سه سال پیش و در شرایطی که به نظر می‌رسید صنعت خودرو با رسیدن به تیراژ یک میلیون و ۶۴۰ هزار دستگاهی در مسیر رشد گام نهاده است، مشکلات یکی پس از دیگری بر سر راه خودروسازان قرار گرفت تا آنها خیلی زود از مسیر رشد منحرف شوند. به این ترتیب خودروسازان پس از تجربه روزهایی خوش در سال ۹۰ و در حالی که در همان سال به یازدهمین خودروساز بزرگ دنیا تبدیل شده بودند، در پی بروز مشکلاتی مانند اعمال تحریم‌های بین‌المللی علیه ایران، درجا زدن اقتصاد کلان کشور، افزایش ناگهانی نرخ ارز و... جایگاه جهانی خود را از دست دادند. مشکلات یاد شده باعث خروج شرکای اروپایی خودروسازان از کشور، افت تیراژ تولیدات آنها تا ۵۰ درصد تولیدات سال ۹۰، افت کیفی محصولات، کمبود نقدینگی، افزایش قیمت تمام شده خودرو، رشد قیمت خودرو در کارخانه و بازار و در نهایت از دست رفتن بخش زیادی از مشتریان به علت کاهش قدرت خریدشان شد.

تمام این مشکلات در حالی بود که از همان روزهای نخست، خودروسازان زمان زیادی را در انتظار دریافت حمایت‌های دولت به شکل تزریق نقدینگی از دست دادند اما پس از مدتی با آشکار شدن موضع دو دولت دهم و یازدهم مبنی بر عدم حمایت مالی از صنعت خودرو، خودروسازان در نهایت از ابتدای سال جاری برای حل مشکلاتشان با تکیه بر راهکارهایی مانند فروش اموال و دارایی‌های مازاد (به پیشنهاد وزیر صنعت، معدن و تجارت) برای تزریق نقدینگی به قطعه‌سازان به تکاپو افتادند.

تلاش خودروسازان برای خروج ازبحران تولید و رکودی که بیش از دو سال این صنعت را دچار خود کرده بود بی‌نتیجه نبود و باعث رشد تولیدات خودروسازان تا بیش از ۷۰ درصد نسبت به سال گذشته شد. حالا اگرچه قطعه‌سازان با ظرفیت بالایی در حال فعالیت هستند و تیراژ تولیدات خودروسازان به این واسطه از بهار امسال با رشد چشمگیری همراه بوده است، اما این سوال همچنان باقی است که آیا خودروسازان خواهند توانست به روزهای طلایی خود در سال ۹۰ بازگردند؟ این سوال در حالی مطرح است که در شرایط فعلی، تیراژ تولید تنها یکی از مشکلات خودروسازان است و صنعت خودرو کشور با مشکلات بسیار دیگری نیز همراه است، مشکلاتی که این صنعت برای رسیدن به روزهایی روشن باید آنها را یکی پس از دیگری حل کند. اما صنعت خودرو چگونه خواهد توانست با حل این مشکلات به روزهای اوج بازگردد؟