فراگیر شدن آن در ایران، بسیاری از شاعران و نویسندگان جوان به این فضای مجازی رو آوردند و نخستین نوشته‌هایشان در این فضا منتشر شد. گروهی از افراد مستعد با استفاده از همین امکان اندک، خود را به عالم ادبیات معرفی کردند و انگیزه‌ای برایشان ایجاد شد تا کارشان را در این عرصه سخت و طاقت‌فرسا ادامه دهند.

البته جهان مجازی هم می‌تواند یک ابزار به حساب بیاید که مانند هر امکان محدود یا گسترده دیگری، برای هنرمند حقیقی، نوعی راهگشا باشد. ممکن است نویسندگان یا شاعرانی این فضا را بیازمایند و بعد نسبت به آن موضع بگیرند. در چنین مواردی باید عرض کنم که برای آن عده بود و نبود اینترنت تفاوتی ندارد؛ چرا که آنان ضعف را باید در خود بیابند و طبق عادات معمول این روزها، در پی تقصیر و مقصر نباشند.

من دوستانی داشته و دارم که با استفاده از وبلاگ و انتشار آثارشان در فضای مجازی، کتاب‌هایی به پیشنهاد ناشران داخلی چاپ کرده‌اند و حتی هموطنان خارج از سرزمینشان هم پیشنهاد ترجمه و انتشار اشعارشان را به آنها داده‌اند.

از دیگر سو برخی تصور می‌کنند وبلاگ یا سایت می‌تواند هر فرد محترم یا غیر محترمی‌را به نویسنده یا شاعر جهانی تبدیل کند! اما این خیالی خام و بچه‌گانه است. نخست باید به مفهوم واقعی کلام، یک نویسنده یا شاعر بود و پس از آن برای شناساندن خود به دنیای ادبیات از فضای مجازی هم به مثابه هر امکان دیگری بهره‌مند شد.

اینترنت، رسانه‌ای است با مخاطبان بسیار و البته ناشناخته! از این رو باید توجه داشت که بخش اعظم مخاطبانش خواننده حرفه‌ای ادبیات نیستند. خواننده کتاب، مخاطب خاص است. او با آگاهی سراغ کتاب می‌رود؛‌ اما اکثر کاربران اینترنتی، مخاطب ثابت و پر وپا قرصی که اطمینان داشته باشیم از ادبیات سر در می‌آورند، نیستند. به همین دلیل، روی کامنت‌های آنها (نظرات ارسال شده) هم نمی‌شود چندان حساب باز کرد و به قضاوت نشست و به نتیجه سر راستی رسید.

سخن کوتاه، باید از هر آنچه در هر جای دنیا که به گسترش ادبیات، فرهنگ و آزادی یاری می‌رساند، حمایت کرد.