کشور مناظره‌ها

آمریکا کشور رسانه‌ها و مناظره‌هاست. روند مناظرات انتخابات به اندازه خود انتخابات آمریکا پیچیده است. در این کشور معمولا سه مناظره مستقیم بین دو کاندیدای راه یافته به انتخابات نهایی برگزار می‌شود که هر کدام از مناظرات در یک حوزه مخصوص به خود برگزار می‌شود. مثلا یک مناظره به مسائل داخلی ارتباط پیدا می‌کند، یک مناظره به مسائل خارجی و یک مناظره هم با حضور مردم یا دانشجویان برگزار می‌شود. این در حالی است که بین دو حزب اصلی این کشور برای پیدا کردن نامزد نهایی مناظرات گوناگونی صورت می‌گیرد. این مناظرات داخلی نقش به سزایی در انتخابات درون حزبی دارد. زیرا طرفداران هر حزبی پس از این مناظرات رای خود را معمولا به فرد پیروز اختصاص می‌دهند.

در انتخابات اخیر آمریکا نیز ترامپ توانست با پیروزی در هر مناظره، آرای خود را در نظرسنجی‌های داخلی این حزب بالاتر ببرد. در حالی که ترامپ اساسا فردی غیرحزبی بود و او را بیشتر فردی با ارز‌ش‌های نیویورکی می‌دانستند، اما همین مناظرات به کمک وی آمد تا دل از طرفداران جمهوری‌خواه بدزدد. در آمریکا رسانه‌ها جریانات تاثیرگذاری هستند. به استثنای انتخابات ۲۰۱۶ که رسانه‌ها و نظرسنجی‌ها نتوانستند از عهده ترامپ برآیند، این رسانه‌ها و مناظره‌ها هستند که نقش کلیدی در پیروزی یک فرد دارند. شبکه‌های تلویزیونی از جمله سی‌ان‌ان، ان‌بی‌سی و فاکس نیوز از جمله شبکه‌هایی هستند که برگزارکننده مناظرات هستند و این مناظرات زنده پخش می‌شوند. نکته جالب این است که در آمریکا معاون اول هم از طریق رای مردم و به همراه رئیس‌جمهوری آمریکا انتخاب می‌شود. از این رو حضور این دو نیز در انتخابات حائز اهمیت است و برای همین یک مناظره جداگانه نیز بین معاونان اول برگزار می‌شود. افزون بر این شخصیت‌های مختلف سیاسی نیز که حامی نامزدهای انتخاباتی هستند جداگانه در رسانه‌ها حضور پیدا می‌کنند و به دفاع از برنامه‌های نامزد دلخواه خود مشغول می‌شوند.

به‌عنوان مثال در ۳۱ اکتبر ۲۰۱۱، کمیسیون مناظره‌های انتخاباتی دو حزبی، چهار تاریخ مناظره برای انتخابات ریاست‌جمهوری ایالات متحده آمریکا اعلام نمود که در چهار منطقه مختلف از ایالات متحده مناظره‌های انتخاباتی برگزار نمود که همه در اکتبر ۲۰۱۲ انجام شد. سه مناظره شامل مناظره‌های نامزدهای دو حزب اصلی آمریکا، یعنی باراک اوباما از ایلینویز و میت رامنی از ماساچوست بود و یک مناظره نیز با حضور معاونین ریاست جمهوری یعنی جو بایدن و پل رایان برگزار شد. این در حالی است که هم برای مناظره‌های مقدماتی و هم برای رقابت نهایی، نامزدهای انتخابات ریاست‌جمهوری باید آرای لازم ایالتی را کسب نمایند تا بتوانند در مناظره‌ها شرکت کنند. در دور اول رقابت‌ها که درون گروهی است نامزدها باید در آرای اولیه که در هر ایالت برگزار می‌شود رای لازم را به دست آورند. برای انتخابات نهایی نیز نامزدهای دیگر احزاب، از جمله سبزها و لیبرتارین‌ها باید آرای لازم را به دست آورند تا در کنار دو نامزد حزب اصلی به مناظره بپردازند.

