خطر تک صدایی در ترکیب جدید اتاق

بهرام شهریاری رئیس سابق کمیسیون اقتصاد کلان اتاق ایران اتاق‌های بازرگانی باید به‌عنوان پارلمان بخش خصوصی نقشی در حد و اندازه‌های دیپلمات‌های اقتصادی به‌عهده داشته باشند. اما اینکه آیا تاکنون اتاق ایران نقش خود را ایفا کرده یا خیر باید بگویم اگرچه به ظاهر اقداماتی را صورت داده اما به هیچ وجه کافی نبوده و اصولا نتوانسته دیپلماسی اقتصادی مناسبی را با کشورهای خارج داشته باشد. البته بخشی از این به تعاملات کشور با غرب بستگی داشته و بخش دیگر به‌دلیل دور بودن اعضای اتاق یا بهتر بگویم اعضای هیات رئیسه اتاق با سایر کشورهای جهان و نبود ارتباط نزدیک با اتاق‌های بازرگانی آن کشورها است.

اتاق بازرگانی با توجه به مذاکرات هسته‌ای و احتمال توافق هسته‌ای و برداشته شدن تحریم‌ها باید برنامه مدونی برای ارتباط با کشورهای جهان داشته باشد و برای این دیپلماسی، مدون عمل کند، چرا که برداشتن تحریم‌ها تنها فرصت نیست، بلکه می‌تواند به خودی خود تهدید هم تلقی شود و اگر اتاق بازرگانی با استفاده از کارشناسان خبره و مجرب برای این منظور خود را آماده کرده باشد می تواند به درستی نقش آفرینی کند، درغیراین‌صورت مثل گذشته کمرنگ خواهد بود.

با اینکه طیف سنتی اتاق را ترک کرده‌اند اما به‌رغم اعتقادم به دموکراسی و انتخابات آزاد، انتخابات این دوره را کمی عجیب می‌بینم و امیدوارم با توجه به اینکه بیش از ۹۵درصد کرسی‌ها را یک گروه به خود اختصاص داده و با توجه به انتخابات روسای اتاق ایران و تهران و اعضای هیات رئیسه این دو اتاق عاملی نباشد تا تک صدایی مجددا به شکل نوین و جدیدش در اتاق جاری شود.

به‌نظرم اتاق تهران و ایران و سایر اتاق‌های کشور باید برنامه خود را در راستای تغییر ساختار اتاق و نهایتا اقتصاد به شکل شفاف ارائه کند و ابزاری برای رصد کردن آن به اعضا داده شود که یکی از آنها ارتباط واقعی اعضای هیات رئیسه با کمیسیون‌ها و هیات نمایندگان خواهد بود. تاکنون این ارتباط معنادار نبوده و هر یک ساز خود را می‌زدند.

به اعتقاد من عزم اتاق بازرگانی به تنهایی قادر نخواهد بود که آزادسازی فعالیت‌های اقتصادی را اجرا کند. این کار حرکتی ملی و با پشتوانه مقام معظم رهبری، دولت، دستگاه قضا و مجلس قابل اجرا خواهد بود و تا زمانی که اقتصاد دولتی و البته نفتی در کشور حاکم است اتاق بازرگانی نقش معناداری نخواهد داشت.

به نظر می‌رسد بهتر است اعضای اتاق به هشدارها و تذکرات اقتصاددانانی چون دکتر رنانی، اطهاری، مهندس بحرینیان، لیلاز، دکتر خانیکی، دکتر مومنی و ... توجه کنند، چرا که همان‌طور که قبلا گفته شده شرایط پس از تحریم همچون تیغ دولبه است، هم فرصت و هم تهدید می‌تواند در پس خود داشته باشد و اگر اتاق بازرگانی به‌عنوان یک ارگان فعال در بخش خصوصی با عالمان و استادان دانشگاه در علوم اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و سیاسی هم‌راستا نشود و با تلفیق تجربه و دانش به کمک دولت نروند، همچون سفیران خاموش و چشم و گوش بسته‌ای خواهند بود.