کشف رمز و راز صدای تهران قدیم
مرتضی احمدی
صدا پیشه و بازیگر
تهران در نوروز جذابیت دو چندانی دارد. شهر خالی است و می‌شود به زیبایی‌های شهر پی برد. برای من هم که از تهرانی‌های قدیمی هستم، تهران همیشه پر از رمز و راز است. برای همین دلم می‌خواهد شما را در نوروز به شنیدن آلبوم «صدای تهرون» دعوت کنم. به طور کلی شادی در موسیقی به خصوص موسیقی ایرانی از آن تیغ‌های دو لبه‌ای است که باید خیلی مواظب باشی تا از یک طرفش نیفتی. خیلی راحت‌تر است که جلف بخوانی و قر دار، تا اینکه بخواهی فقط دقایقی شنونده‌هایت را شاد کنی، آن هم نه با کلماتی که فقط امروز می‌شنویشان و مد روزند، بلکه با کلماتی که نه تنها اصیل‌اند که تک‌تکشان رنگ و بوی خاطره دارند. حالا این شادی ماندگار و پرنمک را می‌شود در آلبوم «صدای تهرون» جست‌وجو کنید.. «صدای تهرون» 13 تراک دارد. در واقع 12 قطعه موسیقی دارد که اسم‌هایشان هم خنده روی لب می‌آورد و شادت می‌کند مثل «زن می‌گیرم»، «هوو» یا «حمومی»! تعداد قطعات ضبط‌‌‌ شده البته خیلی بیشتر از این حرف‌ها بوده، اما به هر حال جای شکرش باقی است که همین 12 تا مجوز گرفته‌اند. خاطره‌بازی و یادآوری گذشته از آن چیزهایی است که خیلی‌ها آرزوی داشتنش را دارند، خیلی‌ها سعی در درآوردن ادایش دارند، اما هنرش از آن چیزهایی است که این روزها خیلی نایاب‌تر از این حرف‌هاست که فکر کنید. امیدوارم عیدتان
زیبا باشد و مبارک.