گروه تاریخ و اقتصاد: [اشراف ایرانی] انگشترهای قیمتی فراوان به انگشتان کنند و زنجیرهای طلا و نقره به گردن افکنند که تا سینه آویخته باشد. سینه‌بند و کمربند را نیز از جواهرات سازند. پادشاه و بعضی از بزرگان را بازوبند جواهر [نشان] باشد. مقدسین، جواهرات را روی نقره نشانند که استعمال طلا در شریعت اسلام [برای مردان] ممنوع است. مع هذا از قیمت الماس و سایر سنگ‌های قیمتی کاسته نشود.

یکی از تجملات زیاد در ایران اسلحه باشد که در این باب افراط نمایند و به قیمت‌های گزاف و بی‌اندازه و خارج از حد اعتدال، خریداری کنند. اگر شمشیری و خنجری به جودت جوهر (زیادی جواهر) مشهور شود، به قیمت پانزده و یا بیست و سی هزار پیاستر، ابتیاع شود. هر پیاستر تخمینا دو هزار دینار پول ایران است. بعضی از اوقات، قیمت قبضه آن بیشتر از خود شمشیر و خنجر تمام شود؛ زیرا دسته آن غالبا مرصع به جواهرات از درجه اعلا باشد. قبضه طلا و نقره متعارف و معمول همه است. زنان بیشتر از مردان جواهرات با خود همراه دارند. تمام تن و پیکر به انواع پیرایه‌های قیمتی آراسته است. بر سر، جقه، و بر گردن قلاده‌های ثمین و عصابه‌های(سربند) گرانبها بر جبین و سینه و رشته‌های مروارید درشت و آبدار حمایل کنند. کمربندهای مرصع در کمر، حلقه‌های انگشتری الماس و یاقوت در انگشت و دستبندهای جواهر در ساعد و ساق دارند و حاشیه تمام زر، در لباس دوزند.

- سفرنامه اولیویه: تاریخ اجتماعی - اقتصادی ایران در دوران آغازین عصر قاجار، ترجمه محمدطاهر میرزا؛ تصحیح و حواشی غلامرضا ورهرام، صفحه 160.