تاریخ بازی
پانته آ غلامی «تاریخ بازی» عنوان نمایشگاهی است که در «گالری اعتماد» به مناسبت سالروز تولد لوسین فروید به نمایشگاه گردانی آیدین خانکشی‌پور و هم آیی نود و سه نقاش معاصر ایرانی در حال برگزاری است. لوسین فروید در زمره بزرگ‌ترین نقاشان مدرنیستی قرن بیستم است. وی از نوادگان زیگموند فروید - روانکاو نامدار - است. از اوایل دهه پنجاه تا پایان عمر (ژوئیه ۲۰۱۱) تک‌چهره‌ها و بدن‌های برهنه‌ای نقاشی کرد که از موشکافی روان شناختی برخوردار بودند. او به عمد می‌خواهد روایت خودش را از یک شخصیت با فیلتری از درون خویش با ما قسمت کند.
پانته آ غلامی «تاریخ بازی» عنوان نمایشگاهی است که در «گالری اعتماد» به مناسبت سالروز تولد لوسین فروید به نمایشگاه گردانی آیدین خانکشی‌پور و هم آیی نود و سه نقاش معاصر ایرانی در حال برگزاری است.
لوسین فروید در زمره بزرگ‌ترین نقاشان مدرنیستی قرن بیستم است. وی از نوادگان زیگموند فروید - روانکاو نامدار - است. از اوایل دهه پنجاه تا پایان عمر (ژوئیه ۲۰۱۱) تک‌چهره‌ها و بدن‌های برهنه‌ای نقاشی کرد که از موشکافی روان شناختی برخوردار بودند. او به عمد می‌خواهد روایت خودش را از یک شخصیت با فیلتری از درون خویش با ما قسمت کند. در سال ۲۰۰۱ فروید نقاشی چهره ملکه بریتانیا، الیزابت دوم را به اتمام رساند. به نقل از حمید کشمیر شکن در مقدمه‌ای که بر این نمایشگاه نوشته است، «چهره‌های سیاست‌مداران موضوعی آشنا در ژانر پرتره سازی در طی قرون بوده است و رهبران سیاسی همواره به قدرت چهره‌نمایی توجه داشته‌اند.»
در این نمایشگاه نیز تعداد زیادی از سران سیاسی کشورهای مختلف در بوم‌هایی با ابعاد ۵/۲۳ x ۲/۱۵سانتی متر - قطعی که به ندرت با آن مواجه می‌شویم به تصویر کشیده شده‌اند و این همان قطعی است که فروید چهره ملکه الیزابت را در آن رقم زده است. فروید با انتخاب این قطع به دنبال کند و کاوی روان شناسانه است و به همین منظور نیازمند آن است تا ملکه را به دور از مقام و جایگاه قدرتمندی که دارد و تمام عواملی که باعث جذابیت ملکه می‌شود به تصویر بکشد. همان‌گونه که خود می‌گوید: «می‌خواهم انسان‌ها را همان‌گونه که هستند نشان دهم، نه آن‌گونه که در ظاهر می‌نمایند.» چیزی که ما در این نمایشگاه شاهد آنیم تصاویری نیست که میلیون‌ها بار در طول هفته در اخبار تلویزیون، صفحه اول روزنامه‌ها یا مجلات و یا سایت‌های اینترنتی دیده‌ایم، بلکه شاهد تفسیر جدیدی هستیم که هر هنرمند نسبت به آن شخصیت سیاسی برایمان مطرح می‌کند. در این راه می‌شود گفت بیشتر از نیمی از هنرمندان موفق عمل کرده‌اند، اما برخی دیگر تنها همان تصویر همیشگی را که در ذهن داشتیم، با تکنیک و شیوه همیشگی خود را که شاید زیاد هم راستای سوژه نبوده، ارائه داده‌اند. گویی این دسته از
هنرمندان تنها به دنبال آنند که در مواجهه با آثارشان سریعا نامشان در ذهن مخاطب شکل بگیرد و نه چگونگی برخورد و دیدگاه خاصشان با یک موضوع.
از همه اینها که بگذریم قدم زدن در این نمایشگاه برای من و شمایی که در زندگی روزمرمان با سیاست عجین شده است، تجربه عجیبی است.
ارسال نظر