سعید مروتی این فصل دیگری است. دولت عوض شده و مدیریت ریل‌گذار سینما جای خود را به مدیران عقل‌گرا داده است. آن مرد که خانه سینما را بست، رفت و کلید روحانی اولین قفلی که باز کرد خانه‌ای بود که شمقدری تعطیلش کرده بود.
سی‌ودومین جشنواره فیلم فجر در چنین شرایطی برگزار می‌شود؛ با دولت تازه، مدیران تازه و بازگشت امید به جامعه سینمایی کشور. درست که فکر می‌کنیم می‌بینیم در این چند ماه فقط خانه سینما باز شده و اتفاق خاص دیگری نیفتاده است. مدیران سینمایی دولت یازدهم مانند شمقدری و رفقا پشتگرم به بودجه‌های کلان نیستند.
ایوبی با لبخند و احترام، اعتماد سینمایی‌ها را جلب کرده و حالا همه آمده‌اند تا در جشن بزرگ سینمای ایران سهیم باشند. آخرین جشنواره‌ای که هم کیمیایی و مهرجویی در آن حاضر بودند، هم حاتمی‌کیا، درویش، بنی‌اعتماد، تبریزی و میرکریمی را چه کسی به یاد می‌آورد؟ امسال همه اینها هستند. ضمن اینکه جوان‌های پرامیدی هم به میدان آمده‌اند که شاید فیلم‌هایشان از آثار بزرگان و نامداران چیزی کم نداشته باشد.
ضیافت بزرگی است فجر سی‌ودو. بعد از هشت سال، عروسی به کوچه سینما آمده. لبخند بر چهره‌ها و امید در دل‌ها. همه امیدوارند این گردهمایی بزرگ سینماگران در مهم‌ترین رخداد سینمایی کشور، باشکوه و رونق برگزار شود.
اینکه «متروپل» کیمیایی فیلم خوبی شده باشد، «چ» از بازگشت حاتمی‌کیا به روزهای اوج حکایت کند. درویش در «رستاخیز» در فیلمنامه هم به اندازه کارگردانی موفق باشد و چندین و چند امید و آرزوی دیگر می‌تواند فجر سی‌ودوم را به خاطره‌ای فراموش‌نشدنی تبدیل کند.
فعلا که روی کاغذ همه چیز مطلوب و دلپذیر به نظر می‌رسد، جز اینکه جشنواره زیادی شلوغ است و جای «آشغال‌های دوست‌داشتنی» و «بلوک ۹، خروجی ۲» در آن خالی است.