زینب موسوی عضو گروه خبر آزادی چهار مرزبان ربوده شده ایرانی، اگرچه پس از 2 ماه میسر و به انتظارها در این باره پایان داد اما فرجام این گروگانگیری را می‌توان متفاوت از اتفاق‌های مشابه آن قلمداد کرد چه آنکه استان سیستان و بلوچستان که به دلایلی از جمله ناتوانی پاکستان در کنترل مرزهای خود با ایران، بستری مناسب برای اقدامات تروریستی توسط گروه‌های رادیکال و شبه نظامی بوده است، اتفاقاتی از این دست را به خود دیده که الزاما پایانی این‌گونه نداشته است.
در این میان ماجرای گروگانگیری سراوان در سال ۱۳۸۷ قابل ذکر است که در آن، ۱۶ مامور ایرانی توسط گروهک تروریستی جندالله گروگان گرفته شدند که در نهایت با وجود آنکه دولت احمدی‌نژاد، برای حل این ماجرا به مردم اطمینان خاطر داده بود، نتیجه‌ای جز به شهادت رسیدن تدریجی تمامی سربازان اسیر نداشت. آنچه دولتمردان روحانی را بر آن داشت تا این بار با رویکردی متفاوت از پیش، برای حل این مساله گام بردارند، بی‌شک به افکار عمومی باز می‌گردد. فشار اجتماعی افکار عمومی این بار به اقدامی از سوی دولت منتهی گشت که اگر چه به ظاهری پرطمطراق مزین نبوده و برخلاف دولت پیشین، در سکوت خبری انجام شد، اما راهکاری کم هزینه و موثرتر را به کار گرفت؛ توجه به پتانسیل نیروهای بومی، قومی و مذهبی که اغلب در حل و فصل مسائل نادیده انگاشته می‌شود. بهره‌گیری از وجهه مولوی عبدالحمید که برای اهل سنت شخصیتی مطلوب به شمار می‌آید، نشان داد که جمهوری اسلامی ایران می‌تواند تهدید‌ها را همچنان به فرصت
بدل سازد