به چه چیزی افتخار می‌کنید؟
در همین راستا، حمید سجادی وزیر ورزش و جوانان در حاشیه جلسه هیات دولت به موضوع ورود کرده و گفته: «شرایط ورزشگاه آزادی یک هنر مدیریتی است؛ از طرفی در دست تعمیر است و از طرف دیگر در آن مسابقات برگزار می‌شود، این کار بسیار سختی است. این شرایط هرجای دنیا بود مجموعه ورزشی را تعطیل می‌کردند. این جای تشکر دارد که هم استادیوم را تعمیر می‌کنید و هم در آن مسابقه برگزار می‌کنید. باید از همه دست‌اندرکاران تشکر کنیم.» طبیعتا بخش بزرگی از هواداران فوتبال که این جملات را می‌خوانند، ترجیح می‌دادند پایتخت کشور ما آن‌قدر امکانات و سازه‌های استاندارد ورزشی داشته باشد که بشود با تعطیلی ورزشگاه آزادی برای تعمیرات، با خیال راحت مسابقات را در سایر استادیوم‌ها برگزار کرد. افسوس اما که چنین چیزی مقدور نیست و ما «ناچاریم» با وجود در دست تعمیر بودن آزادی، باز هم مسابقات تیم ملی، پرسپولیس و استقلال را در همین استادیوم پیر برگزار کنیم.
در حقیقت چیزی که آقای وزیر به آن افتخار می‌کند، یک نقطه‌ضعف بزرگ است. سجادی در همین اظهارات، مدعی شده ۲۸ هزار مکان ورزشی در کشور وجود دارد و وقتی سوال کرده‌اند آیا این استادیوم‌ها قادر به میزبانی از مسابقات سطح بالا هستند، جواب داده: «بله؛ می‌شود. چرا نشود؟ این ورزشگاه‌ها در تیپ‌های ۱۰هزار نفره، ۱۵هزار نفره تا ۶۰هزار نفره ساخته شده‌اند. ورزشگاه غدیر اهواز و نقش جهان اصفهان از جمله این ورزشگاه‌های خوب هستند.» اینکه آیا این تعداد استادیوم برای کشوری به عظمت ایران کافی است یا نه، بحث خاص خودش را می‌طلبد. فقط کاش حالا که جناب سجادی از ورزشگاه غدیر مثال زدند، یک توک پا تشریف می‌بردند و وضعیت فعلی استادیوم را می‌دیدند. البته اگر باز با هلی‌کوپتر امداد نمی‌روند...!
