اولین گفت‌وگوی نسرین ثامنی پس از هفتادمین کتابش
نویسندگی، حرفه امرار معاش من است
فرهنگ و هنر- نسرین ثامنی یکی از نویسندگان نام آشنای ایران است که آثارش همواره در بین مخاطبان عام ادبیات داستانی طرفداران پرو پاقرصی داشته است. حضور ثامنی در ادبیات ایران از آن رو مهم است که این نویسنده تا کنون آدم های زیادی را با داستان آشتی داده است. هفتادمین اثر داستانی نسرین ثامنی با نام «شبِ آفتابی» منتشر شد. رمان جدید این نویسنده رمان‌های پرفروش و اصطلاحا عامه‌پسند، ۴۴۶ صفحه است و با قیمت ۸۵۰۰ تومان توسط نشر آموت منتشر شده است.
نسرین ثامنی درباره رمان جدیدش می‌گوید: رمان «شب آفتابی» هفتادمین اثر من است. این رمان ماجرای مرد نقاشی است که یک آتلیه نقاشی دارد و هنرجویانی نزد او نقاشی یاد می‌گیرند و دختری که از او ۲۰ سال جوان‌تر است، عاشق استادش می‌شود و مرد نقاش که به همسر و زندگی‌اش وفادار است، دست رد به سینه معشوقه جوانش می‌زند و ماجراهای دیگری اتفاق می‌افتد.
این نویسنده در پاسخ به اینکه معمولا چقدر زمان صرف تالیف رمان‌هایش می‌کند، می‌گوید: من معمولا داستان‌هایم را در طول سه ماه می‌نویسم و گاهی وقت‌ها ضرورت دارد در مورد سوژه‌ها و موضوعاتی که در رمان‌هایم طرح می‌کنم، مطالعه و اطلاعاتی داشته باشم و از همین‌رو برای تالیف برخی از آثار داستانی‌ام کتاب‌های متعددی را در حوزه‌های روانشناسی مطالعه می‌کنم؛ اما عموما هنگام کلید خوردن داستان تا پایان روایت آن، سه ماه زمان صرف می‌شود. از آن‌جایی که آثار داستانی من کم‌وبیش توجهی به مسائل روانشناسی و تربیتی دارد، عمده مطالعه من در حوزه کتاب‌های روانشناسی است.
ثامنی درباره احساسش از پرفروش بودن آثارش نیز توضیح می‌دهد: راستش پرفروش بودن هم برای ناشر و هم برای نویسنده حس خوبی را به همراه می‌آورد. اصلا خود شما دوست ندارید مطرح شوید و جوان‌ها با خواندن آثارتان لذت ببرند و مخاطبان آثار شما را تعریف و تمجید کنند؟ طبیعی است که اینها به ما برای ادامه کار نوشتن، قوت قلب می‌دهد.
او در پاسخ به اینکه حتی اگر از طرف محافل نقد و جایزه‌های ادبی مورد توجه قرار نگیرید، باز هم همین‌طور است، اظهار می‌کند: حقیقتا من هرگز به این فکر نمی‌کنم که بخواهند جایزه‌ای را به من بدهند. بزرگ‌ترین جایزه من، مخاطبانم هستند که نه تنها جوانان، بلکه در سنین مختلف از بین مرد و زن و با حرفه‌های مختلف را در برمی‌گیرد. بارها و بارها خانم‌هایی از شهرستان‌های مختلف ایران از طرق مختلف با من تماس گرفته و گفته‌اند وقتی آثار شما را می‌خوانیم، درس زندگی می‌گیریم و این نیست که من همواره از عشق و عاشقی بنویسم. بارها شده از یک زن رنج‌دیده می‌نویسم و مخاطبان از این شخصیت‌ها الگو می‌گیرند و در زندگی پایداری و مقاومت می‌کنند؛ بنابراین اینها بیشتر مرا ارضا می‌کند تا اینکه بخواهند جایزه‌ای را به من بدهند.
این نویسنده دوست دارد آثارش نقد شود و تاکید می‌کند که بیشتر از هر چیز خوشحال می‌شود آثارش با نگاهی منصفانه نقد و بررسی شود.
او می‌گوید: البته در همه این سال‌ها مدام جریان ادبیات عامه‌پسند مورد نقد و گاهی توهین قرار گرفته است؛ اما هرگز ندیده‌ام که اثری از من توسط منتقدان مورد نقد و بررسی قرار گیرد. منتقدان هیچ‌گاه آثار مرا نخوانده‌اند و به جرم اینکه عامه‌پسند بوده است، بی‌اعتنا از کنار آن گذشته‌اند. من ترجیح می‌دهم که منتقدان چند اثر برترم را بخوانند و آنها را نقد و تحلیل کنند. از جمله رمان‌های «تنهاترین ستاره شب» و «شیدا» را که به اعتقاد خودم، جزو بهترین آثار من هستند، بخوانند و نقد کنند.
او که تنها کار و محل درآمدش، داستان‌نویسی است، می‌گوید: برای من، همیشه نویسندگی یک حرفه بوده است. گذشته از جنبه علاقه من به کار نوشتن، کار نویسندگی، کار تمام‌وقت من است و منبع درآمد من برای امرار معاش.
این نویسنده همچنین درباره نوع کارش و اینکه جزو نویسندگان عامه‌پسند محسوب می‌شود و پرفروش بودن آثار این‌گونه نویسندگان عنوان می‌کند: حقیقت این است که من از همان آغاز نوشتن داستان، تفاوت بین نویسنده روشنفکر و داستان‌نویس عامه‌پسند را می‌دانستم و همواره تراوش‌های ذهنی من همین‌گونه بوده است و هرگز نمی‌توانم با دید یک روشنفکر بنویسم. شاید نویسندگان معتقد به جریان روشنفکری بگویند عامه‌پسندها آمده‌اند بازار را قبضه کرده‌اند و اگر این عامه‌پسندها نبودند، ما هم می‌توانستیم از قبل نوشتن، امرار معاش کنیم؛ اما من گمان نمی‌کنم این‌طور باشد.
نسرین ثامنی در پایان خطاب به نویسندگانی که آنها را جریان روشنفکرنویس توصیف می‌کند، می‌گوید: به عنوان یک دوست حقیر می‌گویم اگر می‌خواهند از طریق نوشتن امرار معاش کنند، چرا کتاب‌هایی یا چیزهایی را می‌نویسند و تالیف می‌کنند که خواننده از مطالعه آنها سرگیجه می‌گیرد. بهتر است که راحت‌تر و ساده‌تر بنویسند. اگر قرار است برای تعدادی خاص بنویسند، می‌توانند ۱۰ نسخه از آن را زیراکس بگیرند و به افرادی بدهند. اما ما باید برای عامه مردم بنویسیم تا در میان مشکلات و اندوهی که دارند، مجالی نیز خودشان را با کتاب سرگرم کنند.
ارسال نظر