یار دبستانی

مجتبی سرانجام پور هر قدر که از محدوده شهر های بزرگ خارج می شویم جاهایی را می بینیم که شاید کمتر کسی فکر می کند هنوز وجود داشته باشد. یکی از آنها مدرسه هایی هستند که در ارتفاعات تالش دیده می شوند با یک کلاس و یک معلم که همه کاره است و دانش آموزانی که به اندازه انگشتهای دست هم نیستند ، دانش آموزانی که از راههای سخت و دشوار، باران و برف می گذرند تا به کلاس درس برسند و از همه جور سن و سال در کنار یکدیگر بنشینند و سواد دار شوند. بچه هایی که صورتشان به زیبایی سیرتشان است و قلبهایشان به پاکی کوههایی است که در آن زندگی می کنند.

مجتبی سرانجام پور هر قدر که از محدوده شهر های بزرگ خارج می شویم جاهایی را می بینیم که شاید کمتر کسی فکر می کند هنوز وجود داشته باشد. یکی از آنها مدرسه هایی هستند که در ارتفاعات تالش دیده می شوند با یک کلاس و یک معلم که همه کاره است و دانش آموزانی که به اندازه انگشتهای دست هم نیستند ، دانش آموزانی که از راههای سخت و دشوار، باران و برف می گذرند تا به کلاس درس برسند و از همه جور سن و سال در کنار یکدیگر بنشینند و سواد دار شوند.بچه هایی که صورتشان به زیبایی سیرتشان است و قلبهایشان به پاکی کوههایی است که در آن زندگی می کنند.بچه هایی که کتابها و کفش هایشان را از خواهر برادرهای بزرگترشان به ارث می برند و نیمکتهای چوبی را که روی آن درس می خوانند از ما.
راوی این تصاویرمحمد گلچین عکاس ۴۰ ساله ای است که این مجموعه را با دوربین موبایلش
ثبت کرده است.