نه امید جوان و نه حرمت بزرگان

داریوش پیرنیاکان خبرهایی که این روزها درباره موسیقی می‌شنوم، باور کردنی نیست. جای تاسف دارد که در کشور ما موسیقی با این همه محدودیت مواجه است. جالب این است که امروز در ایران بسیاری از کسانی که موسیقی کار می‌کنند استعدادهای خوبی دارند، کارهای خوبی تولید می‌شود و استقبال مردم هم استقبال امیدوارکننده‌ای است؛ اما با این وجود فضای کار متناسب با نیازی که وجود دارد باز و پذیرنده نیست. نه امید نسل جوان را نگه می‌دارند و نه حرمت بزرگان موسیقی را. گاهی راجع به بزرگان موسیقی از جمله آقای شجریان چیزهایی می‌گویند که از یک کودک دبستانی هم انتظارش را نداریم. هر روز بیشتر از ۷۰ درصد برنامه‌های تلویزیون و رادیو و... را از موسیقی می‌گیرند. کارشان هرجا گیر می‌افتد با موسیقی جبرانش می‌کنند؛ اما بازهم محدودیت‌های این هنر روز به روز بیشتر می‌شود. واقعا فهم این موضوع غیرممکن است. خبرهایی که این روزها درباره موسیقی می‌شنوم، باور کردنی نیست. جای تاسف دارد که در کشور ما موسیقی با این همه محدودیت مواجه است. جالب این است که امروز در ایران بسیاری از کسانی که موسیقی کار می‌کنند استعدادهای خوبی دارند، کارهای خوبی تولید می‌شود و استقبال مردم هم استقبال امیدوارکننده‌ای است؛ اما با این وجود فضای کار متناسب با نیازی که وجود دارد باز و پذیرنده نیست. نه امید نسل جوان را نگه می‌دارند و نه حرمت بزرگان موسیقی را. گاهی راجع به بزرگان موسیقی از جمله آقای شجریان چیزهایی می‌گویند که از یک کودک دبستانی هم انتظارش را نداریم. هر روز بیشتر از ۷۰ درصد برنامه‌های تلویزیون و رادیو و... را از موسیقی می‌گیرند. کارشان هرجا گیر می‌افتد با موسیقی جبرانش می‌کنند؛ اما بازهم محدودیت‌های این هنر روز به روز بیشتر می‌شود. واقعا فهم این موضوع غیرممکن است.