البته مباحثی در زمینه فولاد سبز در داخل کشور مطرح شده، اما این امر نیازمند ایجاد زیرساخت‌هایی است که باید مهیا شود. در این راستا باید ماشین‌آلات فولادسازان داخلی را به نوعی تجهیز و به‌روز کرد تا کمترین میزان آلودگی را برای هوا ایجاد کنند. برای نمونه در زمینه تامین انرژی، بسیاری از لوزام خانگی اصلاح شدند و به سمت و سوی مصرف انرژی کمتر پیش رفته‌اند. در زمینه تولید فولاد سبز نیز باید این اتفاق روی دهد و در این راستا دولت باید نگاه حمایت‌گرایانه داشته باشد، زیرا بخش خصوصی توانایی تجهیز و تغییر ماشین‌آلات برای قرار گرفتن در مسیر فولاد سبز را ندارد، چراکه هزینه این تغییرات بسیار بالاست. در شرایط کنونی واحدهای تولید فولاد در حال تولید و فروش محصولات خود در بازار هستند و چندان فولاد سبز در اولویت کار آنها قرار ندارد، از همین رو دولت باید در این راستا فرهنگ‌سازی انجام دهد.

البته این امر هم چندان سخت نیست، ما در کشور حدود ۵۰۰ تا ۶۰۰ شرکت فولادی داریم و خانواده فولاد از نظر تعداد چندان بسیار نیستند، البته از نظر حجم تولید، فولاد در رتبه دوم صنعت کشور قرار دارد و همچنین اشتغالزایی خوبی دارد. در دنیا نیز رتبه دهم تولید فولاد را به خود اختصاص داده‌ایم‌ و ارزآوری خوبی را برای کشور به همراه داشته است؛ اما در زمینه فولادسازی‌های جدید در کشور و در راستای زیرساخت‌های آن، همچنان به سمت تولید فولاد سبز پیش نرفته‌ایم. البته باید این موضوع را در نظر گرفت که بالای ۹۰ درصد تولید فولاد در دست دولت است، بنابراین ضرورت دارد که دولت بنگاه‌های فولاد را به سمت تولید فولاد سبز پیش ببرد و در این میان بخش خصوصی می‌تواند دولت را همراهی کند، زمانی که دولت این اقدام را استارت بزند، بدون شک می‌تواند بخش خصوصی را همراه سازد. البته در این مسیر بخش خصوصی نیازمند حمایت‌هایی در راستای سرمایه‌گذاری‌هایی بیشتر و افزایش سرمایه در گردش خود است تا بتواند در این مسیر قرار بگیرد. در چند سال آینده اگر بخواهیم در این مسیر قرار بگیریم و در دنیا حرفی برای گفتن داشته باشیم، باید به سمت تولید فولاد سبز گام برداریم؛ چراکه در آینده نزدک در دنیا تولید فولاد سبز همچون گواهی‌نامه‌های استاندارد محسوب خواهد شد و با این استانداردهاست که می‌توان وارد فضای جهانی شد و اگر ما در این مسیر قرار نگیریم، قادر نخواهیم بود که تولیدات خود را در بازارهای جهانی مطرح کنیم.