گفتنی است اولین شبکه تلویزیونی آمریکا در سال ۱۹۲۸ آغاز به‌کار کرد ولی اولین مناظره برای انتخابات ریاست جمهوری در سال ۱۹۶۰ از تلویزیون پخش شد. این مناظره تلویزیونی را ریچارد نیکسون از حزب جمهوریخواه و جان کندی، سناتور وقت ایالت ماساچوست و نامزد حزب دموکرات انجام دادند و جان کندی برنده انتخابات آن سال شد. بیش از ۶۶.۴ میلیون بیننده شاهد اولین مناظره تلویزیونی میان نامزدهای انتخابات ریاست جمهوری آمریکا بودند. این مناظره به یکی از پربیننده ترین برنامه‌های تلویزیونی در تاریخ آمریکا تبدیل شده است. جمعیت آمریکا در آن زمان ۱۸۰ میلیون نفر بود ولی در حال حاضر به ۳۲۵ میلیون نفر رسیده است. مناظره‌های انتخاباتی سال ۱۹۶۰ برای ریچارد نیکسون بسیار گران تمام شد چرا که گفته می‌شود او بیمار بوده و در مناظره نخست، پیشنهاد گریم صورت پیش از حضور در تلویزیون را رد کرده بود.

از آن سال به بعد اهمیت ظاهر مناظره‌کننده‌ها و تکنیک‌های کنترل مناظره تلویزیونی و تحت تأثیر قرار دادن مخاطب اهمیت بسیاری در مناظره‌های انتخاباتی و نتایج آن پیدا کرد. اولین مناظره انتخاباتی میان نامزدهای معاونت ریاست جمهوری نیز در سال ۱۹۶۸ صورت گرفت و از سال ۱۹۷۶ به بعد به‌طور منظم بخشی از مناظره‌های انتخاباتی را تشکیل داده است. همچنین در مناظره‌های انتخاباتی سال ۱۹۹۲ برای نخستین بار نامزد حزب سومی نیز شرکت کرد. راس پرو، نامزد مستقل، در سال‌های ۱۹۹۲ و ۱۹۹۶ در انتخابات ریاست جمهوری آمریکا شرکت کرد. او توانسته بود با به دست آوردی رای لازم در این مناظرات حضور پیدا کند. پربیننده ترین مناظره انتخاباتی در تاریخ آمریکا در سال ۱۹۸۰ و میان ریگان و کارتر صورت گرفت که بیش از هشتاد میلیون نفر در آمریکا به تماشای آن نشستند. البته منبع دیگری گفته است که پربیننده ترین مناظره در سال ۲۰۱۲ و میان باراک اوباما و میت رامنی بوده است.

انتخابات در آمریکا چگونه برگزار می‌شود؟

انتخابات در ایالات متحده به اندازه برنامه‌های مناظره‌ها پیچیده است.از ۲۳۰ سال پیش تا کنون انتخابات ریاست جمهوری آمریکا در اولین سه‌شنبه بعد از اولین دوشنبه ماه نوامبر سال‌های زوج برگزار شده است. فرآیند کاندیداتوری نهایی در انتخابات ریاست جمهوری آمریکا شامل دو مرحله است: انتخابات مقدماتی و نامزدی در کنوانسیون‌های حزبی. منظور از انتخابات مقدماتی رقابت‌های درون حزبی است که افراد برای کسب حداکثر حمایت‌های اعضای حزب و همچنین رهبران حزب به رقابت می‌پردازند. فرآیند‌های رقابت هم متفاوت است. در برخی ایالت‌ها بدون رای اعضای حزب، صرفا رهبران ایالتی حزب بعد از جلسات زیاد کاندیدای خود را از میان کاندیداهای مطرح هر حزب، انتخاب می‌کنند و به کنوانسیون ملی حزب که در تابستان سال انتخابات برگزار می‌شود معرفی می‌کنند. این روش اکنون تنها در تعداد انگشت شماری ایالت اجرا می‌شود.

