چرا امیر قلعه‌نویی حق دارد راضی باشد و نباشد؟
شب خشم و لبخند
گروه ایران ساده است. غیر از فلسطین که به آسانی برابر تیم ملی شکست خورد، امارات و هنگ‌کنگ هم در دیگر بازی گروه نشان دادند از کیفیت چشمگیری برخوردار نیستند. آن مسابقه را امارات با دخالت موثر و بیش از حد کمک‌داور ویدئویی با نتیجه ۳بریک به سود خود به پایان برد، اما روشن است که هیچ‌یک از آنها آتیه جدی در این بازی‌ها ندارند. بنابراین تیم ملی احتمالا به عنوان صدرنشین از گروه خود بالا خواهد رفت و تا یک‌چهارم که شاید به کره‌جنوبی بخورد، بازی سختی ندارد. دیدار با فلسطین اما دو جنبه تلخ و شیرین برای کادرفنی داشت.
بخش شیرین: طبیعتا چنین بردی آن هم در گام اول دلچسب است. اگرچه فلسطین تیم خوبی نیست، اما با نوعی جان‌سختی فوتبال بازی می‌کند که به کمک همان هم توانسته بود در آخرین بازی دوستانه‌اش قبل از این مسابقات از عربستان سعودی یک مساوی بدون گل بگیرد. چه بسا اگر گل زودهنگام کریم انصاری‌فرد نبود، بازی برای ایران هم به همین اندازه سخت می‌شد، اما آن گل کار را آسان کرد. امیر قلعه‌نویی تیمش را با آرایش کاملا هجومی به زمین فرستاده بود. حضور همزمان عناصری مثل مهدی طارمی، مهدی قائدی، کریم انصاری‌فرد و علیرضا جهانبخش در زمین، به وضوح نشان می‌داد او به فوتبال هجومی علاقه دارد. این موضوع با یک پیروزی پرگل دیگر برای ملی‌پوشان همراه شد تا امیر در نشست خبری سرش را بالا بگیرد و به شاگردانش افتخار کند. به علاوه برتری با ۳ گل اختلاف باعث شد تیم ملی از همین آغاز کار در صدر جدول قرار بگیرد؛ بالاتر از اماراتی که با ۲ گل اختلاف موفق به شکست هنگ‌کنگ شده بود. این نکته هم از فشار روانی روی بازیکنان تیم خواهد کاست.
بخش تلخ: داستان ساده است. تیم ملی باز هم گل خورد؛ اتفاقی که رفته رفته در حال عادی شدن است و گویا تفاوتی هم ندارد شاگردان امیر قلعه‌نویی مقابل چه حریفی در چه سطحی از قدرت به میدان بروند. علیرضا بیرانوند که به‌شدت از گل دریافتی در آخرین دقایق نیمه اول شاکی بود و همان لحظه هم خشم خودش را نشان داد، بعد از بازی گفت: «اگر ۱۰بریک هم می‌بردیم به خاطر گلی که خوردیم ناراحت می‌شدم.» او حق دارد. موضوع به تدریج دارد بیخ پیدا می‌کند و بیم آن می‌رود که در گام‌های بعدی برابر رقبای زهردارتر، ضعف دفاعی تیم ملی منجر به یک تراژدی تمام عیار شود. خود قلعه‌نویی هم بعد از مسابقه ناراحتی‌اش از این موضوع را نشان داد و به نظر می‌رسد ترمیم این ضعف، مهم‌ترین ماموریت کادرفنی تیم ملی باشد.
