قابلیت HDR در تلویزیون‌های جدید چیست؟
قابلیت HDR که در واقع مخفف عبارت High Dynamic Range یا محدوده دینامیکی بالا است، این روزها بارها و بارها در رونمایی از تلویزیون‌های جدید شرکت‌های مختلف مورد استفاده قرار می‌گیرد.
در واقع سال‌ها است که این واژه را در این صنعت می‌شنویم، اما بالاخره شاهد حضور تلویزیون‌های سازگار با این قابلیت و از سوی دیگر اولین سری فیلم‌ها و نمایش‌های تلویزیونی به منظور بهره‌گیری هرچه بهتر از این ویژگی هستیم. از سوی دیگر در سال جاری میلادی یا نهایتا در اوایل سال ۲۰۱۶ شاهد حضور دیسک‌های بلوری اولترا HD با عناوین HDR خواهیم بود که البته دستگاه‌های پخش‌‌کننده جدیدی نیز برای آنها موجود خواهد بود.
در واقع سال‌ها است که این واژه را در این صنعت می‌شنویم، اما بالاخره شاهد حضور تلویزیون‌های سازگار با این قابلیت و از سوی دیگر اولین سری فیلم‌ها و نمایش‌های تلویزیونی به منظور بهره‌گیری هرچه بهتر از این ویژگی هستیم. از سوی دیگر در سال جاری میلادی یا نهایتا در اوایل سال ۲۰۱۶ شاهد حضور دیسک‌های بلوری اولترا HD با عناوین HDR خواهیم بود که البته دستگاه‌های پخش‌‌کننده جدیدی نیز برای آنها موجود خواهد بود.
قابلیت HDR که در واقع مخفف عبارت High Dynamic Range یا محدوده دینامیکی بالا است، این روزها بارها و بارها در رونمایی از تلویزیون‌های جدید شرکت‌های مختلف مورد استفاده قرار می‌گیرد.
در واقع سال‌ها است که این واژه را در این صنعت می‌شنویم، اما بالاخره شاهد حضور تلویزیون‌های سازگار با این قابلیت و از سوی دیگر اولین سری فیلم‌ها و نمایش‌های تلویزیونی به منظور بهره‌گیری هرچه بهتر از این ویژگی هستیم. از سوی دیگر در سال جاری میلادی یا نهایتا در اوایل سال ۲۰۱۶ شاهد حضور دیسک‌های بلوری اولترا HD با عناوین HDR خواهیم بود که البته دستگاه‌های پخش‌‌کننده جدیدی نیز برای آنها موجود خواهد بود.
محدوده دینامیکی بالا یا HDR چیست؟
دو شاخصه اصلی و مهم در نحوه نمایش محتویات تصویری روی تلویزیون، نسبت کنتراست یا همان چگونگی نمایش روشنی و تاریکی بر روی صفحه نمایش تلویزیون و البته دقت رنگ یا همان نزدیک بودن رنگ‌های نمایش داده شده به نسخه موجود از آنها در طبیعت و البته در برخی موارد نظر کارگردان است.
در صورتی که دو تلویزیون را در کنار هم قرار دهید، دستگاهی که نسبت کنتراست بهتر و دقت رنگ بالاتری دارد در کنار تلویزیون دیگری که از وضوح تصویر بالاتر بهره می‌برد بیشتر به چشم آمده و در واقع برای بینندگان جذاب‌تر خواهد بود. تصویر نمایش داده شده روی چنین تلویزیونی برخلاف وضوح پایین، طبیعی‌تر و واقعی‌تر خواهد بود. به بیان دیگر یک تلویزیون با رزولوشن تمام HD اما با نسبت کنتراست خوب و دقت رنگ بالا همواره می‌تواند یک تلویزیون با رزولوشن 4K و نرخ کنتراست و دقت رنگ حد متوسط را شکست دهد.
