در انتظار ارقام قلابی!

دنیای اقتصاد: با وجود آنکه چهار هفته از مسابقات لیگ هفدهم حرفه‌ای سپری شده، اما هنوز خبری از اعلام رقم قرارداد بازیکنان حاضر در ۱۶تیم این لیگ نیست. در شرایطی که در ابتدای فصول گذشته رقم قرارداد بازیکنان و مربیان به‌صورت فرد به فرد روی خروجی سایت سازمان لیگ قرار می‌گرفت، امسال هنوز چنین اتفاقی رخ نداده که در نوع خودش عجیب است. البته سازمان لیگ تا کنون خبری در مورد تغییر این رویه منتشر نکرده و به‌نظر می‌رسد اگرچه با تاخیر، اما به هر حال این اتفاق رخ خواهد داد. اولین بار اواخر لیگ سیزدهم حرفه‌ای بود که رقم قرارداد بازیکنان فوتبال به‌صورت دقیق و رسمی از سوی وزارت ورزش و جوانان اعلام شد و البته با توجه به نامتعارف بودن ارقام و اعداد برای افکار عمومی، سروصدای زیادی به دنبال آورد. این سنتی بود که در زمان وزارت محمود گودرزی پایه‌گذاری شد و بعدتر با وجود وقوع تحولات عمده در وزارتخانه، تغییر نکرد. در آن زمان ابتدا وزارت ورزش رقم قرارداد دو باشگاه پرسپولیس و استقلال را که زیر نظر خودش اداره می‌شدند اعلام کرد، اما پس از آن سازمان لیگ فدراسیون فوتبال ابتکار عمل را به دست گرفت و اعلام رقم قراردادها را به‌عنوان یک قانون سراسری و اجباری به اجرا در آورد. این سنت تا همین فصل گذشته هم ادامه داشته، اما هنوز رقم دستمزد بازیکنان در لیگ هفدهم اعلام نشده که به نظر می‌رسد در روزهای آینده این اتفاق رخ خواهد داد.

انتقادها

مساله اصلی مربوط به دیرکرد سازمان لیگ در اعلام رقم قراردادها نیست؛ آنچه بحثی به مراتب مهم‌تر به شمار می‌آید، ماجرای غیرواقعی بودن بسیاری از این اعداد و ارقام است. در حقیقت اعلام رقم قرارداد بازیکنان صرفا به این دلیل رواج یافت که مردم در جریان دریافتی واقعی فوتبالیست‌ها قرار بگیرند، اما به مرور باشگاه‌ها راه دور زدن این قانون را یاد گرفتند و کار به جایی رسید که بسیاری از اعداد و ارقام به‌صورت غیرواقعی اعلام شد. فرمول کار هم ساده است. در درستکارانه‌ترین موارد، باشگاه و بازیکن روی یک عدد به‌عنوان رقم اصلی قرارداد توافق می‌کنند که همین عدد روی خروجی سایت سازمان لیگ قرار می‌گیرد. در ادامه اما آپشن‌هایی به قرارداد مزبور افزوده می‌شود که گاهی به اندازه اصل رقم قرارداد ارزش مالی دارد، اما هرگز جایی عنوان نمی‌شود.

نکته جالب‌تر این است که این آپشن‌ها در بسیاری از مواقع کاملا در دسترس و ساده هستند. مثلا باشگاه با یک بازیکن بزرگش توافق می‌کند که اگر در طول فصل بیشتر از دوسوم دقایق مسابقات را به میدان برود، ۱۰درصد به رقم قرارداد او افزوده خواهد شد! فکرش را بکنید چطور ممکن است مثلا کاوه رضایی یا وحید امیری که با کلی دردسر جذب می‌شوند، در طول فصل کمتر از دوسوم مسابقات را بازی کنند؟ البته آپشن‌های دیگری مثل تعداد گل، پاس گل، قهرمانی و کسب سهمیه هم در کار هستند که همیشه قرارداد را به مراتب چرب‌تر از رقم اعلامی می‌کنند. در این شرایط سوال مهم این است که اعلام رقم غلط ابتدایی اصلا چه سودی دارد و به چه کار می‌آید؟

ماجرای کاوه رضایی

یکی از آخرین اتفاقات فوتبال ایران که حسابی بازار انتقاد از افشای رقم قرارداد بازیکنان را داغ کرد، داستان شکایت کاوه رضایی از باشگاه استقلال به کنفدراسیون فوتبال آسیا بود. بعد از شکایت کاوه به مرجع فوتبال قاره بود که تازه همه فهمیدند دستمزد واقعی این بازیکن نه یک میلیارد تومانی که سازمان لیگ اعلام کرده، بلکه یک میلیارد و ۶۰۰میلیون تومان بوده! ظاهرا از این پول، مبلغ ۱۶۰میلیون تومانش باقی مانده که رضایی برای وصول آن به کنفدراسیون فوتبال آسیا شکایت کرده است. این موضوع را حتی مدیران باشگاه استقلال هم تایید کرده‌اند. جالب است که مثلا پندار توفیقی به‌عنوان مسوول نقل‌وانتقالات استقلال مدعی شده در قرارداد کاوه رضایی آپشن‌هایی وجود داشته که به او تعلق نمی‌گرفته، اما باشگاه استقلال به‌خاطر به‌دست آوردن دل این بازیکن، مبالغ مربوط به آن آپشن‌ها را هم به وی پرداخت کرده است! مثلا فرض کنید بین باشگاه و بازیکن قرار گذاشته شده بود که اگر رضایی در طول فصل بیش از ۱۰گل به ثمر برساند، ۱۰درصد به رقم قرارداد او اضافه می‌شود، اما با وجود آنکه این اتفاق رخ نداده، پاداش مزبور به رضایی پرداخت شده است. خب حالا شما بگویید با این شرایط، اساسا اصرار روی انتشار رقم قرارداد بازیکنان چه فایده‌ای دارد؟ آیا این قانون با شکل کنونی اجرایش، غیر از ترویج سنت پول زیرمیزی و خلاف‌گویی و دور زدن مقررات، پیامد دیگری هم دارد؟