وقتی دختر بزرگم ۷ سال داشت، به یک بیماری نادر خودایمنی مبتلا شد که پزشکان گفتند شانس زیادی برای زنده ماندن ندارد. این بیماری درمان قطعی و شناختهشدهای نداشت و بنابراین تجویز مجموعه داروهایی برای او شروع شد تا شاید روشی برای زنده نگه داشتنش پیدا کنند. این یعنی به طور مکرر باید از او خون میگرفتند؛ آن هم از کودکی که از سوزن وحشت داشت. زمان و تلاش زیادی را صرف کردیم تا وضعیت او را ثابت نگه داریم و این فرآیند را تکمیل کنیم. در طول روند درمان، یک بار یکی از مسوولان خونگیری گفت: «من همیشه در حال انجام این کار هستم. واقعا اتفاق مهمی نیست.» دخترم، با یک بلوغ فکری که در آن سن من را شگفتزده کرد، گفت: «برای من مهم است. مهم است، چون چیزی را میگیری که درون بدن من است. ممکن است برای تو مهم نباشد، چون برای تو اتفاقی نمیافتد.»
استفاده از فناوری در آموزش به دلیل قابلیتهای نوآورانه و کارآمدی که ارائه میدهد، به یک رویکرد بسیار موثر و حیاتی برای ارتقای فرآیندهای آموزشی تبدیل شده است. نحوه ادغام فناوری در برنامههای آموزشی سازمان با تاکید بر ترکیب نوآوری و عملکرد، یکی از چالشهای سازمانهای بزرگ است. در بخش نخست این نوشتار رویکردهای نوین در طراحی و اجرای آموزش سازمانی با استفاده از فناوری را مورد بررسی قرار داده و در بخش بعدی، مزایا و معایب استفاده از فناوری در آموزش سازمانی به همراه چالشهای پیش روی سازمان و کارکنان در این راه را بازگو کرده و در نهایت چند نمونه موردی موفق در سازمانهای بزرگ دنیا را مطرح میکنیم.