روش رایج‌تر که از سال ۱۹۰۰ آغاز شده است، رای‌گیری از همه اعضای حزب ایالتی و نه فقط رهبران را شامل می‌شود که در آن از طریق فرآیند انتخابات کاندیدای آن ایالت مشخص می‌شود. در انتخابات مقدماتی به غیر از معرفی کاندیدا، اعضای هیات انتخابی ایالت (آرای الکترال) جهت شرکت در کنوانسیون ملی حزب نیز انتخاب می‌شوند. این اعضای هیات انتخابی وظیفه دارند که با شرکت در کنوانسیون ملی حزب، به‌صورت رسمی اعلام کنند که ایالت مزبور آنان از چه کاندیدایی در انتخابات ریاست جمهوری حمایت می‌کند؟ در هیات‌های انتخاب هم بسته به جمعیت هر ایالت اعضای آن متغیر است. مثلا ممکن است یک ایالت ۱۰۰ عضو هیات انتخابی داشته باشد و ایالت دیگر ۳۰ عضو هیات انتخاب. با این حال شیوه تخصیص آرای الکترال به کاندیداها در فرآیندهای حزب جمهوری‌خواه و دموکرات فرق می‌کند.

در انتخابات مقدماتی حزب جمهوری‌خواه، هر کاندیدایی که بتواند اکثریت آرای اعضای حزب را تصاحب کند تمام اعضای هیات انتخابی (الکترال) نیز از آن او می‌شوند و در کنوانسیون ملی حزب به او رای خواهند داد. برعکس در انتخابات مقدماتی حزب دموکرات بسته به میزان رای هر کاندیدا تعداد مشخصی از اعضای هیات انتخابی به آن کاندیدا اختصاص داده می‌شود. مثلا اگر در یک ایالت ۱۰۰ هزار نفر در انتخابات درون حزبی شرکت کنند و آن ایالت ۱۰۰ عضو هیات انتخابی داشته باشد بسته به میزان رای یک کاندیدا در انتخابات مقدماتی تعدادی از اعضای هیات انتخابی به وی تعلق می‌گیرند. اگر کاندیدای الف ۵۵ هزار رای و کاندیدای ب ۴۵ هزار رای به دست آورند به کاندیدای الف ۵۵ و به کاندیدای ب ۴۵ عضو هیات انتخابی و یا رای الکترال تعلق خواهد گرفت. این در حالی است که در وضعیت مشابه در فرآیند حزب جمهوری‌خواه، کاندیدای الف همه اعضای هیات انتخاب را از آن خود می‌کند و کاندیدای ب علی رغم رای ۴۵ درصدی بازنده مطلق خواهد بود و هیچ تعدادی از هیات انتخاب را برنده نخواهد داشت. این سیستم انتخاباتی حزب جمهوری‌خواه بر مبنای اصل «فقط یک برنده» تنظیم شده است.

انتخابات مقدماتی در بیش از نیمی از ایالت‌ها در یک سه‌شنبه در نیمه دوم ماه مارس برگزار می‌شود که به «سه‌شنبه بزرگ» معروف است. معمولا در سه‌شنبه بزرگ تقریبا تا حدود زیادی تکلیف کاندیدای حزب مشخص خواهد شد. از این رو بسیاری از ایالت‌ها تلاش می‌کنند که انتخابات مقدماتی خود را قبل از سه‌شنبه بزرگ برگزار کنند چون بعد از سه‌شنبه بزرگ تقریبا انتخابات‌های باقی مانده اهمیت کمتری خواهند داشت. در مرحله بعد و در کنوانسیون ملی حزب که در تابستان سال برگزاری انتخابات برگزار می‌شود بیش از ۵۵۰۰ نماینده (دارای رای الکترال) در حزب دموکرات و بیش از ۲۳۰۰ نماینده (دارای رای الکترال) در حزب جمهوری‌خواه شرکت می‌کنند. معمولا این نماینده‌ها عینا همان رایی که در ایالت‌های خود به کاندیداهای مختلف داده شد، به کنوانسیون ملی منتقل می‌کنند. علاوه بر هیات‌های انتخاب (الکترال) که از ایالت‌ها رهسپار کنوانسیون ملی می‌شوند، افرادی چون سناتورها و نمایندگان مجلس نمایندگان که به هر یک از احزاب تعلق دارند، روسای جمهور سابق، رهبران حزب، روسای کمیته‌های ملی و برخی دیگر از شخصیت‌های سیاسی نیز در کنوانسیون ملی حق رای دارند.