HDR در یک جمله محدوده کنتراست و دقت رنگ را توسعه می‌دهد. قسمت‌های روشن تصویر روشن‌تر خواهند بود و تصاویر این‌گونه به‌نظر می‌رسند که عمق بیشتری دارند. رنگ‌ها نیز به‌گونه‌ای بهبود می‌یابند که انگار به نحوی بهینه‌تر طیف‌های آبی، سبز، قرمز و هر آنچه بین آنها قرار دارد نشان داده می‌شوند. با استفاده از قابلیت HDR محدوده رنگ وسیع‌تری را شاهد خواهیم بود و همین امر باعث خواهد شد حتی شاهد تعداد رنگ بیشتر نیز باشیم، رنگ‌هایی که تولید آنها در تلویزیون‌های فعلی که در بازار شاهد هستیم و از این قابلیت بی‌بهره‌اند غیرممکن است. به‌عنوان مثال رنگ قرمز تابلوهای راهنمایی و رانندگی یا رنگ یک فیل را به نحوی طبیعی خواهید دید که بعضا تعجب خواهید کرد که چگونه این محدوده وسیع طیف رنگی یا همان WCG دست‌یافتنی است.
HDR در عکاسی و HDR در تلویزیون
یکی از مهم‌ترین مواردی که باید به آن توجه کرد آن است که ویژگی HDR در تلویزیون‌های جدید با قابلیت HDR که در عکاسی و تصاویر گرفته شده با استفاده از دوربین‌ها از آن یاد می‌شود متفاوت است. تقریبا در هر متنی که درخصوص استفاده از قابلیت HDR در عکاسی نوشته شده می‌توان اظهار نظر کاربران درخصوص شکایت از ایجاد تصاویری که بیش از حد از واقعیت فاصله گرفته‌اند را مشاهده کرد. متاسفانه این دو ویژگی با وجود تفاوت‌های فراوان از یک نام بهره می‌برند که همین مساله ممکن است در همان نگاه اول و با شنیدن عنوان HDR در تلویزیون‌های جدید، کاربر را از جست‌وجوی بیشتر به منظور آشنایی با ویژگی‌های آن منصرف کند.
TV HDR: این قابلیت در تلویزیون باعث خواهد شد نرخ کنتراست تلویزیون و رنگ‌های مشاهده شده تا حد زیادی گسترش یافته و شاهد تصویری واقعی‌تر و طبیعی‌تر از آنچه امروزه در تلویزیون‌ها مشاهده می‌کنیم باشیم.
Photo HDR: ترکیب چند عکس با نوردهی متفاوت به‌منظور ایجاد یک عکس که بیشترین میزان محدوده دینامیکی را بازسازی کند، قابلیت HDR در عکاسی را توصیف می‌کند.
این قابلیت چگونه کار می‌کند؟
در سیستم HDR دو بخش اساسی وجود دارد. تلویزیون و منبع. قسمت اول که در واقع ساده‌ترین قسمت ممکن برای توصیف است، تلویزیون‌هایی هستند که می‌توانند در مقایسه با تلویزیون‌های معمولی در قسمت‌هایی از تصویر میزان نور بیشتری را ایجاد کنند. این روند چیزی مشابه قابلیت کم کردن نور (تارکردن صفحه) در تلویزیون‌های امروزی، البته در سطحی وسیع‌تر است. در کنار قابلیت HDR همواره از قابلیت WCG یا همان محدوده وسیع‌تر طیف‌های رنگی یاد می‌شود. در واقع تلویزیون‌ها قادر به پوشش محدوده وسیع‌تری از رنگ‌ها در مقایسه با آنچه در محتویات اچ‌دی یا بلوری مشاهده می‌کنیم خواهند بود اما مساله اینجا است که کاربران زیادی وجود دارند که دوست ندارند تصاویر موجود بر روی تلویزیون آنها آب‌رنگی باشد.
