دانش سلامت
خون جوان، اکسیری برای جلوگیری از عوارض پیری
تازه‌ترین پژوهش‌های دانشمندان نشان می‌دهد که تزریق خون موش‌های کم‌سال به همنوعان سالمند خود، بر فعالیت‌های جسمی و ذهنی گروه دوم می‌افزاید. به‌نظر برخی از پژوهشگران، می‌توان با این روش با بیماری دمانس مبارزه کرد. نتایج آزمایش‌های یک گروه از پزشکان دانشگاه کالیفرنیا در سانفرانسیسکو در زمینه تاثیر تزریق خون موش‌های جوان به همنوعان خود در سنین بالا، در مجله علمی «نیچر مدیسن» در آمریکا انتشار یافت. این پژوهشگران معتقدند که با استفاده از نتایج این آزمایشات می‌توان روند پیری در انسان را کُند کرد و از بروز بیماری‌هایی که در اثر کهولت سن رخ می‌دهند، پیشگیری به عمل آورد.
تازه‌ترین پژوهش‌های دانشمندان نشان می‌دهد که تزریق خون موش‌های کم‌سال به همنوعان سالمند خود، بر فعالیت‌های جسمی و ذهنی گروه دوم می‌افزاید. به‌نظر برخی از پژوهشگران، می‌توان با این روش با بیماری دمانس مبارزه کرد. نتایج آزمایش‌های یک گروه از پزشکان دانشگاه کالیفرنیا در سانفرانسیسکو در زمینه تاثیر تزریق خون موش‌های جوان به همنوعان خود در سنین بالا، در مجله علمی «نیچر مدیسن» در آمریکا انتشار یافت. این پژوهشگران معتقدند که با استفاده از نتایج این آزمایشات می‌توان روند پیری در انسان را کُند کرد و از بروز بیماری‌هایی که در اثر کهولت سن رخ می‌دهند، پیشگیری به عمل آورد.
آزمایش دو مرحله‌‌ای
سائول ویلدا، رئیس گروه پژوهشگر دانشگاه کالیفرنیا، درباره چگونگی انجام این آزمایش‌ها نوشته است که ماه‌ها به موش‌هایی با میانگین سن یک انسان ۶۰ ساله، خون موش‌هایی که سنی برابر با انسان‌های ۲۰ ساله داشته‌اند، تزریق کرده و به این نتیجه رسیده است که خون موش‌های کم‌سال بر قدرت فراگیری و حافظه موش‌های سال‌خورده تاثیر مثبت گذاشته است.بنا بر نوشته سائول ویلدا، آزمایش مربوطه در دو مرحله صورت گرفته است: در مرحله نخست این پستانداران در حوضچه‌ای پر آب به حال خود رها شده‌اند. در مرحله دوم، به آنها نشان داده شده که چگونه برای نجات از غرق‌شدن خود را به تخته‌‌چوبی که در فاصله کوتاهی از سطح آب نصب شده، بیاویزند و از حوضچه خارج شوند. گروه موش‌هایی که به آنها خون موش‌های جوان تزریق شده، به آسانی مراحل دوگانه آزمایش را به خاطر سپرده و پس از رها شدن در حوضچه پر آب، تخته‌‌چوب را یافته و خود را نجات داده‌اند. درحالی‌که گروه دوم، یعنی گروه مسنی که خونی به آنها تزریق نشده، از عهده یافتن تخته‌‌چوب نجات‌دهنده بر نیامده‌اند.
تسریع گردش خون
نتایج این آزمایش‌ها همچنین نشان می‌دهند که گردش خون در شبکه مویرگ‌های مغز موش‌های گروه نخست، سریع‌تر از گروه دوم صورت گرفته است. عامل اصلی تسریع جریان خون در مغز این جوندگان، پروتئینی به نام GDF11 بوده که در خون تزریقی از موش‌های جوان به میزان قابل‌توجهی یافت می‌شود. پروتئین‌ها از مواد آلی و یکی از انواع درشت مولکول‌های زیستی هستند که از اسید آمینه ساخته شده‌اند.پژوهشگران، پس از کسب این نتیجه مقدار بیشتری پروتئین GDF11 به موش‌های گروه نخست تزریق کرده و می‌بینند که نه‌تنها قدرت پایداری و استقامت آنها افزایش یافته، بلکه مویرگ‌های جدیدی نیز در مغز این پستانداران تولید شده است؛ البته گروه پژوهشی دانشگاه کالیفرنیا در گزارش خود می‌نویسد که هنوز در این باره تحقیقی صورت نگرفته است که آیا مواد دیگری که در خون موش‌های جوان وجود دارد، در بروز این تغییرات مثبت نقش بازی کرده است یا نه.
