به گزارش خبرگزاری مهر، غلامرضا پدیدار، رئیس اداره پایش و مدیریت منابع و شاخص‌های محیط زیست اداره کل محیط زیست و توسعه پایدار شهرداری تهران با بیان اینکه آلودگی صوتی به هر نوع صدای ناخواسته‌ای که باعث بر هم زدن آرامش و تمرکز افراد در حین انجام کار می‌شود، قابل اطلاق است، گفت: عمده‌ترین منابع سر و صدا در محیط‌های شهری ناشی از وسایل حمل و نقل است که عمدتا به سه گروه اصلی ترافیک جاده‌ای، ترافیک هوایی و ترافیک ریلی تقسیم می‌شوند. در این بین سر‌وصدای ناشی از وسایل حمل و نقل جاده‌ای شامل موتورسیکلت، ماشین‌های سواری، ماشین‌های سنگین و نیمه سنگین سهم عمده‌ای در تولید آلودگی صوتی شهرها به‌ویژه شهر تهران دارند. وی ادامه داد: بر اساس سنجش‌های انجام شده توسط شرکت کنترل کیفیت هوای تهران میانگین تراز صوتی بزرگراه‌های شهر تهران در دوره زمانی روز بین ۷۰ تا ۸۰ دسی‌بل است. از آنجا که بر اساس داده‌های سازمان فناوری اطلاعات شهرداری تهران، ۷۰درصد کاربری‌های مجاور بزرگراه‌ها مسکونی است و استاندارد سازمان حفاظت محیط‌زیست برای کاربری مسکونی در طول روز ۵۵ دسی‌بل است، یعنی تراز صوتی بزرگراه‌ها از حد استاندارد بسیار بالاتر است و باید چاره‌ای اندیشید.  رئیس اداره پایش و مدیریت منابع و شاخص‌های محیط زیست اداره کل محیط زیست و توسعه پایدار ادامه داد: در راستای بررسی وضعیت آلودگی صدا در شهر تهران، شرکت کنترل کیفیت هوا در حال حاضر با استفاده از ۳۶ ایستگاه فعال، اندازه‌گیری و سنجش تراز صوت شهر تهران را انجام می‌دهد و اطلاعات به صورت آنلاین روی سامانه برخط آلودگی صدا به نشانی http: / / noise. tehran. ir در دسترس عموم قرار می‌گیرد. میانگین تراز صوتی این ایستگاه‌ها در دوره زمانی روز و شب در سال ۱۴۰۰ به ترتیب ۸۲/ ۶۸ و ۳۹/ ۶۶ دسی‌بل است که فراتر از حد استاندارد سازمان حفاظت محیط‌زیست است. وی در پاسخ به اینکه آیا قوانینی برای جلوگیری از آلودگی صوتی وجود دارد یا خیر، گفت: با وجود اینکه چند بار مقرره‌هایی هم برای مقابله با آلودگی صوتی تهیه و تدوین شده ولی باید در نهایت تاسف ابراز کرد که این آیین‌نامه هم همانند بسیاری از قوانین و آیین‌نامه‌های دیگر تا حد زیادی به دست فراموشی سپرده شده است.

به گفته پدیدار، در قوانین و مقررات ایران، مساله آلودگی صوتی در قانون حفاظت و بهسازی مصوب ۱۳۵۳ و ماده ۱۰۴ قانون برنامه سوم توسعه اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی جمهوری اسلامی ایران مصوب ۱۳۷۹ که مطابق ماده ۷۱ قانون برنامه چهارم توسعه برای سال ۱۳۸۴ تا ۱۳۸۸ نیز تنفیذ شد به صورت ضمنی، در ماده ۲۷ قانون نحوه جلوگیری از آلودگی هوا مصوب ۱۳۷۴، آیین‌نامه اجرایی نحوه جلوگیری از آلودگی صوتی مصوب ۱۳۷۸ و ماده ۸ و جدول ۵ آیین‌نامه اجرایی بند (ج) ماده ۱۰۴ قانون برنامه سوم توسعه مصوب ۱۳۷۹ صراحتا مساله آلودگی صوتی مورد توجه قرار گرفته است. همچنین مصوبه شورای عالی محیط زیست شماره ۲۳۶ درباره حد مجاز آلودگی صدا در هوای آزاد ایران مصوب ۱۳۸۱ و مصوبه پیشنهادی سازمان حفاظت محیط زیست و وزارت صنایع و معادن در ارتباط با تعیین حد مجاز آلودگی صوتی در خودروهای تولید داخل مورخ ۱۳۸۴ درباره آلودگی صوتی تدوین شده است. اما با وجود این توجه به مساله آلودگی صوتی به علت اینکه اثرات مخرب آن به‌طور آنی در جامعه مشهود نیست، بسیار کم است.

 

اخبار مرتبط