در واقع استفاده از رنگ‌های مختلف به تصمیم کارگردان یا تهیه‌کننده محتوا بستگی خواهد داشت و انتخاب آنها برعهده تلویزیون نخواهد بود. البته استفاده از تلویزیون‌هایی با نور و رنگ‌های بیشتر به پرداخت هزینه بیشتر نیاز خواهد داشت و این در حالی است که بعضا تلویزیون‌های HDR در مقایسه با یکدیگر نیز کیفیت متفاوتی دارند. از سوی دیگر، اینکه تلویزیونی با قابلیت HDR سازگاری داشته باشد خود به تنهایی نمی‌تواند به‌عنوان معیاری در تشخیص برتری آن به دستگاه‌های بدون بهره از این قابلیت مورد ارزیابی قرار گیرد. این قابلیت تنها نشان‌دهنده آن است که می‌توان از چنین محتوایی بر روی تلویزیون یاد شده استفاده کرد.
محتوای موجود برای این تلویزیون‌ها نیز بسیار کمیاب است. نمایش‌های تلویزیونی و فیلم‌های با وضوح 4K در حال حاضر همچنان به ندرت یافت می‌شوند و محتوایی با قابلیت HDR از آن هم محدودتر است. هم‌اکنون شرکت‌هایی مانند آمازون چندین و چند نمایش را در این قالب تهیه و سونی فیلمز و Netflix نیز از جمله فعالان در این عرصه هستند. منبع دیگری که برای استفاده از این قابلیت موجود است، دیسک‌های فیزیکی هستند. استاندارد Ultra HD «4K» Blu-ray امکان استفاده از نسخه‌های تجهیزشده به قابلیت HDR را فراهم می‌کند اما هنوز مشخص نیست تولید چنین محتوایی چگونه پیشرفت خواهد کرد.
کابل‌ها و کانکتورهای مورد نیاز
خوشبختانه برای استفاده از قابلیت HDR به خرید کابل‌های جدید نیاز نخواهید داشت. در واقع کابل‌های HDMI پرسرعت فعلی می‌توانند به خوبی محتویات بهره‌مند شده از این قابلیت را انتقال دهند. دستگاه منبع باید از HDMI ۲.۰a برای انتقال اطلاعات بهره‌مند شده باشد. در صورتی که شما از یک دریافت‌کننده برای سوئیچینگ استفاده می‌کنید، آن نیز به HDMI ۲.۰a نیاز خواهد داشت. خبر خوب اینکه تعداد زیادی از دستگاه‌های مجهز به HDMI ۲.۰ در سال جاری به روزرسانی را برای ارتقا به HDMI ۲.۰a دریافت خواهند کرد. این در حالی است که بر خلاف روند به روزرسانی از HDMI ۱.۴ به نسخه ۰/۲ به نظر نمی‌رسد هیچ محدودیت سخت‌افزاری برای رفتن از نسخه ۰/۲ به نسخه ۰/۲a وجود داشته باشد.
در واقع سال‌ها است که این واژه را در این صنعت می‌شنویم، اما بالاخره شاهد حضور تلویزیون‌های سازگار با این قابلیت و از سوی دیگر اولین سری فیلم‌ها و نمایش‌های تلویزیونی به منظور بهره‌گیری هرچه بهتر از این ویژگی هستیم. از سوی دیگر در سال جاری میلادی یا نهایتا در اوایل سال ۲۰۱۶ شاهد حضور دیسک‌های بلوری اولترا HD با عناوین HDR خواهیم بود که البته دستگاه‌های پخش‌‌کننده جدیدی نیز برای آنها موجود خواهد بود.
محدوده دینامیکی بالا یا HDR چیست؟
دو شاخصه اصلی و مهم در نحوه نمایش محتویات تصویری روی تلویزیون، نسبت کنتراست یا همان چگونگی نمایش روشنی و تاریکی بر روی صفحه نمایش تلویزیون و البته دقت رنگ یا همان نزدیک بودن رنگ‌های نمایش داده شده به نسخه موجود از آنها در طبیعت و البته در برخی موارد نظر کارگردان است.