در نهایت فردی به‌عنوان کاندیدای نهایی هر حزب معرفی خواهد شد که بتواند نیم به علاوه یک این آرای الکترال را به دست آورد. مثلا اگر یک کاندیدای دموکرات بتواند ۲۷۵۱ رای الکترال یا بیشتر از آن را به دست آورد به‌عنوان کاندیدای نهایی حزب دموکرات معرفی می‌شود. البته معمولا هر کاندیدایی که در انتخابات مقدماتی ایالت‌ها بیشتر از باقی کاندیداها مورد اقبال قرار گرفته و رای آورده باشد در کنوانسیون ملی حزب به‌عنوان کاندیدا انتخاب خواهد شد. در طول چند روز برگزاری کنوانسیون ملی شخصیت‌های سیاسی، کاندیداها، سناتورها، سران حزب، مقامات اجرایی و سیاسی سابق، روسای جمهور سابق و بسیاری دیگر از متنفذان اقتصادی، سیاسی و هنری به ابراز نظر و سخنرانی درخصوص کاندیداهای مختلف می‌پردازند.

کاندیدای انتخاب شده توسط این هیات‌های انتخاب یا الکترال که از سراسر ایالت‌های مختلف در کنوانسیون ملی حزب شرکت می‌کنند برای رقابت با کاندیدای رقیب خود از حزب مخالف وارد کارزار انتخاباتی می‌شوند که نزدیک به ۴ ماه طول خواهد کشید. در طول این چهار ماه هر یک از کاندیداها با تشکیل کمپین‌ها و کاروان‌های انتخاباتی تلاش خواهد کرد هم حمایت‌های مالی برای هزینه‌های انتخاباتی کسب کند و هم اعضای حزب خود را به پای صندوق‌های رای بکشاند و هم حمایت آرای غیر حزبی که در مواقع انتخابات بسیار با اهمیت است را به دست آورد. رسانه‌ها در این میان نقش بسیار برجسته‌ای در گرایش‌های رایی مردم دارند. مناظره‌های انتخاباتی هم که تقریبا آخرین مرحله در تبلیغات و تلاش برای کسب رای بیشتر توسط کاندیداها به شمار می‌روند تا حدود زیادی بر رای مردم تاثیرگذار است، مناظره‌هایی که دو یا سه بار بین کاندیداهای ریاست جمهوری و یک بار هم بین کاندیداهای معاونت ریاست جمهوری برگزار خواهد شد.

در روز برگزاری انتخابات، رای دهندگان مانند انتخابات‌های مقدماتی باید هم رای خود را به کاندیدای ریاست جمهوری و معاون وی بدهند و هم هیات‌های انتخابی خود را برای انتخاب رئیس‌جمهور معرفی کنند. در نهایت فردی که موفق شود بیشتر از رقیب خود آرای هیات انتخابی یا الکترال را از آن خود کند، برنده انتخابات ریاست جمهوری‌خواهد شد. معمولا تعداد آرای مستقیم مردم به یک کاندیدا با تعداد آرای الکترال اختصاص داده شده به آن کاندیدا برابری می‌کند حتی اگر فردی رای مستقیم بیشتری داشته باشد آرای الکترال بسیار بیشتری نصیب وی خواهد شد، چون انتخابات ملی ریاست جمهوری دقیقا مانند انتخابات مقدماتی حزب جمهوری‌خواه بر اساس اصل «فقط یک برنده» تنظیم شده است. مثلا اگر یک کاندیدا از ۷۰۰ هزار رای ایالت ایکس بتواند ۴۰۰ هزار رای را از آن خود کند تمام آرای الکترال آن ایالت به وی تعلق خواهد گرفت. تعداد کل آرای الکترال ریاست جمهوری آمریکا ۵۳۸ رای است که هر فردی بتواند حداقل ۲۷۰ رای را از آن خود کند به سمت ریاست جمهوری آمریکا خواهد رسید.