آزمایش بر روی انسان
در گزارش گروه پژوهشی دانشگاه کالیفرنیا همچنین آمده است، از آنجا که پروتئینGDF11 در ترکیبات خونی انسان نیز وجود دارد، می‌توان با استفاده از نتایج این آزمایش‌ها، از روند پیرشدن طبیعی انسان‌ها که سبب کاهش قدرت فکری و بروز بیماری‌هایی مانند دمانس (زوال عقل) می‌شود، پیشگیری به عمل آورد. این‌گونه آزمایش ها بر روی انسان، هنوز صورت نگرفته است.
آزمایش دو مرحله‌‌ای
سائول ویلدا، رئیس گروه پژوهشگر دانشگاه کالیفرنیا، درباره چگونگی انجام این آزمایش‌ها نوشته است که ماه‌ها به موش‌هایی با میانگین سن یک انسان ۶۰ ساله، خون موش‌هایی که سنی برابر با انسان‌های ۲۰ ساله داشته‌اند، تزریق کرده و به این نتیجه رسیده است که خون موش‌های کم‌سال بر قدرت فراگیری و حافظه موش‌های سال‌خورده تاثیر مثبت گذاشته است.بنا بر نوشته سائول ویلدا، آزمایش مربوطه در دو مرحله صورت گرفته است: در مرحله نخست این پستانداران در حوضچه‌ای پر آب به حال خود رها شده‌اند. در مرحله دوم، به آنها نشان داده شده که چگونه برای نجات از غرق‌شدن خود را به تخته‌‌چوبی که در فاصله کوتاهی از سطح آب نصب شده، بیاویزند و از حوضچه خارج شوند. گروه موش‌هایی که به آنها خون موش‌های جوان تزریق شده، به آسانی مراحل دوگانه آزمایش را به خاطر سپرده و پس از رها شدن در حوضچه پر آب، تخته‌‌چوب را یافته و خود را نجات داده‌اند. درحالی‌که گروه دوم، یعنی گروه مسنی که خونی به آنها تزریق نشده، از عهده یافتن تخته‌‌چوب نجات‌دهنده بر نیامده‌اند.
تسریع گردش خون
نتایج این آزمایش‌ها همچنین نشان می‌دهند که گردش خون در شبکه مویرگ‌های مغز موش‌های گروه نخست، سریع‌تر از گروه دوم صورت گرفته است. عامل اصلی تسریع جریان خون در مغز این جوندگان، پروتئینی به نام GDF11 بوده که در خون تزریقی از موش‌های جوان به میزان قابل‌توجهی یافت می‌شود. پروتئین‌ها از مواد آلی و یکی از انواع درشت مولکول‌های زیستی هستند که از اسید آمینه ساخته شده‌اند.پژوهشگران، پس از کسب این نتیجه مقدار بیشتری پروتئین GDF11 به موش‌های گروه نخست تزریق کرده و می‌بینند که نه‌تنها قدرت پایداری و استقامت آنها افزایش یافته، بلکه مویرگ‌های جدیدی نیز در مغز این پستانداران تولید شده است؛ البته گروه پژوهشی دانشگاه کالیفرنیا در گزارش خود می‌نویسد که هنوز در این باره تحقیقی صورت نگرفته است که آیا مواد دیگری که در خون موش‌های جوان وجود دارد، در بروز این تغییرات مثبت نقش بازی کرده است یا نه.
آزمایش بر روی انسان
در گزارش گروه پژوهشی دانشگاه کالیفرنیا همچنین آمده است، از آنجا که پروتئینGDF11 در ترکیبات خونی انسان نیز وجود دارد، می‌توان با استفاده از نتایج این آزمایش‌ها، از روند پیرشدن طبیعی انسان‌ها که سبب کاهش قدرت فکری و بروز بیماری‌هایی مانند دمانس (زوال عقل) می‌شود، پیشگیری به عمل آورد. این‌گونه آزمایش ها بر روی انسان، هنوز صورت نگرفته است.
ارسال نظر