در صورتی که دو تلویزیون را در کنار هم قرار دهید، دستگاهی که نسبت کنتراست بهتر و دقت رنگ بالاتری دارد در کنار تلویزیون دیگری که از وضوح تصویر بالاتر بهره می‌برد بیشتر به چشم آمده و در واقع برای بینندگان جذاب‌تر خواهد بود. تصویر نمایش داده شده روی چنین تلویزیونی برخلاف وضوح پایین، طبیعی‌تر و واقعی‌تر خواهد بود. به بیان دیگر یک تلویزیون با رزولوشن تمام HD اما با نسبت کنتراست خوب و دقت رنگ بالا همواره می‌تواند یک تلویزیون با رزولوشن 4K و نرخ کنتراست و دقت رنگ حد متوسط را شکست دهد.
HDR در یک جمله محدوده کنتراست و دقت رنگ را توسعه می‌دهد. قسمت‌های روشن تصویر روشن‌تر خواهند بود و تصاویر این‌گونه به‌نظر می‌رسند که عمق بیشتری دارند. رنگ‌ها نیز به‌گونه‌ای بهبود می‌یابند که انگار به نحوی بهینه‌تر طیف‌های آبی، سبز، قرمز و هر آنچه بین آنها قرار دارد نشان داده می‌شوند. با استفاده از قابلیت HDR محدوده رنگ وسیع‌تری را شاهد خواهیم بود و همین امر باعث خواهد شد حتی شاهد تعداد رنگ بیشتر نیز باشیم، رنگ‌هایی که تولید آنها در تلویزیون‌های فعلی که در بازار شاهد هستیم و از این قابلیت بی‌بهره‌اند غیرممکن است. به‌عنوان مثال رنگ قرمز تابلوهای راهنمایی و رانندگی یا رنگ یک فیل را به نحوی طبیعی خواهید دید که بعضا تعجب خواهید کرد که چگونه این محدوده وسیع طیف رنگی یا همان WCG دست‌یافتنی است.
HDR در عکاسی و HDR در تلویزیون
یکی از مهم‌ترین مواردی که باید به آن توجه کرد آن است که ویژگی HDR در تلویزیون‌های جدید با قابلیت HDR که در عکاسی و تصاویر گرفته شده با استفاده از دوربین‌ها از آن یاد می‌شود متفاوت است. تقریبا در هر متنی که درخصوص استفاده از قابلیت HDR در عکاسی نوشته شده می‌توان اظهار نظر کاربران درخصوص شکایت از ایجاد تصاویری که بیش از حد از واقعیت فاصله گرفته‌اند را مشاهده کرد. متاسفانه این دو ویژگی با وجود تفاوت‌های فراوان از یک نام بهره می‌برند که همین مساله ممکن است در همان نگاه اول و با شنیدن عنوان HDR در تلویزیون‌های جدید، کاربر را از جست‌وجوی بیشتر به منظور آشنایی با ویژگی‌های آن منصرف کند.
TV HDR: این قابلیت در تلویزیون باعث خواهد شد نرخ کنتراست تلویزیون و رنگ‌های مشاهده شده تا حد زیادی گسترش یافته و شاهد تصویری واقعی‌تر و طبیعی‌تر از آنچه امروزه در تلویزیون‌ها مشاهده می‌کنیم باشیم.
Photo HDR: ترکیب چند عکس با نوردهی متفاوت به‌منظور ایجاد یک عکس که بیشترین میزان محدوده دینامیکی را بازسازی کند، قابلیت HDR در عکاسی را توصیف می‌کند.
