پیدایش یک قاره مرتبط

لورنس بلر

دولت‌های آمریکای لاتین موانع مربوط به تجارت را از پیش‌روی خود برخواهند داشت. کانال نیکاراگوئه یک پروژه بزرگ ۵۰ میلیارد دلاری با دو بندر، چند شهر و یک فرودگاه مرتبط است. احتمال می‌رود که این پروژه تا سال ۲۰۲۱ تکمیل شود. اما خلیج خفته بریتو که در آن قرار است این کانال به اقیانوس آرام برسد، چیز دیگری پیشنهاد می‌کند. تامین مالی این پروژه هرگز شفاف نبوده است و بر جوامعی که به شدت مخالف آن هستند تاثیر گذاشته است و همچنین فروش مخفیانه زمین مشکوک بوده است. محلی‌ها گمان می‌کنند که این پروژه اکنون با پایان یافتن انتخابات ریاست‌جمهوری نیکاراگوئه با مشکل روبه‌رو می‌شود.

با پدید آمدن رکود در قیمت جهانی کالاها، پروژه‌های عجیب و غریب و گزاف بین قاره‌ای که ایجاد شدند تا کالاهای خام را به بازارهای بین‌المللی برسانند، در هاله‌ای از ابهام فرو رفته‌اند. یک طرح ۶۰ میلیارد دلاری با حمایت چین برای احداث راه‌آهن بین کشورهای حاشیه آمازون نیز در حال دچار شدن به همین سرنوشت است، اما عوامل مشابهی نیز در سال ۲۰۱۷ وجود خواهند داشت که منجر به افزایش مخارج آمریکای لاتین در زمینه زیرساخت‌های ملی خواهد شد و در کنار آن تلاش‌ها برای افزایش همگرایی منطقه‌ای را افزایش خواهد داد. این موارد کمتر خاص و ویژه قلمداد می‌شوند، با این حال جوامع ایزوله و منزوی و کسب‌و‌کارهای کوچک و بازارهای مربوط به آنها را در کشورهای مختلف به هم وصل می‌کنند.

برای مثال می‌توان به طرح تجارت آمریکای مرکزی اشاره کرد که باید تا پایان سال ۲۰۱۷ اعمال شود و مهاجرت، گمرکات و نظام‌های مالیاتی را هماهنگ خواهد کرد. تلاش‌های مشابهی از سال ۲۰۰۵ صورت گرفته‌اند که به دو برابر شدن تجارت بین کشورهای کاستاریکا، ال‌سالوادور، نیکاراگوئه و پاناما و رسیدن آن به ارزش ۲/ ۹ میلیارد دلار در سال ۲۰۱۵ کمک کردند. سایر کشورها سرانجام تشخیص می‌دهند که نیاز به افزایش سهم تولید ناخالص داخلی خود در مخارج مربوط به زیرساخت‌هایشان دارند (میانگین این منطقه از سال ۲۰۰۴ تا سال ۲۰۱۴ ناچیز و در حدود ۷/ ۲ درصد بود) تا رشد ضعیف خود را افزایش دهند. نااطمینانی اقتصادی و نرخ‌های بهره تقریبا منفی در جهان توسعه یافته به این معنی است که سرمایه‌گذاران بین‌المللی تامین مالی را با شرایط نسبتا آسانی فراهم خواهند کرد. کشورهای آمریکای لاتین نزدیک به ۹۰ میلیارد دلار از بازارهای اوراق قرضه جهانی در ۹ ماه نخست سال ۲۰۱۶ را ضمانت کردند که از کل مقدار سال ۲۰۱۵ بیشتر بود.

در کلمبیا، یک طرح زیرساخت ۲۰ ساله به ارزش ۷۰ میلیارد دلار در کنار معاهده صلح دولت و شورشیان فارک موجب پیشرفت این کشور خواهد شد. بهبود بیش از ۱۱ هزار کیلومتر از جاده‌ها، شهرهای مناطق داخلی و بنادر اقیانوس‌های اطلس و آرام را بهتر به هم متصل خواهد کرد. حدود ۵۰۰ میلیون دلار کمک آمریکایی در سال ۲۰۱۷ به ارتباط دهکده‌ها با بازارها کمک خواهد کرد و به آنها جایگزینی برای کشت کوکا ارائه می‌دهد. برزیل و گویان امیدوارند تا طرح‌های ۱۰ میلیارد دلاری چین برای توسعه آمریکای لاتین موجب ساخت یک شاهراه ۵۶۰ کیلومتری جنگلی بین آنها شود. رئیس‌جمهور هفتاد ساله و پر نشاط پرو، پدرو پابلو کوژینسکی قصد دارد تا تغییراتی اساسی در وضعیت ارتباطات این کشور ایجاد کند. بودجه زیرساخت‌های دولتی-خصوصی ۹ میلیارد دلاری جدید شیلی در سال ۲۰۱۷ به وقوع خواهد پیوست و شاید به برقراری ارتباط انرژی خورشیدی فراوان موجود در شمال با شبکه جنوبی کمک کند. کار ممکن است با تونل ۱۴ کیلومتری بین کشورهای آند که شیلی و آرژانتین را به یکدیگر وصل می‌کند و بخشی از یک کریدور بیواقیانوسی وسیع تر است، آغاز شود. آرژانتین و مکزیک در حال ایجاد تغییرات اساسی در فرودگاه‌های خود هستند و برزیل نیز سرمایه‌گذاری خصوصی در شاهراه‌ها، راه‌آهن و بنادر را افزایش می‌دهد.

پاراگوئه، اروگوئه و آرژانتین با یکدیگر کار خواهند کرد تا کشتیرانی در امتداد سیستم رودخانه لاپلاتا را بهبود بخشند. با این وجود، ادغام بین مرکاسور (یک اتحادیه گمرکی که بزرگترین اعضایش برزیل و آرژانتین هستند) و متحدین اقیانوس آرام (مکزیک، کلمبیا، پرو و شیلی) به‌زودی امکان‌پذیر نخواهد بود. اما مرکاسور ممکن است قوانین محدود‌کننده بین اعضایش را تسهیل کند؛ برزیل به کانادا، ژاپن، هند و بریتانیا چشم دوخته است. این در حالی است که کشورهای متحد اقیانوس آرام جریان کارگران مهاجر را تسهیل خواهند کرد. این امر به منزله این است که آمریکای لاتین درست مانند کشورهای توسعه یافته باز می‌شود؛ درحالی‌که تا حدودی با حمایت از صنایع داخلی و ملی‌گرایی نیز همراه است. ارتباطات بیشتر، فقر را در این منطقه کاهش خواهد داد. اما دولت‌های جدید در پرو و آرژانتین با مشکلاتی روبه‌رو هستند و رئیس‌جمهور جدید برزیل، مایکل تمر، شدیدا با کاهش محبوبیت مواجه است. اگر دولت‌ها بار دیگر از حقوق بشر چشم‌پوشی کنند یا در برخورد با فساد و آزاد کردن اقتصادها کوتاه بیایند، رنسانس لیبرال آمریکای لاتین اثبات می‌کند که عمر کوتاهی دارد.