این قابلیت چگونه کار می‌کند؟
در سیستم HDR دو بخش اساسی وجود دارد. تلویزیون و منبع. قسمت اول که در واقع ساده‌ترین قسمت ممکن برای توصیف است، تلویزیون‌هایی هستند که می‌توانند در مقایسه با تلویزیون‌های معمولی در قسمت‌هایی از تصویر میزان نور بیشتری را ایجاد کنند. این روند چیزی مشابه قابلیت کم کردن نور (تارکردن صفحه) در تلویزیون‌های امروزی، البته در سطحی وسیع‌تر است. در کنار قابلیت HDR همواره از قابلیت WCG یا همان محدوده وسیع‌تر طیف‌های رنگی یاد می‌شود. در واقع تلویزیون‌ها قادر به پوشش محدوده وسیع‌تری از رنگ‌ها در مقایسه با آنچه در محتویات اچ‌دی یا بلوری مشاهده می‌کنیم خواهند بود اما مساله اینجا است که کاربران زیادی وجود دارند که دوست ندارند تصاویر موجود بر روی تلویزیون آنها آب‌رنگی باشد.
در واقع استفاده از رنگ‌های مختلف به تصمیم کارگردان یا تهیه‌کننده محتوا بستگی خواهد داشت و انتخاب آنها برعهده تلویزیون نخواهد بود. البته استفاده از تلویزیون‌هایی با نور و رنگ‌های بیشتر به پرداخت هزینه بیشتر نیاز خواهد داشت و این در حالی است که بعضا تلویزیون‌های HDR در مقایسه با یکدیگر نیز کیفیت متفاوتی دارند. از سوی دیگر، اینکه تلویزیونی با قابلیت HDR سازگاری داشته باشد خود به تنهایی نمی‌تواند به‌عنوان معیاری در تشخیص برتری آن به دستگاه‌های بدون بهره از این قابلیت مورد ارزیابی قرار گیرد. این قابلیت تنها نشان‌دهنده آن است که می‌توان از چنین محتوایی بر روی تلویزیون یاد شده استفاده کرد.
محتوای موجود برای این تلویزیون‌ها نیز بسیار کمیاب است. نمایش‌های تلویزیونی و فیلم‌های با وضوح 4K در حال حاضر همچنان به ندرت یافت می‌شوند و محتوایی با قابلیت HDR از آن هم محدودتر است. هم‌اکنون شرکت‌هایی مانند آمازون چندین و چند نمایش را در این قالب تهیه و سونی فیلمز و Netflix نیز از جمله فعالان در این عرصه هستند. منبع دیگری که برای استفاده از این قابلیت موجود است، دیسک‌های فیزیکی هستند. استاندارد Ultra HD «4K» Blu-ray امکان استفاده از نسخه‌های تجهیزشده به قابلیت HDR را فراهم می‌کند اما هنوز مشخص نیست تولید چنین محتوایی چگونه پیشرفت خواهد کرد.
کابل‌ها و کانکتورهای مورد نیاز
خوشبختانه برای استفاده از قابلیت HDR به خرید کابل‌های جدید نیاز نخواهید داشت. در واقع کابل‌های HDMI پرسرعت فعلی می‌توانند به خوبی محتویات بهره‌مند شده از این قابلیت را انتقال دهند. دستگاه منبع باید از HDMI ۲.۰a برای انتقال اطلاعات بهره‌مند شده باشد. در صورتی که شما از یک دریافت‌کننده برای سوئیچینگ استفاده می‌کنید، آن نیز به HDMI ۲.۰a نیاز خواهد داشت. خبر خوب اینکه تعداد زیادی از دستگاه‌های مجهز به HDMI ۲.۰ در سال جاری به روزرسانی را برای ارتقا به HDMI ۲.۰a دریافت خواهند کرد. این در حالی است که بر خلاف روند به روزرسانی از HDMI ۱.۴ به نسخه ۰/۲ به نظر نمی‌رسد هیچ محدودیت سخت‌افزاری برای رفتن از نسخه ۰/۲ به نسخه ۰/۲a وجود داشته باشد.
ارسال نظر